Η Ανί, ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Αλμπέρ και η Ζαν είναι κολλητοί φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια, μια ευκατάστατη σοσιαλιστική ιντελιγκέντσια. Ετσι, όταν η προχωρημένη ηλικία αρχίζει να εμφανίζει δείγματα, οι πέντε φίλοι αντιδρούν στην προοπτική ενός οίκου ευγηρίας κι αποφασίζουν να συγκατοικήσουν σε ένα σπίτι, δημιουργώντας τη δική τους… κολεκτίβα! Στην αρχή το σχέδιο τους φαίνεται ανόητο. Ομως, όταν αυτή η συγκατοίκηση γίνεται δημιουργική και επαναφέρει μνήμες από τις παλιές καλές – ή και όχι τόσο καλές – εποχές, τότε αυτή η απόφαση τους μετατρέπεται σε μια θαυμάσια περιπέτεια, να μοιράζονται το ίδιο σπίτι στα 75 τους!
Είναι δύσκολο όταν είσαι ακόμα νέος, να σκέφτεσαι ή να προγραμματίζεις τα γηρατειά σου – ή να βλέπεις μια ταινία γι’ αυτό το θέμα!
Αυτό όμως ακριβώς πραγματεύεται και το φιλμ του Ρομπελέν: ποτέ δεν έρχεται η ώρα που παίρνουμε απόφαση για τα τελευταία μας χρόνια, πάντα επιδιώκουμε να τα περάσουμε μαζί με τους αγαπημένους μας, με σεβασμό, αγάπη, συντροφιά και την πολυτέλεια της οικειότητας. Τα παιδιά των ηρώων έχουν φύγει, οι καριέρες τους έχουν ολοκληρωθεί, οι ασθένειες, μοιραίες ή όχι, παραμονεύουν στη γωνία, αλλά το ενδιαφέρον τους για τη ζωή δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο! Μαζί με το σενάριο και τον σκηνοθέτη, η ταινία καταφέρνει αυτό που θέλουν και οι ήρωες: να γλυκάνει το πέρασμα του χρόνου.
Το πορτρέτο αυτών των πέντε αρχετυπικών φίλων, η ταινία καταφέρνει να τη δει μ’ έναν τρόπο δύσκολο: ισορροπώντας τη μελαγχολία με το χιούμορ, την αυτοπεποίθηση του πνεύματος με την αδυναμία του σώματος. Η ιστορία φυσικά και φέρει τη σοβαρότητα ενός τεράστιου υπαρξιακού ζητήματος που όλοι αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε μέχρι… να χρειαστεί, αλλά το χειρίζεται με την ελαφρότητα της καθημερινότητας, κάτι που κάνει την ταινία ιδιαίτερα συμπαθή.
Η Τζέιν Φόντα (Αμερικανίδα και στο ρόλο της) μιλά εξαιρετικά γαλλικά και τόσο εκείνη, όσο και η Τζέραλντιν Τσάπλιν βγαίνουν στις σκηνές τους εκπληκτικά γοητευτικές και σέξι όσο… περίπου τρεισήμισι εικοσάρες!
Πέρα από την αρχική ιδέα του, το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο ή διορατικό, αλλά είναι πιστό στη σοφία και την παρορμητικότητα των ηρώων του. Και σαν αυθεντική γαλλική ταινία, δεν κάνει διάλειμμα από τους εκτενέστατους διαλόγους τους!
Η ταινία οπωσδήποτε δε θα προσελκύσει εύκολα το νεανικό κοινό, οι θεατές όμως που θα κάνουν το τόλμημα θα φύγουν από την αίθουσα με μια γλυκιά αίσθηση και κάποιες παραπάνω καθησυχαστικές ιδέες για το μέλλον.
