Οποιος και όποια παρακολουθεί το franchise με βασικό στόχο ν' απολαμβάνει τον δημιουργικό παραλογισμό και τις υπερβατικές περιπέτειες των εθιστικών minions, θα βρει αυτό που λαχταρά και σ' αυτή την ταινία. Αλλά όχι πολλά περισσότερα. Εκτός από μια αδιανόητη πληθώρα από κατσαρίδες.
Ο απαισιότατος Γκρου, που έχει πλέον περάσει στην πλευρά των «καλών» αντι-κακούργων, μεταφέρεται με την οικογένειά του σε μια μικρή πόλη για να είναι ασφαλής. Τα minions, από την άλλη, αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες ευθύνες, τις οποίες αντιμετωπίζουν, όπως πάντα, με σουρεαλισμό. Το κέφι και την απολαυστική σαχλαμάρα τους συναγωνίζεται το νεότερο μέλος της οικογένειας Γκρου, ο μικροσκοπικός Γκρου Τζούνιορ που, ωστόσο, μπορεί ήδη να ρίχνει απίθανες φάπες και γροθιές, κυρίως στον μπαμπά του. Ο οποίος μπαμπάς Γκρου καταδιώκεται από τη μεγάλη του νέμεση, ανταγωνιστή του ήδη από το σχολείο, τον Μαξίμ Λε Μαλ που, σκόπιμα και χάρη στη δαιμόνια εφευρετικότητά του, έχει μεταλλαχθεί σε υβρίδιο ανθρώπου και ανθεκτικής στα πάντα κατσαρίδας.
Αυτή, περίπου, είναι η πλοκή της τέταρτης ταινίας, ξεκάθαρα πιο αδύναμης και διεκπεραιωτικά γραμμένης, πλουμισμένης με τόσες πολλές υπο-πλοκές και διασκεδαστικές αλλά φλύαρες γκαφατζίδικες σεκάνς που δυσκολεύεται να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον κάθε θεατή που θα ήθελε να παρακολουθεί μια πορεία δράσης εκτός από ένα κουβάρι από δεκάδες χαριτωμένες ιδέες.
Ωστόσο ναι, τα Minions κερδίζουν όχι μόνο το παιχνίδι, αλλά και τη λατρεία μας και κάθε συνάντηση μαζί τους μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Οτι οι κατσαρίδες είναι πολλές, το είπαμε;
