Ο Τζίμι, ένας πρώην κατάδικος και ο υιοθετημένος μικρός αδελφός του, Ιλάι, μπαίνουν στο στόχαστρο ενός εκδικητικού εγκληματία και δύο στρατιωτών από άλλο πλανήτη. Για να ξεφύγουν τρέπονται σε φυγή αρματωμένοι με ένα μυστήριο όπλο που είναι και η μοναδική ασπίδα προστασίας τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια ταινία μικρού μήκους να διασκευάζεται σε διάρκεια... μεγάλου και να βρίσκει τον δρόμο της στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και δεν είναι σίγουρα η πρώτη φορά που την βλέπουμε να αποτυγχάνει. Κι αυτό γιατί, αρκετές από αυτές καταλήγουν να είναι ένα αρκετά φιλόδοξο πείραμα, μια παρατραβηγμένη εκδοχή της αρχικής ιδέας, παρά μια ολοκληρωμένη ταινία που έχει σκοπό να επεκτείνει την αρχική ιδέα ως μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ιστορία.
Αυτή είναι η περίπτωση και του «KIN», των αδερφών Τζόναθαν και Τζος Μπέικερ, βασισμένη στην δική τους ταινία μικρού μήκους «Bag Man». Η αλήθεια είναι πως βλέποντας την ταινία μικρού μήκους, την οποία μπορείτε αν θέλετε να παρακολουθήσετε εδώ καταλαβαίνει κάποιος, σχεδόν αμέσως, το πόσο πιο σφιχτοδεμένη δείχνει σαν ιστορία, ενώ θαυμάζει και τον απόκοσμο λυρισμό της, σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από το ακατάστατο χάος που είναι η πρώτη τους κινηματογραφική προσπάθεια.
Μη μπερδεύεστε από την αρκετά κουλ, γεμάτη νέον χρώματα, αρκετά φουτουριστική αφίσα της ταινίας και μην σαγηνεύεστε από τους πομπώδεις τίτλους του τύπου «από τους παραγωγούς του “Arrival” και “Stranger Things”». Μπορεί όλα αυτά να προϊδεάζουν για κάτι το συναρπαστικό και, αν μη τι άλλο, γεμάτη δράση ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά η πραγματικότητα διαφέρει αρκετά.
Στο πυρήνα του το «KIN» είναι μια ταινία ενηλικίωσης, όπου ένα 14χρονο αγόρι προσπαθεί να ισορροπήσει ιδεολογικά ανάμεσα στους ηθικούς φραγμούς που του βάζει ο πατέρας του αλλά και την πιο περιπετειώδη ζωή του εγκληματία ετεροθαλή αδερφού του. Ισως όλα αυτά να ταίριαζαν στο είδος ενός ανεξάρτητου road movie δράματος για την σχέση μεταξύ των δυο αδερφών, αλλά προσθέτοντας στην εξίσωση και ένα όπλο από άλλο πλανήτη, καταλήγουν ως ένα ασυνάρτητο παζλ.
Τα πάντα, από τους ηθοποιούς μέχρι το σκηνικά κα τα εφέ, μοιάζουν λες και έχουν βρεθεί εδώ από άλλη ταινία και δεν το γνωρίζουν. Τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, και όταν μια στις ελάχιστες περιπτώσεις συμβαίνει το αντίθετο, μάλλον γίνεται για τους λάθος λόγους. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς εύκολα να δεχτείς ένα 14χρονο αγόρι να πυροβολεί με ένα εξωγήινο όπλο και να το ευχαριστιέται από ένα σημείο και μετά. Απλά δείχνει λάθος.
Και αν κάποιος αποφασίσει να το προσπεράσει όλο αυτό, και να εστιάσει περισσότερο στην δράση, θα βρει ελάχιστα πράγματα που θα τον ικανοποιήσουν. Τα κυνηγητά μοιάζουν αδιάφορα, το πιστολίδι μουδιασμένο, και το χειρότερο είναι πως τα όποια sci-fi στοιχεία μπαίνουν στο περιθώριο, με τους δυο στρατιώτες από άλλο πλανήτη που κυνηγούν τα αδέρφια για να πάρουν το όπλο τους πίσω να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στην ιστορία στα τελευταία λεπτά της ταινίας. Τότε όμως είναι ήδη πολύ αργά – ο Ιλαϊ θα μπορούσε να είχε ανακαλύψει από πιστόλι μέχρι αλυσοπρίονο και πάλι δεν θα άλλαζε κάτι στη ταινία.
Με μια αδιόρατη υποψία για ένα σίκουελ στο τέλος, το «KIN» μαζί με τους χάρτινους χαρακτήρες του, το αδιάφορο σενάριό του και την άνευρη δράση του, μοιάζει περισσότερο ως ένας μισοτελειωμένος πιλότος μιας τηλεοπτικής σειράς που ακυρώθηκε πριν καν προβληθεί, παρά ως μια ολοκληρωμένη ταινία. Καλύτερα να έμενε όπως αρχικά είχε γυριστεί, ως μια μικρού μήκους ταινία - σίγουρα μέσα στα χρόνια θα αποκτούσε το σεβασμό που πραγματικά της αξίζει.
