Οικογενειακή συνάντηση στο Λονγκ Αϊλαντ, στο σπίτι της γιαγιάς. Μια πολυπληθής οικογένεια ιταλικής καταγωγής Αμερικανών βρίσκεται γύρω από το γιορτινό τραπέζι, ενώ μεγάλοι και μικροί συνειδητοποιούν ότι η μητριάρχης σκοπεύει να πουλήσει το σπίτι, άρα και να βάλει τελεία σ' αυτό το κομμάτι της ιστορίας τους: οι μεγάλοι με αμηχανία ή αμφιβολλία, οι μικροί με ανακούφιση.
Μουσική πληθωρική από κρούνερς του '50 και του '60, ζεστός φωτισμός, γενικά πλάνα γεμάτα ανθρώπινα βλέμματα, μικρές βόλτες στο προάστιο - ή μια μεγαλύτερη «επιχείρηση» όταν τα παιδιά της παρέας εξορμούν στην πόλη και συναντούν ένα cringy δίδυμμο αστυνομικών - φαγητό, ποτό, κουβέντες κι εξομολογήσεις, σε μια ταινία που θεωρητικά θα μπορούσε ν' ανήκει στην τρυφερή περίοδο του Γούντι Αλεν.
Αλλά δεν το καταφέρνει. Από την υπερβολική επιθυμία του σκηνοθέτη, του Τάιλερ Ταορμίνα του «Ham and Rye» και του indie αυτοβιογραφικού σινεμά του, να παραμένει γενικόλογος και ν' αποδίδει συναισθήματα μάλλον παρά πλοκή, οι ήρωές του μένουν κρεμάμενοι, χωρίς ποτέ ν' αποκτήσουν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, ή οι ιστορίες τους μια ουσιαστική καρδιά. Ομορφιά, εικαστική ζεστασιά, αλλά τίποτα για να κάνει κανείς αυτή την ταινία δική του. Το γιατί μοιάζει εκνευριστικό ότι σ' αυτή συμμετέχουν δυο τέκνα με τρανταχτά επώνυμα, η Φραντσέσκα Σκορσέζε, κόρη του Μάρτιν και ο Σόγιερ Σπίλμπεργκ, γιος του Στίβεν, δεν θέλουμε να μας προκαλέσει γκρίνιες Χριστουγεννιάτικα.
