Η Μπελ είναι μια πανέμορφη μιγάδα, κόρη ενός Βρετανού αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού και μιας Αφρικανής σκλάβας. Στην καρδιά του κοινωνικού και φυλετικού συντηρητισμού του 18ου αιώνα, η Μπελ μεγαλώνει στο αριστοκρατικό σπίτι του θείου της στην Αγγλία. Παρότι μέσα στους (εκατόν)τέσσερις τοίχους της έπαυλης η Μπελ αποτελεί σχεδόν ισότιμο μέλος της οικογένειας, γρήγορα θα καταλάβει ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτοιμος να την αποδεχτεί.
Η ιστορία της Ντάιντο Ελίζαμπεθ Μπελ είναι πραγματική και δεν είναι η μοναδική – η ταινία ωστόσο, σκηνοθετημένη από την κατά βάση ηθοποιό, αλλά και σκηνοθέτη του «A Way of Life», Αμα Ασάντε, παρά τις ιστορικές της βάσεις, είναι τόσο ελαφριά και επιφανειακή που μοιάζει βγαλμένη από Αρλεκιν, με την αναπαράσταση της εποχής στα σκηνικά και τα κοστούμια να είναι το πιο πειστικό στοιχείο της ταινίας.
Κοριτσίστικη φιλία, πρώτος έρωτας, ρατσισμός, η πάλη των κοινωνικών τάξεων, το ξύπνημα του φεμινισμού, η κατάργηση της δουλείας και η δύναμη της δικαιοσύνης, όλα μπερδεύονται γλυκά σ’ ένα σύννεφο από δαντέλα, πράσινους κήπους και παιδικό ρομαντισμό.
Η Γκούγκου Μπάτα-Ρο που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι μια καλλονή που, όμως, ούτε στο ελάχιστον δεν ενστερνίζεται το ύφος της εποχής και περισσότερο ποζάρει, με, εναλλάξ, γλυκό ύφος, ατίθασο ύφος ή duck mouth. Το καστ δευτεραγωνιστών που την περικυκλώνει, από τον Τομ Γουίλκινσον ως την Εμιλι Γουότσον, μοιάζει εδώ, ίσως με κακή καθοδήγηση, να ξεχνά το τεράστιο ταλέντο του και να διεκπεραιώνει αμήχανα. Η ιστορία, τόσο της Μπελ, όσο και, κυρίως, του θείου της, Λόρδου Μάρεϊ που τελικά συνέβαλε καθοριστικά στην ανατροπή του δουλεμπορίου, παραμένει συναρπαστική, αλλά η αφήγησή της στην ταινία είναι πετυχημένη μόνο ως σχολική έκθεση.
