Κοιτάζοντας πίσω στα πενηντάχρονα μιας εποχής μέσα στην οποία γεννήθηκε, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πολιτάκης μιλάει στο Flix για τη σημασία του Μάη, τα σύμβολα που χάθηκαν και αυτά που έμειναν, τη συνάντηση του Φιλίπ Γκαρέλ με την Nico και τη σύγκρουση ανάμεσα στην ουτοπία του τότε και τη δυστοπία του σήμερα.
Διαβάστε ακόμη: Flixibility: O Μάης του '68 των Beatles και των Stones
Ο Μαρκ Ριμπούντ φωτογραφίζει τους δρόμους του Παρισιού τον Μάη του '68
Τι ήταν / είναι για σένα ο Μάης του '68;
Μαζική εκδήλωση ελευθερίας και τελετουργικής εξέγερσης σε μια ιστορική καμπή του 20ου αιώνα, έντονα φιλτραρισμένης από την εκρηκτική ακμή της νεανικής κουλτούρας – από τη Νουβέλ Βαγκ μέχρι την ψυχεδέλεια – σε συνδυασμό με το πνεύμα αμφισβήτησης και σεξουαλικής απελευθέρωσης και τις πολιτικές ζυμώσεις των φοιτητών. Το «ρομαντικό», αισθητικό πλεονέκτημα (αν όχι το ηθικό) ήταν προφανές απέναντι σε μια (μικρο)αστική τάξη που έμοιαζε όχι από άλλη γενιά αλλά από άλλο κόσμο. Στην Πράγα τα πράγματα ήταν πολύ πιο επείγοντα απ’ ότι στο Παρίσι, και η καταστολή πολύ πιο βαριά και οριστική.
Για ποιο λόγο κάποιος να "πιστέψει" στην επανάσταση του Μάη του '68;
Μπορεί να πιστέψει όπως μπορεί να πιστέψει σε οτιδήποτε συμβολικό όταν μάλιστα αυτό κουβαλά τόσες διαφορετικές πτυχές που απλώνονται από την καλλιτεχνική έκφραση πάσης φύσεως ως τους καθημερινούς αγώνες που όλοι διεξάγουμε ενάντια στις δομές καταπιεστικών μηχανισμών, επίσης πάσης φύσεως.
Αφιέρωμα | Μάης '68 | Ο Χούλιο Κορτάσαρ μιλά για το κίνημα που ταρακούνησε τον κόσμο
O Γιόσεφ Κουντέλκα φωτογραφίζει την εισβολή των τανκ στην Πράγα το 1968
Πόσο καθοριστική ήταν η επίδραση του Μάη τελικά στις τέχνες και τα γράμματα;
Σαφώς πολύ πιο σημαντική απ’ ό,τι η επίδραση του στις πολιτικές εξελίξεις. Το σύστημα επιβίωσε θριαμβευτικά χωρίς αμυχές αφομοιώνοντας μάλιστα και κάποια από τα πιο εύπεπτα στοιχεία μιας «στυλάτης» εξέγερσης.
Σε ποιες ταινίες και βιβλία (όχι απαραίτητα εκείνης της εποχής μόνο) θα παραπέμπατε τον σημερινό θεατή για καλύτερη αίσθηση του Μάη του '68;
Οποια ταινία από τις πολλές και αγρίως άνισες και «ελλειπτικές» ταινίες του Φιλίπ Γκαρέλ – συντρόφου της Nico για αρκετά περιπετειώδη και σκοτεινά χρόνια - κι αν πετύχει κανείς από το 1968 μέχρι πέρσι, θα πάρει μια έντονη γεύση από τις γκρεμισμένες ουτοπίες, την μετασυνουσιακή θλίψη, την αβάσταχτη συναισθηματική διέγερση, τους σαρκασμούς, τους προβληματισμούς, τα αδιέξοδα και την αέναη διασύνδεση του πολιτικού με το προσωπικό – όλα στοιχεία που συνδέονται με τα ραδιενεργά απόνερα του πνεύματος του Μάη του ’68.
Αφιέρωμα | Μάης '68 | Ο Νίκος Θεοδοσίου μαρτυρά «δύο ή τρία πράγματα που ξέρει γι’ αυτήν»
O Λουί Γκαρέλ σε σκηνή από τους «Συνηθισμένους Εραστές» του Φιλίπ Γκαρέλ, 2005
Τι πιστεύεις ότι επιβιώνει σήμερα, 50 χρόνια μετά από τον Μάη του '68;
Επιβιώνει ίσως μουσειακά ως ένα χρήσιμο ορόσημο, ως ένα πνεύμα αμφισβήτησης, ως μια προσμονή για διαφορετικό κόσμο, λιγότερο υποκινούμενο από τη μισαλλοδοξία και την απληστία.
Χρειαζόμαστε σήμερα έναν Μάη του '68;
Ναι, υπό την έννοια ότι καλύτερη η ουτοπία - ακόμα και η εντελώς ανέφικτη - παρά η δυστοπία που έχουμε συνηθίσει να φετιχοποιούμε εσχάτως.
Δείτε εδώ ένα επεισόδιο του «Arsenal», αφιερωμένο στη Nico και τον Φιλίπ Γκαρέλ από τις θρυλικές τηλεοπτικές εκπομπες του Ισπανού Μανουέλ Ουέργκα από το 1986:
