Ενας ανήθικος νεαρός δημοσιογράφος προσπαθεί να κάνει στροφή στην καριέρα του γράφοντας την βιογραφία, του ξεχασμένου μεν, αλλά ολοζώντανου δε , ζωγράφου Καμίνσκι , την ιδιοφυία του περασμένου αιώνα . Κατά την κατάστρωση ενός σχεδίου εξαφάνισης του γέρου καλλιτέχνη, για να προκαλέσει τα πρωτοσέλιδα του μελλοντικό του βιβλίου, ο δημοσιογράφος καταλήγει σε μια περιπετειώδη εκδρομή με τον ίδιο τον Καμίνσκι.
Η καινούρια ταινία του Βόλφγκανκ Μπέκερ, θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα διαφωτιστικό παράδειγμα (αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε ακόμη ένα), του γιατί ένα καλό βιβλίο δεν δίνει απαραίτητα μια εξίσου καλή ταινία. Δεν έχει μόνο να κάνει με τα πόσα μένουν απέξω, ή με το πόσο οι ανοιχτές στην φαντασία λεπτομέρειες ενός βιβλίου οφείλουν να εικονοποιηθούν στο σινεμά. Βλέποντας ένα φιλμ –αυτό το φιλμ- οφείλεις να ακολουθήσεις τον ρυθμό που κάποιος άλλος επέλεξε για σένα, την διάρκεια μια συμβατικής ταινίας, με κάποιο τρόπο που ταιριάζει κι εδώ να κάνεις ένα οδικό ταξίδι κοιτώντας μόνο από ένα συγκεκριμένο παράθυρο.
Το βιβλίο του Ντάνιελ Κέλμαν, λογοτεχνικό best seller και σύμφωνα με τις κριτικές του πλήρες σε χιούμορ και ευφυή με μια δόση πίκρας σχολιασμό για την εμμονή με την φήμη, την ηθική και την επιφανειακότατα των ημερών μας, μεταμορφώνεται εδώ σε μια αρχικά ενδιαφέρουσα μα σύντομα υπερβολικά προφανή –και κυρίως ελάχιστα ηλεκτρισμένη- κομεντί που ξεκινά ενδιαφέρουσα αλλά γρήγορα χάνει την μαγεία της.
Ανάμεσα σε άλλα φταίνε η κατά στιγμές υπερβολική φλυαρία της, κι ο ράθυμος ρυθμός της, το γεγονός ότι σχεδόν οι πάντες εδώ, από τους βασικούς χαρακτήρες έως τους δευτεραγωνιστές πρέπει να έχουν μια σειρά από παραξενιές κι ιδιαιτερότητες, ο αδέξιος τρόπος με τον οποίο οι ιδέες πίσω από την ιστορία έρχονται στην επιφάνεια και που συχνά μοιάζουν περισσότερο με ευκολά κλισέ, παρά με ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για την τέχνη ή ακόμη πιο ουσιαστικά για την ζωή.
