Οι ταινίες τρόμου με θέμα την επιστροφή από τον άλλο κόσμο είναι, παραδοσιακά, από τις πιο φοβιστικές - και όλες ξεκινούν με αφετηρία, με «λυσάρι», μια ταινία τόσο προβλέψιμη, στερεοτυπική, οριακά βαρετή σαν κι αυτήν εδώ.
Μια ομάδα ερευνητών βιολόγων ή κάπως έτσι, που διεξάγουν την έρευνά τους σ' ένα εργαστήριο τόσο σκοτεινό και ύποπτο που ούτε καν το ΕΣΥ δε θα επέτρεπε να λειτουργήσει, εφευρίσκουν έναν ορό που φέρνει πίσω τους ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα. Με επικεφαλής τον Φρανκ και τη Ζόι, γιατί είναι ζευγάρι και γιατί είναι κι οι πιο γνωστοί ηθοποιοί (ο Μαρκ Ντιπλάς κι η Ολίβια Γουάιλντ πάντα ευπρόσδεκτοι, απ' όπου κι αν επιστρέφουν), τεστάρουν τον ορό τους σ' ένα σκύλο, που όμως αντιμετωπίζει δυσβάσταχτες παρενέργειες και γι' αυτό το Πανεπιστήμιο καταργεί τον ορό και τον κλειδαμπαρώνει. Ομως η (πάντα κακιά) φαρμακευτική εταιρεία που έχει κάνει στην ομάδα μια αγοραστική πρόταση που δεν μπορεί ν' αρνηθεί θα μπλοκάρει την ίδια τη σύσταση του ορού κι έτσι οι ερευνητές προσπαθούν να την πάρουν πίσω, σε μια διαδικασία που, καλά μαντεύετε, θα αναγκάσει τον Φρανκ να τον δώσει στη Ζόι που, καθώς είναι και θρησκόληπτη, γεμάτη Καθολικές ενοχές, θα μεταμορφωθεί σε μαυρομάτα νεκροζώντανη. Η μια εκ της ομάδας, για λόγους αρχείου, μαγνητοσκοπεί ολόκληρη τη φάση και, ναι, το υλικό της είναι η «found footage» ταινία, συνδυασμένο με κανονικό γύρισμα, υλικό από τις κάμερες ασφαλείας αλλά και μικροσκοπικές χειρουργικές κάμερες.
Ατμοσφαιρικά σκοτεινή φωτογραφία που αρμόζει, σκιες ανθρώπων (;) που παραμονεύουν σε έρημους διαδρόμους, ξαφνιάσματα κι εκδικητικές εξαφανίσεις, gore που συμβαίνει κυρίως εκτός οθόνης (ούτε καν αυτή η χαρά) και, κυρίως, η συλλογιστική του πώς θα τιμωρηθεί ο άνθρωπος αν παρέμβει σε όσα μόνον ο Θεός προέβλεψε κι ολοκλήρωσε, αποτελούν τα συστατικά μιας αντανακλαστικά τρομακτικής, αλλά απελπιστικά generic ταινίας. Αλλωστε, πόσο πειστική μπορεί να είναι μια πλοκή όπου οι ερευνητές, παρότι δουλεύουν στο κατασκότεινο εργαστήριο, παρότι έχουν δει ότι ο πειραματο-σκύλος πραγματικά δεν το πάει καλά το πράγμα, παρότι τα φώτα διαρκώς τρεμοπαίζουν προειδοποιητικά και τα κινητά τους δεν έχουν σήμα, πραγματικά δε φεύγουν από τον χώρο για ν' ανέβουν σε κάποιο πιο υγιές μέρος του κτιρίου, ενώ κανείς δεν τους εμποδίζει, παρά η επιθυμία τους να τα καταφέρουν! Αν αυτή είναι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη του «Jiro Dreams of Sushi», καλό θα είναι να «επιστρέψει» κι αυτός στο ντοκιμαντέρ. Και να δει σε μια επανάληψη το «Flatliners».
