Μια επίλεκτη ομάδα ειδικών δυνάμεων έχει αναλάβει να εξοντώσει τον Τάμα, τον πιο αδίστακτο εγκληματία της Τζακάρτα που εδρεύει σε ένα τεράστιο ρημαγμένο κτίριο παρέα με δολοφόνους, βιαστές, ναρκομανείς και κλέφτες. Η αποστολή, εκτός από μυστική, είναι και η πρώτη όπου συμμετέχει ο Ράμα, ένα νεοσύλλεκτο μέλος της ομάδας των αστυνομικών. Οταν η αποστολή αποκαλύπτεται κι ο Τάμα υπόσχεται ασυλία σε όποιον προσφερθεί να σκοτώσει τους αστυνομικούς-εισβολείς, ο Ράμα θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλο του το θάρρος για να βγει ζωντανός από μια εφιαλτική δοκιμασία που τον περιμένει σε κάθε έναν από τους 30 ορόφους του κτιρίου.
Μια επίλεκτη ομάδα ειδικών δυνάμεων έχει αναλάβει να εξοντώσει τον Τάμα, τον πιο αδίστακτο εγκληματία της Τζακάρτα που εδρεύει σε ένα τεράστιο ρημαγμένο κτίριο παρέα με δολοφόνους, βιαστές, ναρκομανείς και κλέφτες. Η αποστολή, εκτός από μυστική, είναι και η πρώτη όπου συμμετέχει ο Ράμα, ένα νεοσύλλεκτο μέλος της ομάδας των αστυνομικών. Οταν η αποστολή αποκαλύπτεται κι ο Τάμα υπόσχεται ασυλία σε όποιον προσφερθεί να σκοτώσει τους αστυνομικούς-εισβολείς, ο Ράμα θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλο του το θάρρος για να βγει ζωντανός από μια εφιαλτική δοκιμασία που τον περιμένει σε κάθε έναν από τους 30 ορόφους του κτιρίου.
Φανταστείτε τη χειρότερη γειτονιά της Τζακάρτα. Προσθέστε το πιο άθλιο κτήριο που θα μπορούσε να υπάρξει. Ενας διαλυμένος ουρανοξύστης, ένα μενίρ της χειρότερης, πιο απάνθρωπης αρχιτεκτονικής έκφρασης. Γεμίστε το με αδίστακτους εγκληματίες, ένοικους που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν το χαμηλό ενοίκιο και τα μηδενικά τους κοινόχρηστα ως έχουν. Και ρίξτε στο μείγμα μια ομάδα από αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων που μοιάζουν αποφασισμένοι να συλλάβουν τον ιδιοκτήτη του και άρχοντα του υποκόσμου της πόλης.
Η ταινία ξεκινά κλειστοφοβικά, μετά από μια σύντομη σκηνή με τον κεντρικό ήρωα να αποχαιρετά την έγκυο γυναίκα του, στην διαδρομή μέσα στην αστυνομική κλούβα, με τους άντρες των ειδικών δυνάμεων να προετοιμάζονται για την επιχείρηση και μεταμορφώνεται σε έναν αληθινό εφιάλτη κλειστού χώρου, όταν μπαίνουν στο κτήριο κι ανακαλύπτουν ότι όλοι όσοι κατοικούν σε αυτό είναι πρόθυμοι να τους σκοτώσουν.
Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα ακατάσχετο, καταιγιστικό, υπερβολικά βίαιο, συναρπαστικά έντονο, απόλυτα χορταστικό, αναμφίβολα over the top αλλά και δίχως καμιά ενοχή διασκεδαστικό πανηγύρι δράσης. Ενα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ χορογραφημένου mano a mano ξύλου και μια πλημμύρα από σφαίρες, αίμα, τεμαχισμένα μέλη και σώματα στα πατώματα.
Δίχως υπαναχωρήσεις, χωρίς περιττές κουβέντες, με χαρακτήρες που κουβαλούν τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία για να ξέρεις σε ποιους να ποντάρεις και μια πλοκή που δεν κρατά παρά μόνο τα βασικά για να χτίσει το σασπένς.
Το «Raid» όμως αντί να κουράζεται καθώς οι ήρωες του ανεβαίνουν από τον έναν όροφο στον άλλο, αντί να καταλήγει επαναλαμβανόμενο και συνηθισμένο, μοιάζει να ανεβάζει στροφές και να μεταμορφώνεται σε μια όλο και πιο απολαυστική άσκηση στην εικονογραφία της δράσης, καταλήγοντας να ξαναγράφει από την αρχή τους κανόνες των action movies.
Δεν χρειάζεσαι ακριβοπληρωμένους σταρ. Δεν χρειάζεσαι ειδικά εφέ και περίπλοκες ιστορίες, δεν χρειάζεσαι slow motion και bullet time. To μόνο που χρειάζεται το «The Raid» για να μεταμορφωθεί στην καλύτερη ταινία δράσης που θα δείτε φέτος (ή που είδατε ποτέ) είναι ενέργεια και ένταση, βία χωρίς συμβιβασμούς και πολιτική ορθότητα και γροθιές που μοιάζουν από τη μια να πονάνε κι από την άλλη να κρύβουν τόση τέχνη όσο και μια χορευτική φιγούρα της Πίνα Μπάους.
Ή του Μπρους Λι.
