Ο δωδεκάχρονος Μπαζαρμπάι ονειρεύεται πως θα μπορέσει μια μέρα να φύγει από το χωριό του στη μογγολική ύπαιθρο και να ταξιδέψει μέχρι τη μεγάλη πόλη. Ο πατέρας του, όμως, έχει ήδη προγραμματίσει πως ο μικρός του γιος θα είναι αυτός που θα τον δικαιώσει με το να γίνει διάδοχος του ως διάσημος κυνηγός αετών.
Περισσότερο μια ιστορία ενηλικίωσης, παρά ένα road movie με φόντο τα αχανή τοπία της Μογγολίας, το ντεμπούτο του Δανού Ρενέ Μπο Χάνσεν ανήκει σε αυτή τη σπάνια κατηγορία ταινιών που χρησιμοποιούν τη φύση και τις δυνάμεις της προκειμένου να μιλήσουν για τον άνθρωπο. Η πορεία του μικρού Μπαζαρμπάι προς την μεγάλη πόλη καταγράφεται με τόση απλότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια που δεν μπορεί παρά να σε κάνει συμμέτοχο σε μια αποκαλυπτική εμπειρία με τελικό προορισμό την ενηλικίωση. Και σε συνδυασμό με την κινηματογραφηση ενός άγνωστου τόπου, που καταφέρνει να γίνεται οικείος ακόμη και όταν η αγριότητα του φαντάζει απειλητική, όλα συνηγορούν στις σωστές βάσεις για μια μεγάλη «μικρή» ταινία που μοιάζει άδικα να προσανατολίζεται μόνο σε ανήλικους θεατές.
Αν είναι κάτι που κάνει τον θαυμασμό να παγώνει, αυτό είναι η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο σινεμά και το εθνογραφικό ντοκιμαντέρ, η αίσθηση πως ο σκηνοθέτης παρασύρεται (δικαιολογημένα) από το ντεκόρ του αγνοώντας τα παθήματα των ηρώων του και η συνήθης παγίδα της υπεράνω όλων ανάδειξης των ανθρωπιστικών αξιών που πληγώνουν βαθιά την σεναριακή αληθοφάνεια. Αν ο Χάνσεν κατάφερνε να αφήσει ελεύθερους τους ερασιτέχνες ανήλικους ηθοποιούς του να αναμετρηθούν με τη φύση, χωρίς να εκβιάζει έστω και διακριτικά τις ουμανιστικές του προθέσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα κάτι σημαντικότερο από μια πανέμορφη εικαστικά εμπειρία που ωστόσο δεν μένει στη μνήμη παρά μόνο για όση ώρα διαρκεί.
