Η Ιουλιέτα, μια κυρία της ανώτερης αστικής τάξης, περνά το καλοκαίρι στην όμορφη βίλα της. Για την επέτειο του γάμου της με τον Τζιόρτζιο, έναν άνθρωπο των δημοσίων σχέσεων, αποφασίζει να οργανώσει μια γιορτή. Μεγαλωμένη με θρησκευτικές και παράλληλα συντηρητικές αρχές, το εν λόγω πάρτι, θα φέρει στην επιφάνεια την κρίση ταυτότητας που βασανίζει την ηρωίδα. Μια κρίση που εξελίσσεται σε δράμα όταν αρχίζει να υποπτεύεται ότι ο σύζυγος της την απατάει ενώ έχει μια μητέρα που το μόνο που την νοιάζει είναι η εξωτερική της εμφάνιση και οι αδερφές της συμπεριφέρονται κάθε άλλο παρά συνετά. Έτσι, μην έχοντας ποιον να εμπιστευτεί η Ιουλιέτα θα στρέψει τις ελπίδες της, στην γειτόνισσά της, τη Σούζυ, η οποία έχει διαμορφώσει το σπίτι της σ’ έναν ερωτικό παράδεισο. Όμως οι αντιφάσεις της ανάμεσα στον καθολικό καθωσπρεπισμό της παιδικής της ηλικίας και στην τάση για μια ζωή χωρίς φραγμούς, θα την οδηγήσουν στο κατώφλι της τρέλας.
H πρώτη έγχρωμη ταινία στην φιλμογραφία του Φεντερίκο Φελίνι, η «Ιουλιέτα των Πνευμάτων» γυρισμένη δύο χρόνια μετά το «8 1/2», είναι μια θεαματική φαντασμαγορία που ακολουθεί αποκλειστικά την δική της αφηγηματικη λογικη εκτοξεύοντας την κινηματογραφική της γλώσσα σε ένα σύμπαν που μοιάζει φτιαγμένο από θραύσματα ονείρων και ψυχαναλυτικούς συνειρμούς.
Με την γυναίκα και μούσα του Φεντερίκο Φελίνι, Τζουλιέτα Μασίνα, όχι μόνο να πρωταγωνιστεί αλλά να δανείζει στον χαρακτήρα και το ονόμά της και τους τριγμούς στην σχέση του ζευγαριού των δημιουργών του, να αντανακλώνται στην ιστορία της πρωταγωνίστριας και στις υποψίες της ότι ο άντρας της την απατά, το φιλμ μοιάζει αμήχανο στον τρόπο που μιλά για κάτι προσωπικό, μέσα από ένα φίλτρο απόλυτα σουρεαλιστικό.
Ο Φελίνι απεικονίζει την πορεία της ηρωίδας του προς την συνειδητοποίηση, την ωριμότητα αλλά ίσως και την αχαρτογράφητη περιοχή της παράνοιας μέσα από μια σειρά σκηνές που εναλλάσσονται με τον ρυθμό ενός ονείρου κι έχουν συχνά την ίδια μη λογική αλληλουχία. Εικόνες που φλερτάρουν με την ομορφιά αλλά και το γκροτέσκο, μια παρέλαση από φιγούρες και χαρακτήρες που υπενθυμίζουν την έλξη του Φελίνι για τον κόσμο του τσίρκου, σκηνές και καταστάσεις που κάνουν την ηρωίδα του να μοιάζει εκτός τόπου, χρόνου και πραγματικότητας και να την φωτίζουν όχι με την λάμψη της ανακάλυψης του αληθινού εαυτού της μα του χάσιμου της μέσα σε έναν κόσμο και μια σειρά από φαντασιώσεις που είναι ξεκάθαρο πως δεν ανήκουν ούτε ταιριάζουν στον χαρακτήρα της μα αποκλειστικά σε αυτό που ορίζουμε πλέον ως «φελινικό σύμπαν».
Κι αν όλη αυτή η παραλληρηματική εικονογραφία είναι συχνά εντυπωσιακή (δεν είναι τυχαίο ότι το φιλμ ήταν υποψήφιο για Οσκαρ σκηνικών και κοστουμιών), καταλήγει τελικά επαναλαμβανόμενη και λίγη, ή αν θέλετε ακόμη και με κάποιο τρόπο σαθρή στον τρόπο που ένας άντρας κοιτάζει την γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα από συχνά απλοϊκούς συμβολισμούς και εύκολα σχήματα. Η αυτοβιογραφική φύση του σινεμά του Φελίνι εδώ μοιάζει να αγγιζει εδώ την περιοχή του mansplaining και το σινεμά του περνά την γραμμή του αυτοαναφορικού όπως συμβαίνει συχνά σε δημιουργούς όταν ανακαλύπτουν ότι τελικά είναι πιο εύκολο να κάνουν αυτό ακριβώς που οι θεατές και οι κριτικοί περιμένουν από αυτούς.
