Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο επαγγελματίας κι αν είσαι, η συνάντησή σου με τους κινηματογραφικούς σου ήρωες θα είναι πάντα ένα σοκ. Πολλές φορές αυτό το σοκ δεν είναι ευχάριστο: οι συνεντεύξεις έχουν και κάτι το ψυχρό, το άχαρο, πρέπει να πετύχεις τον άλλον σε καλή μέρα, οι ηθοποιοί βαριούνται, οι σκηνοθέτες λένε τα ίδια και τα ίδια, οι δημοσιογράφοι είμαστε εξυπνάκες ή ελλιπείς ή και τα δύο. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη στη συνάντησή μας με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο.
Διαβάστε την κριτική του Flix για τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε
Ναι, ήταν σοκ. Αλλά, από αυτά που δε θέλεις ποτέ να συνέλθεις. Ειδικά αν η αγαπημένη σου ιστορική περίοδος στο σινεμά ήταν πάντα τα βρώμικα 70ς - η μετάλλαξη του κινηματογραφικού ήρωα σε «αντιήρωα» από σκηνοθέτες όπως οι Σκορσέζε, Κόπολα, Λιούμετ, Πάκουλα- το να βρεθείς απέναντι στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο ή τον Αλ Πατσίνο είναι κάτι βγαλμένο από σινεφίλ όνειρα. Η περίπτωση του να συνομιλήσεις και με τους δύο, ταυτόχρονα, έχει ξεπεράσει και τη φαντασίωση. Κι αν η αφορμή να είναι ότι έπαιξαν στο νέο αριστούργημα του Μάρτιν Σκορσέζε, σε κάνει να βιώνεις την εμπειρία μεταξύ πραγματικότητας και μέθης.
Οι δύο μύθοι των παιδικών μας χρόνων μπήκαν στη σουίτα του ξενοδοχείου «Corinthia», χαμογελαστοί, χαλαροί, με όρεξη. Μας έδωσαν χρόνο να συζητήσουμε, απαντούσαν γενναιόδωρα, έκαναν πλάκα μεταξύ τους. Να είσαι στους 50 πόντους από τον Αλ Πατσίνο που πειράζει τον Ντε Νίρο κι ο τελευταίος γελά, όπως τον φαντάζεστε: βουβά, με το πηγούνι. Ανεκτίμητο.
Φυσικά, η καλή διάθεση προέρχεται κι από κάτι άλλο. Τη βαθιά γνώση ότι μόλις έχεις παρουσιάσει στον κόσμο ένα αριστούργημα. «Ο Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε, σε παραγωγή Netflix, είχε μόλις κάνει την πρεμιέρα του στο New York Film Festival με διθυραμβικές κριτικές, και ο σκηνοθέτης τώρα έφερε το καστ στο Λονδίνο για την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του στο BFI. Η ταινία που βασίζεται στο βιβλίο «I Heard You Paint Houses» του Τσαρλς Μπραντ, κι εξιστορεί την ζωή του πρωτοπαλίκαρου της μαφίας Φρανκ Σίραν (υπεύθυνου και για τη δολοφονία του Τζίμι Χόφα), όπως και κάθε γκανγκστερικό έπος του Σκορσέζε, ξεπερνά τόσο το είδος, όσο και το θέμα του: μετατρέπεται σε ένα ύμνο για τον αντιήρωα απέναντι στο διεφθαρμένο αμερικανικό όνειρo, μία καυστική καταγραφή του συστήματος που έχτισε την Αμερική κι επιβλήθηκε στον δυτικό κόσμο, μία μελαγχολική ωδή στην ανθρώπινη φύση.
Διαβάστε όλα όσα είπαν στο Flix, σε αποκλειστική συνέντευξη για την Ελλάδα.
«Ο Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε κυκλοφορεί για λίγες μέρες ακόμα στις αίθουσες και κάνει την πρεμιέρα του στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου.
Διαβάστε επίσης: To Flix παρακολουθεί το δίωρο masterclass του Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Συγχαρητήρια για την ταινία. Συγχαρητήρια για τις ερμηνείες σας. Για εμάς που αγαπάμε κι αναπνέουμε σινεμά, είστε οι ήρωες με τους οποίους μεγαλώσαμε. Οι καλύτεροι ηθοποιοί της γενιάς μας. Το να σας βλέπουμε στην οθόνη να μοιράζεστε σκηνές δεν ήταν μόνο κάτι που μάς ενθουσίασε, αλλά που μας συγκίνησε. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι γιατί κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει πιο πριν. Γιατί σας πήρε τόσα χρόνια να συνεργαστείτε;
Αλ Πατσίνο: Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια – από τα 60ς. Μέσα στις δεκαετίες πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον. Μάς πρότειναν για τους ίδιους ρόλους, συναντιόμασταν σε παρόμοια πράγματα, είχαμε μία κοινή επαγγελματική πορεία. Ηταν πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό – η επιτυχία ήρθε ταυτόχρονα, οι ζωές μας άλλαξαν την ίδια εποχή. Οταν αναγνωριστήκαμε, μόλις κερδίσαμε το σεβασμό ο ένας του άλλου και κάναμε τη μυστική χειραψία, αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Ζητούσαμε τη γνώμη ο ένας του άλλου, μοιαραζόμασταν πράγματα. Υπήρχε πάντα αμοιβαίος θαυμασμός σε αυτή την παράλληλη πορεία. Μία αίσθηση συντροφικότητας.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Είναι πράγματι περίεργο που μάς πήρε τόσο χρόνο να συνεργαστούμε. Εδώ ήμασταν στην ίδια ταινία και δεν συναντηθήκαμε (σ.σ. «Ο Νονός 2»). Στο «Heat» έγινε τελικά αυτό, αλλά και πάλι σαν teaser. Μετά κάναμε και κάποια άλλα πράγματα, το «Righteous Kill», αλλά εδώ σταθήκαμε τυχεροί. Βρήκα εγώ αυτό το βιβλίο, άρεσε στον Μάρτυ, ήταν διαθέσιμος ο Αλ για αυτό τον ρόλο, ο Τζο Πέσι για τον άλλον. «Ο Ιρλανδός» ήταν το πλήρωμα του χρόνου και ευλογία μαζί.
Διαβάστε κι αυτό: Το Flix στην επίσημη συνέντευξη Τύπου του «Ιρλανδού» του Μάρτιν Σκορσέζε
Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια – από τα 60ς. Μέσα στις δεκαετίες πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον, μάς πρότειναν για τους ίδιους ρόλους, είχαμε μία κοινή επαγγελματική πορεία. Οι ζωές μας άλλαξαν την ίδια εποχή. Οταν αναγνωριστήκαμε, μόλις κερδίσαμε το σεβασμό ο ένας του άλλου και κάναμε τη μυστική χειραψία, αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Ζητούσαμε τη γνώμη ο ένας του άλλου, μοιραζόμασταν πράγματα. Υπήρχε πάντα αμοιβαίος θαυμασμός σε αυτή την παράλληλη πορεία. Μία αίσθηση συντροφικότητας...» | Αλ Πατσίνο
Πάντως είναι πικρό να ακούει κανείς ότι και εσείς οι δύο και ο Μάρτιν Σκορσέζε πιστεύατε ότι μπορεί και να μην τα καταφέρνατε: : η ταινία ήταν πολύ δύσκολο να γίνει
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Ναι, γιατί πέρασαν πολλά χρόνια με την προπαραγωγή! Οταν γύριζα τον «Καθοδηγητή» μου έφεραν να διαβάσω το «I Heard You Paint Houses» και αμέσως ενθουσιάστηκα. Το πήγα στον Μάρτυ, τότε είχαμε στα σκαριά να κάνουμε κάτι άλλο, παρόμοιο, τη ζωή και το έργο ενός μαφιόζου του Σαν Ντιέγκο, βασισμένο στο βιβλίο «The Winter of Frankie Machine». Συμφώνησε, τραβήξαμε την πρίζα στο άλλο. Ξαναρχίσαμε από την αρχή. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δε θα ξαναγύριζα μία ταινία μαζί του, αν ήταν να επαναλάβουμε όλα όσα έχουμε κάνει από τα 70ς. Ο Μάρτι τότε τελείωνε το «Hugo» και έκανε την προπαραγωγή του «Silence». Ολοι εμείς είχαμε το δικό μας πρόγραμμα. Πώς θα το συντονίζαμε όλο αυτό; Κι επίσης ήταν και η χρηματοδότηση. Φαινόταν απίθανο να βρούμε τα χρήματα. H Paramount αποχώρησε...
Αλ Πατσίνο: Εγώ ήμουν σίγουρος ότι όλο αυτό ήταν όνειρο και δε θα γίνει. Ηρθε ο Μάρτυ στο Λος Αντζελες, μου μίλησε για τον «Ιρλανδό», τον κοιτούσα σαν ενθουσιασμένο παιδάκι και ταυτόχρονα έλεγα στον εαυτό μου «μην ενθουσιάζεσαι, δε θα γίνει». Γιατί ξέρετε πώς είναι το Χόλιγουντ: κυκλοφορούν χιλιάδες ιδέες, αλλά πόσες γίνονται τελικά; Οσο περνούσε ο καιρός ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση. Κάποια στιγμή μάς φώναξαν για ένα διάβασμα του σεναρίου. Βρεθήκαμε όλοι μαζί σ' ένα δωμάτιο, ο Μάρτυ, ο Μπομπ, ο Τζο (Πέσι), ο Χάρβεϊ (Καϊτέλ) και ήταν καταπληκτική εμπειρία. Και νόμιζα ότι ακόμα και μόνο αυτό ήταν σπουδαίο. Οταν σηκώθηκα από την καρέκλα μου είπα «αυτό ήταν - το πλησιέστερο που θα φτάσουμε στον “Ιρλανδό"». Ευτυχώς, είχα άδικο.
Με τον Αλ δεν νιώθεις ότι μοιράζεσαι τις σκηνές. Δεν αφαιρείται ο κινηματογραφικός σου χρόνος για να πάρει ως συμπρωταγωνιστής σου τον δικό του. Πολλαπλασιάζεται." | Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Ευτυχώς! Πάντως μοιάζει να βρήκατε και το ιδανικό πρότζεκτ για να συνεργαστείτε. Ο Σκορσέζε μοιάζει να ήθελε να σας δώσει το χρόνο και τον χώρο να παίξετε ελεύθερα. Και φαίνεται πόσο το χαρήκατε. Είναι αριστούργημα να σας βλέπουμε να αυτοσχεδιάζετε, να παίζατε με το διάλογο, να κόβει ο ένας και να ράβει ο άλλος.
Αλ Πατσίνο: Πάντα χρησιμοποιούσα μία αναλογία για να εξηγήσω πώς αισθάνομαι ως ηθοποιός: είναι σαν να είμαι ακροβάτης του τσίρκου. Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί. Και ξέρετε, ο Σκορσέζε δεν παρέχει δίχτυ ασφαλείας. Σε αφήνει να δοκιμάσεις ό,τι θέλεις, χωρίς χαλινάρι. Κι αυτό είναι υπέροχο και δημιουργικό. Αλλά και εντελώς τρομαχτικό. Εκτός κι αν έχεις τον Μπόμπι απέναντί σου. Ο Μπόμπι ήταν το δίχτυ μου. Ηταν και για εμάς πολύ συγκινητικό ότι τα καταφέραμε επιτέλους και παίξαμε σε μία τέτοια ταινία.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Με τον Αλ δεν νιώθεις ότι μοιράζεσαι τις σκηνές. Δεν αφαιρείται ο κινηματογραφικός σου χρόνος για να πάρει ως συμπρωταγωνιστής σου τον δικό του. Πολλαπλασιάζεται. Προσθέτει βάρος και ουσία σε ό,τι κάνεις κι εσύ.
Πόσο περίεργο ήταν να ξαναδείτε τους εαυτούς σας 30άρηδες, με το νέο εφέ της de-aging τεχνολογίας;
Αλ Πατσίνο: Δεν ξέρω τι εννοείτε – σαν να κοιτιέμαι στον καθρέφτη το πρωί που ξυπνάω (γέλια).
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Κάναμε ένα τεστ για να το δοκιμάσουμε. Δε θα πηγαίναμε ποτέ έτσι, στα βαθιά. Ο Μάρτυ δε θα το επέτρεπε ποτέ, αλλά κι εγώ δεν είχα πεισθεί. Ξαναγυρίσαμε τη σκηνή τωνΧριστουγέννων από τα «Καλά Παιδιά». Εκανα τους μονολόγους μου. Δοκίμασα διαφορετικές εκφράσεις – γέλιο, θυμό, σιωπές. Μετά παίξαμε τις δύο σκηνές back to back. Ηταν απίστευτο, πραγματικά. Και κάπως σουρεαλιστικό.
Αλ Πατσίνο: Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να σε προδώσει, όσα εφέ κι αν φορτώσεις στο post production. Κι αυτό είναι το σώμα σου, η κίνησή σου. Ευτυχώς είχαμε τους ειδικούς στο σετ και μάς διόρθωναν. Εχω αυτή τη σκηνή που βλέπω τηλεόραση και εκνευρίζομαι και πετάγομαι από την πολυθρόνα μου. Είχα γυρίσει τη σκηνή δεκάδες φορές, ο Μάρτυ ήταν ευχαριστησμένος, εγώ ήμουν ευχαριστημένος, όσο ποτέ εγώ μπορώ να είμαι ευχαριστημένος, κι έρχεται ο τυπάκος των ειδικών εφέ και λέει “Κύριε Πατσίνο, να σας θυμήσω, στη σκηνή είστε 39 χρονών. Πρέπει να πετάγεστε από την καρέκλα όπως κάποιος 39 χρονών...” (γέλια)
Αυτά είναι τρικ του επαγγέλματος - το μακιγιάζ, οι προσθετικές, οι περούκες, τα κοστούμια. Για μένα σημασία έχουν το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες. Οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Στο τέλος, αυτό προσπαθούμε να πούμε πάντα στο σινεμά. Τις ιστορίες των ανθρώπων." | Ο Αλ Πατσίνο για την τεχνολογία του de-aging
Είστε και οι δυο ηθοποιοί μεθόδου. Σας πέταξε έξω αυτή η τεχνική; Φορούσατε κάτι προσθετικό, επηρέασε κάπως όλο αυτό την ερμηνεία σας;
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Oχι καθόλου. Μάς έβαλαν κάποιες πολύ μικρές κουκίδες στο πρόσωπο, δεν ήταν κάποια μάσκα ή κάτι το εμφανές. Μετά από 1-2 λήψεις, το είχες ξεχάσει.
Αλ Πατσίνο: Ναι, όλο αυτό είναι μία νέα τεχνική. Ενα νέο “μακιγιάζ”. Οπως οι μακιγιέζ μπορούσαν να σε μεταμορφώσουν για έναν ρόλο, αλλά μετά αναλάμβανες εσύ, έτσι τώρα το κάνει η τεχνολογία. Αλλά μετά, και πάλι, αναλαμβάνεις εσύ. Αυτά είναι τρικ του επαγγέλματος - το μακιγιάζ, οι προσθετικές, οι περούκες, τα κοστούμια. Για μένα σημασία έχουν το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες. Οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Στο τέλος, αυτό προσπαθούμε να πούμε πάντα στο σινεμά. Τις ιστορίες των ανθρώπων. Να φανταστείτε, ο Μάρτυ μου έδειξε την ταινία σε ένα προηγούμενο στάδιο, όταν παίζαμε γερασμένοι και τους νεότερους ρόλους. Ούτε που το πρόσεξα.
Δεν νομίζω ότι κάθεσαι στην πολυθρόνα σου ως γέροντας και σκέφτεσαι την καριέρα σου. Τους ανθρώπους σκέφτεσαι και τις σχέσεις που ήσουν τυχερός κι έζησες, ή εκείνες που ήσουν βλακας κι έχασες..." | Αλ Πατσίνο
Η εξομολόγηση ενός γκάνγκστερ για τα μυστικά που κουβαλά όλα αυτά τα χρόνια, το ότι μάς επέτρεψε να κοιτάξουμε πίσω από την κουρτίνα της μαφίας, μού θύμισε αναλογικά την μελαγχολία της αποκαθήλωσης της Αγριας Δύσης στο «The Man Who Shot Liberty Valance»...
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Eίναι πολύ ενδιαφέρον αυτό. Ποια χρονιά ήταν; 1962; Tζον Γουέιν, Τζίμι Στιούαρτ...
Αλ Πατσίνο: ... Λι Μάρβιν.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Ναι, ναι. Κι ήταν η τελευταία, ή η πρότελευταία δε θυμάμαι, φορά που συνεργάστηκε ο Τζον Φορντ με τον Τζον Γουέιν πριν πεθάνει. Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέτε γιατί πραγματικά ήταν σαν να ξανασυναντιούνται σε μεγάλη ηλικία σκηνοθέτης και ηθοποιός που έχτισαν τον μύθο του Φαρ Ουέστ για να πουν κάτι πολύ διαφορετικό. Κι αυτό ταιριάζει πολύ με τη δική μας ταινία, ναι.
Nαι τον πίεσα. Και το ήξερε κι εκείνος ότι δεν μπορεί να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Τον πίεσα. Επρεπε να το κάνει!" | Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο για τον Τζο Πέσι.
Αν και το απευχόμαστε, θέλουμε κι άλλο, στον «Ιρλανδό» υπάρχει αυτή η αίσθηση της “τελευταίας συνεργασίας” με την σκορσεζική οικογένεια. Ετσι πείσατε και τον Τζο Πέσι να επανεμφανιστεί στα πράγματα; Είναι συγκλονιστικός εδώ, είναι ρόλος ζωής!
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Δεν είναι πραγματικά καταπληκτικός; Nαι τον πίεσα. Και το ήξερε κι εκείνος ότι δεν μπορεί να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Τον πίεσα. Επρεπε να το κάνει.
Στο «The Man Who Shot Liberty Valance» υπάρχει η ατάκα “όταν έχεις τον μύθο και τα γεγονότα, τύπωσε τον μύθο». Εσείς πιστεύετε ότι στο βιβλίο “I Heard You Paint Houses”, ο Φρανκ Σίραν μάς αφηγείτε τα πραγματικά γεγονότα για τον Τζίμι Χόφα, τη δολοφονία του JFK; Ή, συντηρεί τον μύθο της μαφίας; Και, τελικά, έχει σημασία;
Αλ Πατσίνο: Οχι, για μένα καμία. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Σίραν έλεγε την αλήθεια. Και μπορεί να μην μάθουμε ποτέ στα αλήθεια τι συνέβη στον Τζίμι Χόφα ή ποιος σκότωσε τον JFK. Αλλά, για μένα, δεν είναι αυτός ο άξονας της ιστορίας, ούτε η δύναμή της.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Για μένα, η δύναμη της ιστορίας είναι στο προσωπικό της βάρος, όχι το κοινωνικό, το πολιτικό, ή το ιστορικό. Είναι μία σχεδόν μικρή ταινία «Ο Ιρλανδός». Μία ταινία για έναν ήρωα, μία ιστορία προσωπικής ηθικής, φιλίας και προδοσίας. Απλά ο καμβάς είναι μεγαλύτερος και υποψιάζει για την ευρύτερη ιστορία της ανθρωπότητας.
Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε γυρίσει τον Ιρλανδό 20 χρόνια πριν. Ακόμα και το "Casino", που το αφηγείται ένας πεθαμένος, δεν κουβαλούσε αυτό το ειδικό βάρος. Αυτή τη βαθιά μεταμέλεια. Αυτό έρχεται με την ηλικία...» | Ρόμπερτ Ντε Νίρο
«Ο Ιρλανδός» πάντως είναι μία πολύ διαφορετική προσέγγιση του γκανγκστερικού είδους. Υπάρχει ενοχή, μεταμέλεια, ένα άλλο ειδικό βάρος. Πιστεύετε ότι αυτό έχει να κάνει με την ηλικία; Στους «Κακόφημους Δρόμους», στα «Καλά Παιδιά» υπήρχε η αλαζονεία των νιάτων. Εδώ, η βία είναι διαφορετική...
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ο Φρανκ ήταν ένας άνθρωπος που δεν επέτρεπε στον εαυτό του να αισθανθεί πολλά. Εκανε ό,τι έκανε για να επιβιώσει. Το λέει και στον ιερέα στο τέλος «δεν τους ήξερα αυτούς που σκότωνα, οπότε δεν αισθανόμουν τίποτα». Μέχρι που τον έβαλαν να διαλέξει ανάμεσα στους φίλους του. Εκεί, η ενοχή τον έφαγε, τον ροκάνιζε σιγά σιγά. Αυτό, ναι. Δεν το έχουμε ξαναδεί.
Αλ Πατσίνο: Εγώ πιστεύω ότι όλο αυτό είναι ο Σκορσέζε. Ο Μάρτυ έφτασε σε μία βαθιά, δική του, συνειδητοποίηση, εμείς απλά παίξαμε τους ρόλους. Εκείνος είδε αυτό τον κόσμο με άλλα μάτια, πιο έμπειρα, πιο σοφά και τον χρησιμοποίησε για να πει κάτι εντελώς διαφορετικό. Για αυτό και η βία, όπως λέτε, είναι μέσα από άλλους φακούς.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Ναι, αυτό είναι σίγουρο. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε γυρίσει κάτι τέτοιο 20 χρόνια πριν. Ακόμα και το «Casino», που το αφηγείται ένας πεθαμένος, δεν είχε αυτή τη βαθιά μεταμέλεια.
Αν τσακωνόμαστε για το ποιος από τους δυο μας είναι ο καλύτερος ηθοποιός; Πραγματικά πιστεύετε ότι σκεφτόμαστε έτσι ο ένας για τον άλλον; Οχι; Ωραία τότε, γιατί ανησύχησα!» | Αλ Πατσίνο
Κι ένα καταστάλαγμα σοφίας, που ίσως έρχεται με τα χρόνια, ότι το "ένδοξο" δίνει τη θέση του στην κυνική διαπίστωση ότι όλοι θα πεθάνουμε. Σας έκανε αυτή η παράμετρος της ταινίας να προβληματιστείτε κι εσείς για τη θνησιμότητα και την κληρονομιά σας; Ποια πιστεύετε ότι θα είναι; Τι θα θέλατε να αφήσετε πίσω σας; Λαμπερή καριέρα, ταινίες-σταθμούς, ρόλους-πρόκληση, Οσκαρ;
Αλ Πατσίνο: Ω κανείς μας δεν σνομπάρει τα βραβεία ή την ευκαιρία να δουλεύουμε σε πράγματα που πιστεύουμε. Ομως δεν νομίζω ότι κάθεσαι στην πολυθρόνα ως γέροντας και σκέφτεσαι την καριέρα σου. Τους ανθρώπους σκέφτεσαι και τις σχέσεις που ήσουν τυχερός κι έζησες, ή εκείνες που ήσουν βλακας κι έχασες. Εγώ μόλις άρχισα να αποκτώ μία κάποια ωριμότητα σκέψης (σκάει στα γέλια). Μην με πιστεύετε - έχω δρόμο ακόμα. Αλλά μόλις ξεκίνησα να ωριμάζω, νομιζω. Και να σκέφτομαι ότι τελικά η μεγαλύτερη επιτυχία μου θα είναι να έχω κάτι καταλάβει σε αυτή τη ζωή. Μία βαθιά κατανόηση της ύπαρξής μου, αυτό προσπαθώ να πετύχω. Και νομίζω ότι αυτό λέει και η ταινία.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Θα ακουστεί κλισέ, αλλά πραγματικά θα ήθελα να φύγω από αυτή τη ζωή ξέροντας ότι προσπάθησα, όσο μπορούσα, να αφήσω πίσω μου έναν καλύτερο κόσμο. Κάνω ό,τι μπορώ και στο επάγγελμα για να βοηθήσω νεότερους ηθοποιούς και κινηματογραφιστές. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Νιώθω την ίδια υποχρέωση κι ως πολίτης, ως γείτονας, ως άνθρωπος. Σε αυτή τη ζωή πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Τελικά, μετά από αυτή την εμπειρία, το αποφασίσατε; Ποιος από τους δύο είναι ο καλύτερος ηθοποιός;
(γέλια)
Αλ Πατσίνο: Πραγματικά πιστεύετε ότι σκεφτόμαστε έτσι ο ένας για τον άλλον; Οχι; Ωραία τότε, γιατί ανησύχησα. Ο Μπομπ ήταν πάντα για μένα πηγή έμπνευσης. Είχα μεγάλο θαυμασμό και κρυφή ζήλεια για το πώς δουλεύει - είναι πιο πειθαρχημένος από μένα, έχει μεγάλο σεβασμό στις λεπτομέρειες, εγώ είμαι ανυπόμονος, μπαίνω σαν αγρίμι στις σκηνές.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Οχι, δεν είναι αλήθεια. Εχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από τον Αλ. Στο «Heat» πρότεινε να κάνουμε ένα διάβασμα της σκηνής πριν τη γυρίσουμε. Καθίσαμε σ' ένα τραπέζι και τη διαβάσαμε. Μου άνοιξε έναν άλλο κόσμο αυτή η μέθοδος. Από τότε το κάνω συνέχεια στις ταινίες μου - ένα διάβασμα, όπου πειραματιζόμαστε, βρίσκουμε τις ισορροπίες, την ατμόσφαιρα των σκηνών. Επίσης, είναι πολύ μελετηρός. Σε αυτό το γύρισμα, επειδή ήθελε να πετύχει τη φωνή του Τζίμι Χόφα άκουγε με ακουστικά αρχειακό υλικό. Νόμιζα ότι με αποφεύγει (γελάει) και ακούει μουσική. Εκείνος μελετούσε. Θα το ακολουθήσω κι εγώ στο μέλλον αυτό!
Ποιος ξέρει; Μπορεί να ξαναπαρουσιαστεί κάτι στο μέλλον. Το ευτυχές είναι ότι, και να μην έχουμε ξανά την ευκαιρία, αυτή εδώ η τανία μάς έδωσε το τέλειο πρότζεκτ. Μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε ότι κάναμε αυτό που χρόνια θέλαμε να κάνουμε, όπως ακριβώς θέλαμε να το κάνουμε.» | Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Θέλουμε κι άλλο! Πείτε μας ότι αυτή θα είναι η αρχή μιας υπέροχης συνεργασίας. Οτι αποφασίσατε ότι δε θα αφήσετε άλλο χρόνο να περάσει και θα σας ξαναδούμε μαζί στο άμεσο μέλλον. Ή νιώθετε ότι είπατε ό,τι είχατε να πείτε με αυτή την ταινία και τέλος;
Αλ Πατσίνο: Τέλος! Εγώ δεν ξαναδουλεύω με αυτόν εδώ ποτέ ξανά (γέλια)
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Ποιος ξέρει; Μπορεί να ξαναπαρουσιαστεί κάτι στο μέλλον. Το ευτυχές είναι ότι, και να μην έχουμε ξανά την ευκαιρία, αυτή εδώ η τανία μάς έδωσε το τέλειο πρότζεκτ. Μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε ότι κάναμε αυτό που χρόνια θέλαμε να κάνουμε, όπως ακριβώς θέλαμε να το κάνουμε
Αλ Πατσίνο: Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: τώρα θα το ψάχνω πιο εντατικά. Κάτι θα βρεθεί ξανά. Και το περιμένω με ανυπομονησία.
Μία ταινία με superheroes; (γέλια)
Αλ Πατσίνο: Αν θα κάναμε μία ταινία με superheroes; Μα, μόλις την κάναμε.
