Σε ένα αγρόκτημα στην επαρχιακή Νορβηγία, η Γκούντα, μία γουρουνίτσα, γεννά μία ντουζίνα γουρουνάκια. Ο φακός του Βίκτορ Κοσακόφσκι τα παρακολουθεί αθόρυβα, αλλά από κοντά. Πώς ψάχνουν στα τυφλά, βίαια σχεδόν, τις θηλές της μάνας τους για να φάνε. Πώς κουτρουβαλάνε προσπαθώντας να την ακολουθήσουν στην πρώτη περιήγησή τους στη φάρμα. Πώς σκοντάφτουν, σηκώνονται, μυρίζουν, εξερευνούν, σκούζουν, κλαίνε, τσακώνονται, με το μητρικό βλέμμα και την καθοδηγητική μουσούδα της Γκούντα πάντα από δίπλα. Μοναδικό διάλειμμα στην παρατήρησή μας - όταν ξυπνά το κοτέτσι και οι κότες ξεχύνονται στο αγρόκτημα, μαζί με τον κουτσό, αλλά αγέρωχο κόκορα. Κι όταν οι αγελάδες βγαίνουν από το στάβλο και τρέχουν, ελεύθερες, μια βόλτα μέσα στη φύση. Ο άνθρωπος είναι απών. Ή έτσι νομίζουμε, μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο.
Ο πολυβραβευμένος ντοκιμαντερίστας Βίκτορ Κοσακόφσκι δεν χρησιμοποιεί κανένα σύνηθες βοήθημα για να μάς εξηγήσει τι βλέπουμε. Δεν υπάρχουν άνθρωποι στο κάδρο, δεν υπάρχει αφήγηση, δεν ακούμε σπικάζ. Στο soundrack καταγράφονται οι ήχοι της φύσης, μόνο τα ζώα και το περιβάλλον τους - έντομα, πουλιά, αέρας, βροχή. Ο Κοσακόφσκι δε θέλει να μάς δώσει έτοιμο το μήνυμα, θέλει να το αισθανθούμε μόνοι μας. Χαμηλώνοντας το βλέμμα στο ύψος του ζώου και κοιτώντας τη ζωή από το βλέμμα του. Χαμηλώνοντας και κάτι ακόμα επί 90 λεπτά: τους μητροπολιτικούς ρυθμούς μας, που δεν μάς επιτρέπουν να βλέπουμε, μόνο να κοιτάμε.
Για αυτό ο Κοσακόφσκι αφαιρεί και το χρώμα. Ο φακός του συλλαμβάνει σε λαμπερό, διαυγές ασπρόμαυρο τη φύση, δημιουργώντας μία αίσθηση που ξεπερνά τον τόπο και τον χρόνο. Είναι όμως μαγικό πώς καταφέρνει να αποτυπώνει το φως, έτσι όπως αντανακλάται στο δέρμα των ζώων, στα φύλλα των δέντρων, στο χώμα, πώς διαθλάται μέσα από το νερό της βροχής. Το σινεμά παρατήρησης, ρεαλιστικό και απόλυτης αισθητικής, ταυτόχρονα. Και κάπως έτσι, το κοντινό στο βλέμμα της κουρασμένης μάνας γουρούνας, η πειραγμένη ταχύτητα που καταγράφονται οι αγελάδες να καλπάζουν στα λιβάδια, ή το δυναμικό πάτημα του ποδιού ενός κόκκορα πάνω στα χόρτα, μεταμορφώνονται σε υψηλή τέχνη. Σε ποίηση. Ή, μάλλον, αρμονία. Αυτή την μεγαλειώδη αρμονία που χαρακτηρίζει τη φύση, όταν την αφήνουμε ήσυχη.
Φυσικά, ο άνθρωπος θα εμφανιστεί - αν και δε θα τον δούμε ποτέ. Θα έχουμε όμως μία χρυσή ευκαιρία για βαθιά ενσυναίσθηση. Συνεχίζοντας να κοιτάμε, μέσα από τα λυπημένα μάτια της Γκούντα...
