Με έμφαση στο πολύ, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ περιγράφει τις «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» σαν μια υψηλή κωμωδία, πολύ αισθηματική.
Ιδανικός χαρακτηρισμός για έναν εξωφρενικό και μαζί τρυφερό, σινεφιλικό και μαζί αμετανόητα camp φόρο τιμής στις γυναίκες που θα καθόρζε το έργο του Ισπανού σκηνοθέτη μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Με αφορμή την έξοδό της στις αίθουσες της Ισπανίας το Μάρτιο του 1988, ακριβώς τρίαντα χρόνια πριν, το Flix it στη Στέγη θα προβάλλει την ταινία σε αποκατεστημένη κόπια στις 6 Μαρτίου στη Μικρή Σκηνή του Ιδρύματος Ωνάση, συνοδεύοντας την προβολή με ένα αφιέρωμα στις υπέροχες γυναίκες του ελληνικού σινεμά.
Διαβάστε ακόμη: Γυναίκες στα πρόθυρα... τον Μάρτιο στο Flix it στη Στέγη
Οταν άρχισα να γράφω το σενάριο των «Γυναικών στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης», ήθελα να κάνω μια ελεύθερη απόδοση του μονόλογου του Κοκτώ.
Στο έργο του Κοκτώ, ο απών εραστής δεν έχει φωνή, ακόμα και όταν παίρνει τηλέφωνο και αυτή του απαντάει, δεν ακούγεται ποτέ η φωνή του. Η Ανθρώπινη Φωνή είναι η δική της φωνή, που απαριθμεί ένα μακρύ κατάλογο καθημερινής θλίψης, όπου πνίγεται σαν μέσα σε απύθμενο πηγάδι. Αυτό ακριβώς είναι η απουσία: ένας καθρέφτης μαύρος και κρυστάλλινος που αντανακλά μόνο το άγχος αυτού που τον κοιτάζει.
Αντίθετα με τον Κοκτώ, όχι μόνο έδωσα φωνή στον απόντα εραστή, αλλά τον μετέτρεψα σε επαγγελματία της φωνής.Oταν τέλειωσα το σενάριο, το μόνο που απέμεινε από τον Κοκτώ (εκτός από το θέμα: μια γυναίκα μόνη, το τηλέφωνο και μια βαλίτσα) είναι ό,τι δεν έγραψε: τα λόγια του απόντα εραστή. Και τα ψέματά του.
Η Πέπα έχει πολλά να πει στον πρώην εραστή της και τον ψάχνει στα 3.000 μέτρα της ταινίας για να του τα πει, αλλά δεν μπορεί να τον βρει. Για να ξαλαφρώσει, τα λέει στους αστυνομικούς που έρχονται να συλλάβουν τη φίλη της Καντέλα. Οι αστυνομικοί, συνηθισμένοι να ακούν εξομολογήσεις, δεν άκουσαν ποτέ εξομολογήσεις τόσο συγκινητικές και αληθινές όπως της Πέπας, αν και δεν έχουν καμιά σχέση με την υπόθεση που ερευνούν.
Το σώμα του Ιβάν είναι η φωνή του, και αντιμετωπίζεται σαν τέτοια, σαν κάτι φυσικό. Προσπάθησα να τη φωτογραφήσω, όχι μόνο να την ακούσω, να μετακινείται μέσα στο σαλόνι της Πέπας, σαν την οσμή του φαγητού που αιωρείται στον αέρα ή μέσα από τις ταινίες που μαγνητοφώνησε ο Ιβάν.
Η φωνή του Ιβάν αποφεύγει τις άλλες φωνές γιατί είναι αδύναμη και ανίκανη να απαντήσει. Ο Ιβάν προτιμά να μιλάει σε μηχανήματα, γιατί δε θα του αντιμιλήσουν ποτέ και θα επαναλάβουν πιστά ό,τι τους λέει. Ένα μηχάνημα δεν έχει σάρκα και οστά, δεν απαντάει στα ψέματα ούτε υποφέρει απ' αυτά. Σαν άτομο, ο Ιβάν είναι μέτριος, ο πόνος όμως που προκαλεί στις γυναίκες που γοητεύει του προσδίδει μεγαλείο.
Η μεγαλύτερη και πιο κοινή φιλοδοξία είναι να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι με το άτομο που αγαπάμε. Μια τέτοια φιλοδοξία, μιλώντας πάντα από δραματική σκοπιά, μπορεί να φανεί τόσο καταπληκτική και περίπλοκη σαν να σώζουμε τον κόσμο από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Η Υψηλή Κωμωδία αποφεύγει τα φυσικά ντεκόρ. Οι χώροι είναι τεράστιοι και ψεύτικοι, άσχετα αν οι ενοικιάστριες δεν έχουν δεκάρα. Γίνονται αρκετά τηλεφωνήματα και το κουδούνι της πόρτας δε σταματά να χτυπάει. Μιλούν πολύ γρήγορα, σαν οι ηθοποιοί να μη σκέφτονται αυτό που λένε. Περπατούν επίσης πιο γρήγορα από το κανονικό και οι χαρακτήρες δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν τις πράξεις τους.
Η Υψηλή Κωμωδία περιλαμβάνει κάποιες φορές στοιχεία από ταινίες τρόμου και περιπέτειας. Λόγου χάρη, συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα και η ζωή των πρωταγωνιστών κρέμεται καμιά φορά από μια κλωστή, αλλά αντί για ζούγκλες, ινδιάνους, καταρράχτες, δαιμονισμένες, ζωντανούς νεκρούς ή κρυμμένους θησαυρούς, η δράση εξελίσσεται στον κόλπο μιας αστικής οικογένειας (κουζίνα, σαλόνι, κρεβατοκάμαρα, κ.τ.λ.) ή σε μπαρ και καφετέριες, σε μουσεία και καλλιτεχνικές δημοπρασίες. Την ένταση δεν την προκαλεί ποτέ το αίμα και οι χαρακτήρες, αν και μισούνται, σχεδόν ποτέ δεν σκοτώνουν, αλλά συμπεριφέρονται σαν να ήταν ικανοί να το κάνουν.
Στην Υψηλή Κωμωδία, οι πιο βαθιές φιλοδοξίες του ανθρώπου αντιμετωπίζονται με τρόπο αφηρημένο, συνθετικό σχεδόν. Η μεγαλύτερη και πιο κοινή φιλοδοξία είναι να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι με το άτομο που αγαπάμε. Μια τέτοια φιλοδοξία, μιλώντας πάντα από δραματική σκοπιά, μπορεί να φανεί τόσο καταπληκτική και περίπλοκη σαν να σώζουμε τον κόσμο από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Πιστεύω ότι οι «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» εμπίπτουν σ' αυτό τον ορισμό. Μπορεί να θεωρηθεί υψηλή κωμωδία, πολύ αισθηματική.
Πέδρο Αλμοδόβαρ(μετάφραση: Γιάννης Παπαδάκης)
Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης του Πέδρο Αλμοδόβαρ | Σκηνοθεσία & Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ | Πρωταγωνιστούν: Κάρμεν Μάουρα, Αντόνιο Μπαντέρας, Τζουλιέτα Σεράνο, Μαριά Μπαράνκο, Ρόσι ντε Πάλμα, Κίτι Μανβέρ, Τσους Λαμπρεάβε | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χοσέ Λουίς Αλκέιν | Μουσική: Μπερνάρντο Μπονέτσι | Μοντάζ: Χοσέ Σαλκέδο | Εισιτήρια: Κανονικό 7 €, Μειωμένο Φίλος, ΑμεΑ, Συνοδός, Κάτοικος Γειτονιάς, Παρέα 5-9 άτομα: 5 €, Ανεργίας, Παρέα 10+ άτομα: 4 €, Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@sgt.gr | Η ταινία θα προβληθεί με αγγλικούς υπότιτλους και με ελληνικούς υπότιτλους για κωφούς. | Διάρκεια: 88 λεπτά |
