Είκοσι χρόνια μετά από την τρελή τους περιπέτεια, ο Λόιντ Κρίστμας («από το χριστουγεννιάτικο δέντρο») κι ο Χάρι Νταν θα ξεκινήσουν ακόμα ένα σουρεαλιστικό ταξίδι δρόμου με προορισμό μία σύνοδο κορυφής όπου έχουν μαζευτεί τα λαμπρότερα μυαλά του κόσμου. Η αιτία είναι ότι ο άρρωστος, Χάρι ψάχνοντας για δότη για μεταμόσχευση νεφρού, ανακαλύπτει ότι έχει μία κόρη (η οποία θα δώσει ομιλία στο συνέδριο, στη θέση του άρρωστου ιδιοφυούς θετού πατέρα της) και πρέπει να τη βρουν και να την πείσουν να του χαρίσει το συμβατό όργανό της. Ταυτόχρονα βέβαια, η μητριά του κοριτσιού κι ο εραστής-συνεταίρος της έχουν βάλει σκοπό να αφανίσουν την οικογένεια και να ζήσουν πλουσιοπάροχα με την κληρονομιά του genius πατέρα. Μπορούν ένας ηλίθιος κι ένας πανηλίθιος να σώσουν την μέρα;
Είκοσι χρόνια πριν οι αδελφοί Φαρέλι ήταν η «νέα κωμωδία» και το σωματικό, σκατολογικό και (τόσο πρώτου επιπέδου που κατέληγε) τολμηρό χιούμορ τους ταίριαζε γάντι με την λαστιχένια εκφραστικότητα και την άνευ όρων μανιέρα του Τζιμ Κάρεϊ - του απόλυτου άρχοντα του 90s mainstream γέλιου. Τότε.
Σήμερα όμως, ακόμα κι αυτού του είδους η κωμωδία έχει προχωρήσει, βρίσκεται δύο γενιές μπροστά, με τη σκυτάλη να έχει περάσει στους Τζουντ Απαταου και Στιβ Καρέλ, Σεθ Ρόγκεν και Τζέισον Σίγκελ, Μελίσα Μακάρθι και Κρίστεν Γουίγκ, στο φαινόμενο «Hangover».
Η απόφαση να επιστρέψεις με νοσταλγία σε μία θρυλική εμπορική και cult αξίας επιτυχία, να αναμετρηθείς με το χρόνο, να ξαναζεστάνεις τους κώδικές της και να επανασυστηθείς στο νεότερο κοινό έμοιαζε εξ αρχής καταδικασμένη. Θα έπρεπε να διαθέτεις ένα συγκλονιστκό σενάριο για να τα καταφέρεις - να τραβήξεις την προσοχή από το ξεθωριασμένο άστρο του Τζιμ Κάρεϊ και την τόσο πια αταίριαστη περσόνα του «The Newsroom» Τζεφ Ντάνιελς στο μπουφόνικο ανεγκέφαλο χιούμορ. Βέβαια η τόλμη των ηθοποιών που συγκρουόνται κατά μέτωπο με τα όρια της nonsense κωμωδίας και τα ξεχειλώνουν είναι το μόνο αξιοθαύμαστο στην ταινία.
Γιατί ούτε ένα σενάριο με πηγαίες, φρέσκα αιρετικές ιδέες υπάρχει, ούτε οι Φαρέλι κάνουν κάτι περισσότερο από το να αφήνουν το ρυθμό στον αυτόματο πιλότο. Δεν μας πειράζει το αποτέλεσμα γιατί είναι πανηλίθιο. Αυτός ίσως να ήταν κι ο θεμιτός στόχος. Μας πειράζει γιατί είναι παλιό, γερασμένο και, το χειρότερο, χωρίς να το καταλαβαίνει. Σαν πατέρας σε εφηβικό πάρτι που επιμένει να λικνίζει τις κοιλιές και τη φαλακρίτσα του με την νεολαία, γιατί κάποτε ήταν άρχοντας στις χοροεσπερίδες της τάξης του.
