Ο Χάρολντ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Είναι ένας πιστός σύζυγος και αφοσιωμένος υπάλληλος μιας φαρμακευτικής εταιρείας που πρόκειται να μπει στο χρηματιστήριο. Η δουλειά του, ο γάμος του και η ζωή του ολόκληρη θα τεθούν υπό αμφισβήτηση όταν, κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στο Μεξικό, ο ίδιος θα βρεθεί σε κίνδυνο. Πισώπλατα μαχαιρώματα από αδίστακτα αφεντικά, βαρόνοι ναρκωτικών και μυστικές αποστολές είναι μερικά από όσα έχει να αντιμετωπίσει καθώς περνά τα όρια της νομιμότητας κι από φιλήσυχος πολίτης γίνεται καταζητούμενος εγκληματίας! Είναι έξω από τα νερά του – ή μήπως μέσα σε αυτά;
Το «Ενας Ξένος στην Πόλη» του Νας Ετζερτον, αδερφού του Τζόελ Ετζερτον, θέλει να είναι μια πρωτότυπη μαύρη κωμωδία με εκκεντρικούς χαρακτήρες και απίθανες ξεκαρδιστικές καταστάσεις, αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει μια σκιά άλλων ταινιών, όπως εκείνες των αδερφών Κοέν ή του Κουέντιν Ταραντίνο, που τόσο απροκάλυπτα προσπαθεί να μιμηθεί.
Στο κέντρο ενός όχι ακριβώς πρωτότυπου και σίγουρα όχι καλογραμμένου σεναρίου, βρίσκονται ανούσιοι και σε μεγάλο βαθμό «καρτουνίστικοι» ήρωες και ακόμα πιο στερεοτυπικοί «κακοί» έμποροι ναρκωτικών (το ότι είναι φαν των Beatles δεν τους κάνει λιγότερο κλισέ) και σκηνές που ούτε αστείες είναι, ούτε πρωτότυπες, γραμμένες με γνώμονα ένα χιούμορ που θέλει να προβοκάρει με ό,τι πιο τοξικό, σεξιστικό και ρατσιστικό αστείο μπορεί να πετάξει στα μούτρα του θεατή, πιστεύοντας πως έτσι θα αποσπάσει κάποια παραπάνω γέλια.
Το μόνο αξιόλογο πράγμα που μπορεί κανείς να χρεώσει στον Νας Ετζερτον, είναι το πώς κατάφερε να πείσει όλα αυτά τα λαμπερά ονόματα να πρωταγωνιστήσουν στην ταινία του. Σίγουρα, δεν θα χρειάστηκε και πολλή πειθώ για τον αδερφό του, Τζόελ, ο οποίος είναι ολοφάνερο ότι κάνει απλά μια... αδελφική χάρη. Από την άλλη, όσο και αν απολαμβάνουμε την Σαρλίζ Θερόν στον (ακόμη μια φορά) ρόλο της σκύλας maneater υποδιευθύντριας της εταιρείας, είναι ίσως καιρός κάποιος να της πει πως δεν αυτό δεν αρκεί, ενώ ο χαρακτήρας της Αμάντα Σέιφριντ μοιάζει να είναι παντελώς αχρείαστος – ακόμα και αν έλειπε από την ταινία δεν θα είχε καμία διαφορά. Ο μόνος που ίσως καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι ο Ντέιβιντ Ογέλοουο. Ο χαρακτήρας του o Χάρολντ είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος από όλους, με τον Ογέλοουο να ξεπερνά το μέσο όρο αποδεικνύοντας πως μπορεί να πείσει ακόμη και σε κάτι τόσο κόντρα... κωμικό.
Το «Ενας Ξένος στην Πόλη» δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, όσο κι αν το λαμπερό του καστ προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο. Αδιάφορο μέχρι το τέλος, άνευρο με χλιαρά αστεία το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει να σκέφτεσαι πως μια τέτοια ταινία θα ήταν κάτω από την σκηνοθετική ματιά των αδελφών Κοέν ή του Κουέντιν Ταραντίνο.
