Ο Φράνκι, ένας κουλ σκίουρος με μοναδική αίσθηση του στυλ, αποφυλακίζεται από τον ζωολογικό κήπο και μαθαίνει πως το δάσος στο οποίο μεγάλωσε, βρίσκεται σε τεράστιο κίνδυνο. Μία εταιρεία κατακλέβει τους καρπούς, με μοχθηρούς σκοπούς, και ο Φράνκι είναι ο μοναδικός που μπορεί να σώσει την κατάσταση, αλλά αυτό σημαίνει πως ρισκάρει να χάσει την αγάπη της ζωής του. Ο καλός του φίλος, Κόντι, θα του υπενθυμίσει ότι αν δεν πάρει πίσω τους κλεμμένους καρπούς, οι ζωές όλων τους βρίσκονται σε κίνδυνο.
Ούτε ακριβώς ενήλικο, ούτε ακριβώς παιδικό, κυρίως όμως ούτε ατμοσφαιρικό όσο θα ήθελε να είναι και δυστυχώς σχεδόν άτεχνο, με ένα σχεδιασμό που θυμίζει πως θα ήταν τα προσχέδια ενός τελικού αποτελέσματος που δεν βλέπουμε ποτέ, το «Κυνήγι των Χαμένων Βελανιδιών» προδίδει τις φιλοδοξίες του από την αρχή.
Είναι φανερό πως οι δημιουργοί του (παράδοξα αναμεσά τους και ένας εκ των βασικών παραγωγών του «Σρεκ»!) σκέφτηκαν κάτι σαν ένα στιλάτο gangster movie στη λογική του «Ocean’s Eleven», με τον κεντρικό ήρωα - όχι τυχαία με όνομα Φράνκι - να φέρει σε γκαρνταρόμπα και φωνή κάτι από Φρανκ Σινάτρα, σε μια μεγαλούπολη που θα μπορούσε να είναι και το Λας Βέγκας αν είχε κάπου στο τέλος της πόλης και ένα δάσος. Γυναίκες – σκιουρίνες που τραγουδούν αισθησιακή τζατζ, μικροαπατεώνες που θυμίζουν ήρωες από ταινία του Γκάι Ρίτσι και μια ολόκληρη νουάρ λογική συμπληρώνουν τη γενική εικόνα που δεν «ανοίγει» ποτέ στην ταινία που φιλοδοξεί να γίνει.
Από τη μία φταίει η υπερ-προσπάθεια να είναι όλα «ενήλικα», λογική που όμως εξαντλείται γρήγορα σε r-rated σκατολογικά αστεία με τα οποία δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να φανταστούμε ποιος γελάει. Από την άλλη, η όλη κίνηση και χάρη (#not) των χαρακτήρων θυμίζει αμήχανο τρισδιάστατο πρωτόλειο που δεν διαθέτει καμία σκηνοθετική, σχεδιαστική ή σεναριακή έμπνευση - ακόμη κι όταν κάπου στο βάθος διακρίνεις μια σινεφίλ φλέβα να χτυπάει ασθενικά.
Καμία αγωνία, κουραστική επανάληψη, ανθρωπόμορφα ζώα που δεν είναι ακριβώς φιλικά στο παιδικό μάτι, γενικά μια δύσκαμπτη απόπειρα να παρακολουθήσεις μια αστυνομική κωμωδία (πέστο και περιπέτεια) για όλη την οικογένεια, μια ακόμη απόδειξη πως τίποτα δεν είναι απαραίτητα «για μεγάλους» όταν δεν μπορεί να είναι πρώτα «για τους μικρούς» και πως ό,τι αυτοαποκαλείται cool δεν είναι απαραίτητα και τέτοιο...
[H ταινία θα προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.]
