Στην Κλινική Φυσικής Αποκατάστασης του ΚΑΤ όλοι περιμένουν κι από ένα θαύμα. Ο Μάρκο Γκαστίν βρίσκεται εκεί για να το αποτυπώσει.

Ντοκιμαντερίστας με πείρα κι ευαισθησία, ο Μάρκο Γκαστίν που γνωρίσαμε το 2004 με το «Μασσαλία, Κόρη Μακρινή» κάνει μια ταινία προσωπική: ταυτόχρονα για τον ίδιο και για τον καθένα. Στήνοντας τις κάμερές του, σταθερές και διακριτικές, στα δωμάτια ασθενών, τους διαδρόμους και τα γραφεία των γιατρών στο ΚΑΤ, περνά μήνες παρατηρώντας μικροσκοπικές κινήσεις και χειμαρρώδεις ψυχολογικές μεταπτώσεις στην Κλινική Φυσικής Αποκατάστασης, εκεί όπου η ζωή προσπαθεί να συνεχίσει με μικρά βήματα, μετά από μεγάλα δυστυχήματα.

Ο Γκαστίν επιλέγει τους ασθενείς ενός θαλάμου και φιλοξενείται στο σύμπαν τους. Οι άνδρες (μόνο άνδρες, προφανώς, για λόγους συμβατότητας με το συνεργείο), δίνουν τον αγώνα τους σε δυο άξονες. Τον σωματικό, με ασταμάτητες, επώδυνες, απαιτητικές φυσιοθεραπείες και ασκήσεις. Και τον ψυχολογικό, επιδιώκοντας το άπιαστο όνειρο που λέγεται «αποδοχή»: του τι συνέβη, του ότι μπορεί ποτέ ξανά να μην μπορέσουν να περπατήσουν, ή να σταθούν, ή να φτάσουν μόνοι τους «μέχρι τη θάλασσα».

Οσο μεταξύ των ασθενών του θαλάμου χτίζεται μια σχέση που μπορεί κανείς να συγκρίνει μόνο με την εγγύτητα συμπολεμιστών, γύρω τους τούς περιβάλει ένας άλλος κόσμος. Οι συγγενείς, οι πολύ κοντινοί τους άνθρωποι, γονείς, σύντροφοι, παιδιά, που, αν κανείς είναι τυχερός, έχουν την ψυχραιμία και την αγωνιστικότητα να μετατραπούν οι ίδιοι σε στυλοβάτη και σε φάρμακο. Και οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που παίρνουν τον καίριο ρόλο του «προπονητή» για το επόμενο στάδιο ζωής, του εξομολογητή και του πιλότου, έτοιμου για μια απογοητευτική προσγείωση.

Οταν ο ασθενής πανηγυρίζει τρυφερά που τα ακροδάχτυλα του δεξιού ποδιού του ξαφνικά ανεβοκατεβαίνουν κατά χιλιοστά, στο συμβούλιο των γιατρών το χαμόγελο σβήνει: «μια ανεπαίσθητη κίνηση στα δάχτυλα δεν μας λέει κάτι.» Η πίστη συγκρούεται με τη λογική, η ελπίδα με το ρεαλισμό, η ζωή με το θάνατο και τις πολλές μορφές του. Ολα αυτά, ο Μάρκο Γκαστίν και η ομάδα του τα απορροφούν και τα μεταφέρουν στα μάτια και την ψυχή του θεατή, με τον πιο συγκινητικό τρόπο: αυτόν που δεν περιλαμβάνει ίχνος μελοδράματος.

Το «Μέχρι τη Θάλασσα» σίγουρα δεν είναι ένα... ελαφρύ ντοκιμαντέρ. Είναι όμως διαπεραστικό, οικείο και εξαιρετικά ευαίσθητο. Να το πεις αισιόδοξο; Απόλυτα, καθώς ο καθένας από τους ήρωες καταφέρνει να κάνει το επόμενο βήμα στη ζωή του, ακόμα κι αν δεν είναι πάντα με τα δυο πόδια. Να το πεις πολιτικό; Σίγουρα, μια και μόνο έχοντας παρακολουθήσει το πείσμα του αγοριού που, έχοντας περάσει τα πάνδεινα, θα παραλάβει το πτυχίο του στην ορκωμοσία του, με το αμαξίδιο και θα χρειαστεί, με τη βοήθεια τριών ανθρώπων, ν' ανέβει τα επτά σκαλοπάτια για τη σκηνή, θέλεις να φωνάξεις από τη θέση σου, βάλτε μια ράμπα ρε παιδιά! Να το πεις και μια ιδέα ανοικονόμητο, αλλά χρειάζεται η διάρκεια της ταινίας για ν' αντιληφθείς τον αλλόκοτο ιδρυματισμό της αποθεραπείας. Και να το πεις και βαθιά ανθρώπινο, γιατί σε όλους μας ανήκει αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τύχη και την ατυχία, την άρνηση και τη δύναμη, τη ζωή που ονειρευόμαστε κι εκείνη που, τελικά, καλούμαστε να ζήσουμε.

Η ταινία θα προβληθεί 21-22 Δεκεμβρίου / 12 & 19 Ιανουαρίου στις 5:00 μ.μ. στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου 134–136. Τηλ.: 210 3612046)

Η προβολή της αθηναϊκής πρεμιέρας της ταινίας, καθώς και εκείνες που θα ακολουθήσουν, θα είναι καθολικά προσβάσιμες, με Υπότιτλους SDH για Κ/κωφές/ούς και βαρήκοοες/ους και Ακουστική Περιγραφή AD για τυφλές/ούς και ανθρώπους με προβλήματα όρασης, με την πιστοποίηση και επιμέλεια της Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών-Disabled Artists Movement. | Μετά τις προβολές θα υπάρχει συζήτηση με τους συντελεστές και τους πρωταγωνιστές, με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα. | Το πρόγραμμα διατίθεται δωρεάν σε μεγαλογράμματη σειρά, γραφή Braille και σε κώδικα QR για τυφλούς/ές και ανθρώπους με προβλήματα όρασης, οι (σινεφίλ) σκύλοι οδηγοί τυφλών είναι ευπρόσδεκτοι με τους χειριστές/τριές τους. | Ο χώρος είναι φιλικός και προσβάσιμος για ανάπηρα και εμποδιζόμενα άτομα. | Διατίθεται χώρος υγιεινής για όλους/όλες. Προβλέπεται χώρος στάθμευσης οχημάτων των αναπήρων.