Κάθε εβδομάδα, ο Μαξ και η Aνι είναι πιστοί στο εβδομαδιαίο ραντεβού τους για επιτραπέζια παιχνίδια με φίλους. Αυτή τη φορά όμως, ο Μπρουκς, ο χαρισματικός αδερφός του Μαξ, βάζει πολύ ψηλά τον πήχη: τους προσκαλεί να πάρουν μέρος σ’ ένα παιχνίδι μυστηρίου γεμάτο δολοφονίες, κακοποιούς, ομοσπονδιακούς πράκτορες, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παιχνιδιού δεν είναι τόσο ευδιάκριτα… Όπως, για παράδειγμα, όταν ο Μπρουκς πέφτει θύμα απαγωγής. Είναι αυτό μέρος του παιχνιδιού ή όχι; Αλλά καθώς οι έξι, ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, παίκτες τα παίζουν όλα για όλα για να ξεδιαλύνουν την υπόθεση και να κερδίσουν, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ούτε «παιχνίδι» παίζουν, ούτε ο Μπρουκς είναι αυτό που φαίνεται να είναι…
Στο τεράστιο κινηματογραφικό ταμπλό που λέγεται «mainstream κωμωδία», ελάχιστες είναι εκείνες οι ταινίες που έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι το τέλος έχοντας πετύχει τον σκοπό τους. Τις περισσότερες φορές η μια προσπαθεί να ανταγωνιστεί την άλλη, σε ένα παιχνίδι όπου οι κανόνες φαίνεται πως έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και τα μπανάλ και κρύα αστεία κυριαρχούν σε ρίξιμο του ζαριού, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κερδίσουν ένα κοινό που μοιάζει να έχει κουραστεί από όλα αυτά. Ομως, εδώ δεν έχει πραγματική σημασία αν χάσεις ή κερδίσεις αλλά το πως πραγματικά παίζεις αυτό το παιχνίδι. Κι αυτό έρχεται να αποδείξει το «Game Night».
Οι Τζον Φράνσις Ντάλεϊ και Τζόναθαν Γκολντστάιν, σεναριογράφοι του «Αφεντικά για Σκότωμα» και του «Spider-Man: Η Επιστροφή στον Τόπο του», φαίνεται πως γνωρίζουν αρκετά καλά πώς να στήσουν ένα τέτοιου είδους παιχνίδι. Ισορροπούν με δεξιοτεχνία ανάμεσα στην κωμωδία και το θρίλερ, χωρίς ποτέ να κάνουν την ταινία τους παρωδία και τιμώντας τις αμέτρητες μέτα-αναφορές τους στην ποπ κουλτούρα (εδώ και το «The Game» του Ντέιβιντ Φίντσερ), ενώ διασκεδάζουν με σκηνές δράσης που συνδυάζονται τέλεια με την σωματική κωμωδία και εντυπωσιάζουν με ένα εξαιρετικά σκηνοθετημένο μονοπλάνο που διαδραματίζεται στο σπίτι ενός αρχιμαφιόζου και έχει στο επίκεντρό του ένα Φαμπερζέ αυγό.
Προσοχή, το «Game Night» δεν είναι απλά μια guilty pleasure κωμωδία. Το σενάριο του Μαρκ Περέζ συνδυάζει με έξυπνο τρόπο τρελές καταστάσεις και μυστήριο για να ολοκληρώσει μια ιστορία που μπορεί να μην παίρνει τον εαυτό της τόσο στα σοβαρά, αλλά ταυτόχρονα να είναι τόσο πνευματώδης και αστεία όσο χρειάζεται να είναι. Ενα είδος μαύρης κωμωδίας που σπάνια βλέπουμε πλέον.
Και μπορεί οι χαρακτήρες της ταινίας να είναι περισσότερο μονοδιάστατοι από όσο θέλαμε να ήταν, αλλά το καστ καταφέρνει να ανταπεξέλθει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες με τη στόφα έμπειρου παίχτη (και στα συν τη δυνατή χημεία του Τζέισον Μπέιτμαν και της Ρέιτσελ ΜακΑνταμς), ενώ το σενάριο δίνει ακόμα την ευκαιρία και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες να λάμψουν, όπως ο ανατριχιαστικός γείτονας αστυνομικός που ερμηνεύει ένας πραγματικά υπέροχος Τζέσι Πλέμονς.
Αν θα πρέπει να καταλογίσουμε κάτι το αρνητικό στην ταινία αυτή, είναι ίσως ότι προς το τέλος αρχίζει να χάνει κάπως από την δυναμική της με τις συνεχείς και απανωτές ανατροπές και την υπερβολική χολιγουντιανή δράση της, αλλά παρόλα αυτά όμως προσφέρει, ακόμα και μέχρι το φινάλε, αυτό που υπόσχεται από την αρχή: μια αξέχαστη βραδιά διασκέδασης και παιχνιδιού με τους φίλους σας, ακόμα αν κι αυτή μεταφέρεται από το σπίτι σε κάποια κοντινή σκοτεινή αίθουσα.
