Ακόμη και αν δεν ήταν γνωστό πως το «Jungle Cruise» βασίζεται πάνω σε μια υπάρχουσα ομότιτλη ατραξιόν που μπορεί κανείς να βρει στα θεματικά πάρκα της Disney (ανήκει στο τμήμα Adventureland των πάρκων της Καλιφόρνια, της Φλόριντα, του Τόκιο και του Χονγκ Κονγκ), θα μπορούσες να στοιχηματίσεις (με κλειστά μάτια) πως είτε συμβαίνει αυτό, είτε η Disney δοκιμάζει διαδρομές και αντοχές προκειμένου να εφαρμόσει την ταινία σε ένα μελλοντικό θεματικό πάρκο στις απανταχού τις Disneylands.
Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, τουλάχιστον όσο η περιπέτεια παρέχεται σε δόσεις που αξίζουν με το παραπάνω το αντίτιμο ενός εισιτηρίου κινηματογράφου και η κατασκευή είναι αν μη τι άλλο προσεγμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια - με target group που δεν εξαντλείται σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία, με μοιρασμένες τις σκηνές αγωνίας και αυτές του χιούμορ, με θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα, το παραμύθι και ένα μάθημα γεωγραφίας/φυτολογίας/ζωολογίας/ανεκτικότητας που αγγίζει την ευαισθησία ενός «οικολογικού» μανιφέστου για τις μάζες.
Κι όλα αυτά στη συσκευασία μιας ιστορίας που μοιάζει με το «Η Βασίλισσα της Αφρικής» συναντά το «Jumanji», όσο ακριβώς προβληματικό και συναρπαστικό μαζί ακούγεται αυτό.
Βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα και η Δρ. Λίλι Χότον, μια παθιασμένη εξερευνήτρια βάζει σκοπό της ζωής της να εισβάλλει στο ανδροκρατούμενο χώρο της επιστήμης και να φτάσει μέχρι τον Αμαζόνιο προκειμένου να ανακαλύψει ένα αρχαίο δέντρο με θεραπευτικές δυνάμεις που θα μπορέσει να αλλάξει το μέλλον της ιατρικής. Για να το καταφέρει πρέπει να επιστρατεύσει τον μάλλον όχι και τόσο ανθεκτικό στις περιπέτειες αδερφό της και να εμπιστευτεί έναν όχι και τόσο αξιόπιστο καπετάνιο που θα τους οδηγήσει μέσα από τα ορμητικά, γεμάτα κινδύνους, νερά της ζούγκλας. Ο,τι θα ακολουθήσει θα είναι ένα (τύπου) κυνήγι θησαυρού που θα βρει τους τρεις αταίριαστους συνταξιδιώτες απροετοίμαστους απέναντι σε όσους τους έχουν πάρει στο κατόπι με φόντο το γεωπολιτικό χάρτη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και των θρύλων που κρύβει ο Αμαζόνιος.
Παλιομοδίτικο με την καλή έννοια και μοντέρνο με μια άλλη, φιλότιμη αν και πολλές φορές καταχρηστική έννοια, το «Περιπέτεια στη Ζούγκλα» κάνει τη διαφορά επειδή επιλέγει δύο σούπερ σταρ για πρωταγωνιστές του - την αθεόφοβη Εμιλι Μπλαντ και τον υπέρ-χαρισματικό Ντουέιν Τζόνσον σε ένα roller coaster που κρύβει μέσα του από φεμινιστικά κρεσέντα μέχρι παιχνίδια με το χρόνο και από χαριτωμένα ερπετά (!) μέχρι σερενάτες στο σεληνόφως. Αεικίνητοι, λαμπεροί αλλά και πειστικοί ως εξερευνητές που αλλάζουν τα δεδομένα όσων γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, οι δυο τους αρκούν για να συγχωρέσεις τα περισσότερα από τα κλισέ που αναπόφευκτα έχει αυτό το ταξίδι, με κυριότερο τον γραφικό αλά Χίτλερ Γερμανό του Τζέσε Πλέμονς που τους κυνηγάει, αστεία που επαναλαμβάνονται ενώ δεν έχουν προκαλέσει το γέλιο ούτε την πρώτη φορά, αλλά και μια χωροχρονική εξέλιξη που θα λειτουργούσε πιο ιδανικά ως ανάγνωσμα παρά ως κινηματογραφική περιπέτεια.
Τίποτα ωστόσο - ούτε καν η διάθεση της Disney να «χωρέσει» ακόμη και σε μια τέτοια ταινία έναν γκέι ήρωα που κάνει το δικό του outing - δεν είναι όμως ικανό να συγχωρήσει τα κενά… ανίας που σε τραβηγμένη από τα μαλλιά διάρκεια άνω των δύο ωρών σε βρίσκουν κάποια στιγμή εξαντλημένο από την υπερ-περιπέτεια, χωρίς την παραμικρή επιθυμία να περάσεις στο επόμενο στάδιο. Είναι όμως τόσο προγραμματισμένη η δράση, τόσο υπέρ-γραμμένη η ιστορία (προκειμένου να αλλάζει «δωμάτια» και να μην μοιάζει μονότονη σαν να βρίσκεσαι τελικά περισσότερο σε ένα escape room κι όχι στην ανοιχτωσιά της ζούγκλας), τόσο πολλά τα εφέ και τα στάδια που πρέπει να διασχίσεις που κανείς δεν νοιάζεται αν τελικά είναι ελάχιστα αυτά που σε νοιάζουν σε σχέση με αυτό που εκτυλλίσσεται μπροστά στα μάτια σου.
Ισχυρές δόσεις μαγείας, φαντασίας, ρομαντισμού σπάνε την αλυσίδα του action, αλλά χάνουν οριστικά την ευθεία γραμμή που οφείλει να σε κρατάει μέσα στο «πάρκο» όλη την ώρα. Αυτή είναι άλλωστε και η μεγάλη διαφορά της πραγματικής με την κινηματογραφική εμπειρία. Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται ίσως θα ήταν πιο κινηματογραφικό να βρισκόσουν σε κάποια Disneyland, σε μια προσωμοίωση του καρυδότσουφλου του Φρανκ. Αν μπορούσαν να είναι μαζί σου και η Εμιλι Μπλαντ με τον Ντουέιντ Τζόνσον, τότε μάλιστα…
