Το ερωτικό θρίλερ, με τόνους νουάρ (παρότι εξοχικό), είναι ένα υπέροχο κινηματογραφικό θρίλερ που δεν μπορεί ο καθένας κι η καθεμιά να κάνει αποτελεσματικά. Ούτε καν ο δημιουργικός, intellectual του ισπανικού κινηματογράφου, Φερνάντο Τρουέμπα, βραβευμένος με Οσκαρ για το «Μπελ Επόκ» το '94, σκηνοθέτης του αξέχαστου animation «Τσίκο & Ρίτα» το 2009. Ούτε καν όταν έχει συλλέξει γύρω του τα ιδανικά υλικά.
Σε μια τοποθεσία ειδυλλιακή, ποτισμένη ομορφιά, αισθησιασμό και μελαγχολία (τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Τρίκερι, στη νότια πλευρά του Πηλίου), έχει ξεβράσει η ζωή τον Μαξ, έναν Αμερικανό, strong silent type, που διατηρεί ένα εστιατόριο που γλύφει η θάλασσα, ενώ το παρελθόν του παραμένει μυστήριο. Εκεί θα καταφθάσει, με μια βδομάδα καθυστέρηση, η Ισπανίδα Αλεξ, πρόσχαρη κι ανοιχτή, για να δουλέψει σεζόν ως σερβιτόρα. Μετά από μια χαριτωμένη σεκάνς (βγαλμένης από άλλο κινηματογραφικό είδος), «προσαρμογής» της κοπέλας στο αυστηρό κι ανταγωνιστικό πλαίσιο του εστιατορίου η Αλεξ θα πέσει μοιραία στον έρωτα του Μαξ, παρότι ο συνάδελφος Τσίκο, που είναι και τσιμπημένος μαζί της, θα την προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που προδιαγράφει αυτό το μονοπάτι.
Το σύμπαν του εστιατορίου και του περιορισμένου, προστατευμένου πεδίου του, φωτίζεται μαγικά, εσωτερικά κι εξωτερικά, από τον Σέρτζιο Ιβάν Καστάνιο (συνεργάτη και παλιότερα του Τρουέμπα), ενώ η μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ στρώνει το πετρώδες έδαφος, τα γεμάτα σκόνη αναμνήσεων δωμάτια και το νερό με τις αντανακλάσεις του με μια αίσθηση βελούδου και μια αγωνία που πάει κι έρχεται σαν το κύμα.
Ομως, από τη μια πλευρά, το σενάριο του Τρουέμπα, αβήθητο από το μοντάζ, αδιαφορεί για το ρυθμό, χτίζοντας ένα θρίλερ αργά και φλύαρα, ντύνοντας τους ήρωες με κάθε παλιομοδίτικο στερεότυπο και ανεβάζοντας απότομα ταχύτητα στο φινάλε για να προλάβει να δικαιολογήσει το είδος του. Κι από την άλλη, ίσως και λόγω ενός πολυ-πολιτισμικού καστ που δεν εναρμονίστηκε, οι πρωταγωνιστές χάνουν τη φυσικότητά τους, ο Ματ Ντίλον, πάντα κούκλος, το παρακάνει με το ζόρικο ύφος και το πληγωμένο βλέμμα ενός παλιού τραύματος, η Αϊντα Φολκ, ζουμερή και όμορφη, δεν έχει το εκτόπισμα καμίας φαμ φατάλ, ούτε κι ενός αθώου θύματος, ενώ οι περιβάλλοντες ήρωες είναι σχεδιασμένοι σαν καρικατούρες.
Κι έτσι, από τη στοιχειωμένη αυτή καρδιά, μένει όχι μια αίσθηση υγρού σέξινες ή το σασπένς ενός μυστηρίου, αλλά μια ακατανίκητη επιθυμία να κλείσει κανείς δωμάτιο στην περιοχή για ν' απολαύσει, χωρίς μυστικά ή haute cuisine, τη μαγεία του Πηλίου.
