Ενας πανέμορφος Αμερικανός Εβραίος, ο Ντέιβιντ, κατατάσσεται με πίεση του πατέρα του στον Ισραηλινό Στρατό, αλλά ενώ απολαμβάνει την camaraderie με τους συν-φαντάρους του, πυροβολεί και σκοτώνει άθελά του το κοριτσάκι μιας μοιραίας Παλαιστίνιας. Μεταφέρεται σ' ένα Ψυχιατρείο που φέρει κι αυτό το δικό του βάρος, μια και χτίστηκε στο έδαφος της σφαγής ενός ολόκληρου παλαιστινιακού χωριού από την εβραϊκή πολιτοφυλακή το 1948. Είναι ικανό το «εξαιρετικά μοντέρνο» φάρμακο, όμοιο με ηρωίνη, να τον κάνει να ξεχάσει το έγκλημά του, τα εγκλήματα του λαού του, ακόμα και... το προπατορικό αμάρτημα και να οδηγήσει σε μια πανανθρώπινη συγχώρεση;
Ο μαξιμαλισμός μάλλον σημαίνει οικονομία στο λεξιλόγιο του Ούντο Αλόνι, του Αμερικανο-Ισραηλινού σκηνοθέτη και εικαστικού που, το 2006, αποφάσισε να κάνει τη «μεγάλη ταινία» για την εβραϊκή ευθύνη. Φαντάσματα και τραυματισμένοι άνθρωποι, ιστορία και παρόν, μάχες και μαντείες, συμβολισμός, αλληγορία, μαγικός ρεαλισμός και «η γλώσσα των νιάτων» μπερδεύονται σ' ένα φλύαρο, κατά στιγμές κακόγουστο, κατ' άλλες ρομαντικό δράμα που ενώ θέλει να μιλήσει για τα πιο σοβαρά ζητήματα της ανθρωπότητας και της εβραϊκής συνείδησης, καταλήγει να αφηγείται παράλληλες ιστορίες με τον κουραστικό λόγο ενός μισότρελου γέροντα.
Παρόλ' αυτά, στις φιλοπαλαιστινιακές προθέσεις του Ισραηλινού δημιουργού μπορεί κανείς ν' ανακαλύψει μια αγνότητα κι έναν ανθρωπισμό που κατά στιγμές ξεπερνά το διδακτικό περιτύλιγμα κι εμπνέει καλωσύνη, ανθρώπινη αν όχι κινηματογραφική.