Ο Ραλφ φτάνει στο Μονπελιέ για να ολοληρώσει την αποστολή δολοφονίας ενός εισαγγελέα που βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας με τις αποκαλύψεις του για κρατική διαφθορά. Εγκαθίσταται στο ξενοδοχείο που μένει ο εισαγγελέας και ετοιμάζεται για τη μεγάλη στιγμή.
Την ίδια ώρα φτάνει μαζί του στο Μονπελιέ και στο ξενοδοχείο ο μικροπωλητής Φρανσουά Πινιόν, ο οποίος εγκαθίσταται στο διπλανό δωμάτιο του Ραλφ και αποπειράται να αυτοκτονήσει όταν η γυναίκα του που τον έχει εγκαταλείψει αρνείται να έρθει να τον συνσντήσει έστω και για πέντε λεπτά. Ο Ραλφ αναλαμβάνει τον Πινιόν, προκειμένου οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου να μην καλέσουν την αστυνομία, μόνο που ο Πινιόν δεν θα τον αφήσει να ολοκληρώσει την αποστολή του.
Βασισμένο στο ομότιτλο («L’ Emmerdeur») θεατρικό έργο του Φράνσις Βέμπερ που διασκεύασε σεναριακά ο ίδιος, το φιλμ του Εντουάρ Μολιναρό, παραμένει η αρχετυπική ιστορία του «παράξενου ζευγαριού». Των δύο αταίριαστων τύπων δηλαδή που η μοίρα τους φέρνει κοντά και η ζωή τους κρατά αχώριστους, σε μια σειρά από περιπέτειες που όρισαν πρώιμα το buddy movie, τουλάχιστον όπως αργότερα θα το αποθεώναν στην άλλη άρκη του Ατλαντικού ο Τζακ Λέμον με τον Γουόλτερ Ματάου, που καθόλου τυχαία θα πρωταγωνιστούσαν στη διασκευή του «Κακού Μπελά» με τίτλο «Buddy Buddy» το 1981 και σκηνοθέτη τον Μπίλι Γουάιλντερ, αν και όχι με θεαματικά αποτελέσματα, καλλιτεχνικά και εμπορικά.
Με την χαρακτηριστική του άνεση στη σωματική κωμωδία που δεν βασίζεται στα γκαγκς, αλλά στην «άβολη» θέση στην οποία έρχονται οι πρωταγωνιστές του (και την οποία θα τελειοποιούσε πέντε χρόνια πριν το «Κλουβί με τις Τρελές» και την παγκόσμια αναγνώρισή του ως έναν από τους σπουδαίους της ευρωπαϊκής κωμωδίας), ο Μολιναρό επενδύει στους δύο σπουδαίους μύθους που βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση, απολαυστικοί καθώς γίνονται ένα «ζευγάρι» φτιαγμένο από αντιθέσεις που σταδιακά μέχρι το φινάλε μοιάζει αδύνατον να τους σκεφτείς χωριά τον έναν από τον άλλον.
Ο Λίνο Βεντούρα είναι ξεκαρδιστικός καθώς προσπαθεί να διατηρήσει τη βαρυθυμία και την αυστηρότητα ενός πληρωμένου δολοφόνου απέναντι στη φλύαρη, αεικίνητη και αφοπλιστικά αθώα σαρωτική προσωπικότητα του Ζακ Μπρελ, ο οποίος στον «σπαστικό» ρόλο του τίτλου (αυτό που οι Αγγλοι λένε εύστοχα «a pain in the ass») - τελευταίο της καριέρας του ως ηθοποιός - διασχίζει με μοναδική ευκολία όλη την απόσταση ανάμεσα στον χαριτωμένο και τον αφόρητο, ορίζοντας κάθε μικρή και μεγάλη σκηνή της ταινίας.
Το μοτίβο του αταίριαστου ζευγαριού σε απίθανες καταστάσεις θα κυριεύσει την ταινία μέχρι και το φινάλε της - χωρίς φυσικά να αποφύγει την επανάληψη ή την υπερβολή που θα της αφαιρέσει σε ρεαλισμό. Αφήνοντας το δίδυμο των Βεντούρα - Μπρελ να κερδίζει στα σημεία, στη συγκινητική ελαφρότητα, δηλαδή, με την οποία το φιλμ χειρίζεται την ανδρική μοναξιά και εν γενεί στη διαχρονικότητα μιας τρελής κωμωδίας με αγνά αισθήματα και πραγματικά αστείες καταστάσεις καθώς τα γέλια στην εποχή μας γίνονται πλέον ολοένα και πιο χοντροκομμένα ή εξαντλητικά εγκεφαλικά.
