Οι γονείς του Κρις σκοτώθηκαν βάναυσα πριν από 11 χρόνια, την ίδια ημέρα που ο κομήτης του Χάλεϊ έγινε ορατός από τη Γη. Απόψε, ένας νέος κομήτης θα εμφανιστεί και όλοι οι ένοικοι στο κτίριο του Κρις ετοιμάζονται για ένα πάρτι για να γιορτάσουν το γεγονός. Ακόμα και «πάρτι Αποκάλυψης» θα γίνει από κάποιους. Καθώς πέφτει η νύχτα, ο Κρις παρατηρεί ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να ενεργούν παράξενα - και φαίνεται ότι αυτό έχει σχέση με κάποιο τρόπο με τον κομήτη. Εχουν γίνει αποπροσανατολισμένοι και βίαιοι, και σε λίγο θα αρχίσουν να μεταλλάσσονται σε κάτι …πέρα από αυτόν τον κόσμο. Σε έναν αγώνα επιβίωσης, ο Κρις προσπαθεί να ξεφύγει από το κτίριο, με τη βοήθεια ενός οπλισμένου και σαρκαστικού ενοίκου. Αλλά θα καταφέρουν να βγουν έξω ζωντανοί;
Οι γονείς του Κρις σκοτώθηκαν βάναυσα πριν από 11 χρόνια, την ίδια ημέρα που ο κομήτης του Χάλεϊ έγινε ορατός από τη Γη. Απόψε, ένας νέος κομήτης θα εμφανιστεί και όλοι οι ένοικοι στο κτίριο του Κρις ετοιμάζονται για ένα πάρτι για να γιορτάσουν το γεγονός. Ακόμα και «πάρτι Αποκάλυψης» θα γίνει από κάποιους. Καθώς πέφτει η νύχτα, ο Κρις παρατηρεί ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να ενεργούν παράξενα - και φαίνεται ότι αυτό έχει σχέση με κάποιο τρόπο με τον κομήτη. Εχουν γίνει αποπροσανατολισμένοι και βίαιοι, και σε λίγο θα αρχίσουν να μεταλλάσσονται σε κάτι …πέρα από αυτόν τον κόσμο. Σε έναν αγώνα επιβίωσης, ο Κρις προσπαθεί να ξεφύγει από το κτίριο, με τη βοήθεια ενός οπλισμένου και σαρκαστικού ενοίκου. Αλλά θα καταφέρουν να βγουν έξω ζωντανοί;
Εντάξει, με πολύ καλή θέληση το «Dead Shadows» θα μπορούσε να είναι ένας φόρος τιμής ταυτόχρονα στο «Rabid» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, στο «28 Days Later» του Ντάνι Μπόιλ, στο «Cloverfield» του Τζέι Τζέι Εϊμπραμς με κάτι από «Πόλεμο των Κόσμων» καινούριο και παλιό, μια ιδέα Τζον Κάρπεντερ και εντέλει μια ελεύθερη μεταφορά του βρετανικού «Attack the Block» που τύχαινε να είναι και μια από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της τα τελευταία χρόνια.
Το ότι δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω ούτε κατά διάνοια το οφείλει κυρίως στο γεγονός πως για 70 λεπτά πορεύεται στις παρυφές της ταινίας τρόμου χωρίς σενάριο, χωρίς αίσθηση ρυθμού και κυρίως χωρίς τα μέσα για να υλοποιήσει ούτε τα ελάχιστα από τα στοιχεία που θα μπορούσαν να του προσδώσουν τουλάχιστον μια αίσθηση ενός cult low budget φιλμ που υπό άλλες συνθήκες θα ενθουσίαζε ταυτόχρονα τους φαν του είδους και τους απανταχού teenagers των multiplex.
Οσο κι αν θες να δεις με καλό μάτι και περιέργεια μια προσπάθεια διαρκούς απειλής που ωστόσο χτίζεται πάνω σε απειροελάχιστο σασπένς και όσο κι αν το ψυχολογικό υπόβαθρο του κεντρικού του ήρωα μοιάζει αρκούντως αφαιρετικό ώστε να λειτουργεί τελικά ως oddity, καθώς η νύχτα μικραίνει στο Παρίσι και αναλογικά ανεβαίνει η στάθμη της φρίκης, το «Dead Shadows» αντιλαμβάνεται αυτό που έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει πολύ νωρίτερα: πώς δεν έχει πραγματικά κάτι να πει ακόμη και στον περιορισμένο χρόνο των περίπου 70 λεπτών που διαρκεί.
Με εμφανή την έλλειψη εμπειρίας των δημιουργών του αλλά και προφανή την ένδεια σε εφέ ή τεχνικές λύσεις που θα μπορούσαν να το σώσουν από το να θεωρεί highlight του ένα τερατοειδές ανδρικό όργανο που διαπερνά τα σωθικά μιας γυναίκας πριν βγει ως άλλο Alien από το στόμα της, το φιλμ του πρωτοεμφανιζόμενου Χολέβα μοιάζει περισσότερο με κάτι που έφτιαξαν μερικοί φίλοι αντιγράφοντας αγαπημένες ταινίες τρόμου της παιδικής τους ηλικίας.
Πράγμα που δεν θα ήταν καθόλου κακό, αν φρόντιζαν να μελετήσουν καλύτερα τις αναφορές τους και πριν ξεκινήσουν να γυρίζουν να σκεφτούν τι ακριβώς θα ένιωθαν αν μια μέρα το Παρίσι έπεφτε βορά μεταλλαγμένων τεράτων. Και φυσικά να ακολουθούσαν ίσως την κυρίαρχη αρχή του σινεμά είδους: μια ιδέα, λίγα ουρλιαχτά και μερικές προσθετικές δεν έκαναν ποτέ μια καλή ταινία.
