Δεν είναι παράλογο που ίσως να μην γνωρίζετε το «Terapia di Coppia per Amanti», το οποίο μεταφράζεται σε «Θεραπεία Ζευγαριών για Εραστές», ένα αρκετά πετυχημένο μυθιστόρημα, τουλάχιστον στην Ιταλία, του συγγραφέα Ντιέγκο Ντε Σίλβα. Δεν είναι παράλογο επίσης που ίσως ο τίτλος φέρνει στο νου τα βιβλία βελτίωσης διαπροσωπικών σχέσεων, παρά μια ρομαντική ιστορία.
Η ταινία, σε σενάριο που συνυπογράφει ο ίδιος ο Ντε Σίλβα, προσπαθεί να ρίξει μια κριτική ματιά στη σχέση ενός ζευγαριού μέσα από το βλέμμα δυο εραστών οι οποίοι, όπως κάθε ζευγάρι εξάλλου, έχει ο καθένας τις δικές του ανησυχίες.
Αντί το αποτέλεσμα να είναι μια μια σάτιρα γύρω από τις ερωτικές ψυχώσεις των σημερινών ζευγαριών, τους καθημερινούς συμβιβασμούς αλλά και τους φόβους τους, ο Φεντερίτσι αναλύει, υπεραναλύει, λαϊκίζει και φλυαρεί ακατάπαυστα, με μια κωμωδία που αρνείται πεισματικά να υπερβεί το μέσο όρο. Δεν ρισκάρει ποτέ για να ξεπεράσει τα κλισέ της, μένοντας στην επιφάνεια των πραγμάτων, όπου τα πάντα δείχνουν πιο αστεία (και ενίοτε δραματικά, έτσι για να έχουμε κάτι να λέμε), και πιο αθώα άλλωστε, μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Χωρίς συνοχή και με μια σειρά από μουσικά ιντερλούδια που κάποιος (!) θεώρησε ότι είναι οργανικά δεμένα με την ιστορία, το φιλμ του Φεντερίτσι είναι μια ανώδυνη κωμωδία, χωρίς πραγματικά «προβληματικούς» εραστές, χωρίς αιχμή, χωρίς ενδιαφέρον. Ξεκινάει μεν με μια έξυπνη ιδέα για να καταλήξει ωστόσο ακριβώς όπως περιμένει κανείς, με τους χαρακτήρες του να ζουν καλά και εμείς να τρέχουμε για ψυχανάλυση μετά την ταινία.
