Βρυξέλλες, αρχές της δεκαετίας του ’60: H Άλις και η Σελίν είναι κολλητές φίλες και μένουν σε γειτονικά και πανομοιότυπα σπίτια σε ένα πλούσιο προάστιο. Οι γιοί τους, Τεό και Μαξίμ μεγαλώνουν σαν αδέρφια και οι δύο οικογένειες είναι αχώριστες. Oλα μοιάζουν τέλεια. Η τέλεια αυτή αρμονία διαταράσσεται όταν ο Μαξίμ, ο γιός της Σελίν χάνει τραγικά τη ζωή του. Το ξαφνικό αυτό ατύχημα, θα φέρει αντιμέτωπες τις δύο οικογένειες και θα ταράξει τις ζωές τους. Τα συναισθήματα αγάπης θα δώσουν τη θέση τους στην καχυποψία και τη παράνοια. Οι δύο μητέρες θα ωθήσουν στα όρια τη φιλιά τους στην προσπάθεια τους να προστατέψουν τις οικογένειες τους.
Απόλυτα στυλιζαρισμένο και σχεδόν απόλυτα απολαυστικό, το «Μητρικό Ενστικτο» δεν φοβάται να φορέσει τις αναφορές του στο μανίκι αλλά ούτε και να σπρώξει την ιστορία του στην περιοχή της camp υπερβολής, κερδίζοντας πόντους από το θάρρος του ακόμη κι αν στο τελικό άθροισμα το στιλ υπερτερεί της ουσίας.
Με τον Χίτσκοκ να είναι η πιο προφανής αναφορά σε αυτή την ιστορία χαμένης ισορροπίας, το μελόδραμα του Νταγκλας Σερκ να υπερθεματίζει και το overdose στιλ να μεταμορφώνει τα βέλγικα προάστια σε κάτι που μοιάζει από βγήκε από ένα επεισόδιο του «Mad Men», το φιλμ του Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς δεν είναι πολλά παραπάνω από το άθροισμα των μερών του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτό είναι αρκετό.
Πάνω σε ένα σενάριο που ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά τα βασικά συστατικά ενος ψυχολογικού θρίλερ κι ενός παιχνιδιού μυστικών και ψεμάτων και μιας αλήθειας που ως το τέλος παραμένει ομιχλώδης ο Μασέ-Ντεπάς στήνει ένα πανέμορφο καθρέφτισμα μιας ταινίας που μοιάζει τόσο vintage που θα μπορούσε να είναι γυρισμένη την εποχή που διαδραματίζεται.
Μπορεί το τελευταίο μέρος του φιλμ να εκτροχιάζει τον πιο λεπτό κι ενδιαφέροντα τρόπο με τον οποίο το φιλμ χειρίζεται την αμφιβολία και την αμφισημία έως τότε, αλλά ακόμη κι αν παραδίνεται έτσι την πιο camp πλευρά του εαυτού του, δεν παύει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.
Κι αν ο Μασέ-Ντεπάς φρόντιζε να προσδώσει λίγο περισσότερο βάθος στην σχέση των ηρωίδων του και να εξερευνήσει με λίγη παραπάνω επιμονή τις συνθήκες που τις οδηγούν στα όριά τους, τότε θα είχαμε να κάνουμε με κάτι παραπάνω και πιο βαθύ από ένα γοητευτικό μα και λίγο επιφανειακό hommage.
