Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο αυτές τις μέρες βρίσκεται στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει, μαζί με τον σκηνοθέτη και τους συμπρωταγωνιστές το, τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε, που θα είναι και το μεγάλο κλείσιμο του 63ου BFI Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, την Κυριακή 13 Οκτωβρίου.
Χθες το πρωί, το Flix είχε την μεγάλη τύχη να πάρει μία αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη από τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας όμως, ήμασταν καλεσμένοι ενός μοναδικού masteclass που έδωσε ο De Niro για το κοινό αλλά και επαγγελματίες του χώρου, στην μεγάλη αίθουσα του BFI.
Ολόκληρη τη συνέντευξη των δυο πρωταγωνιστών του «Ιρλανδού» του Μάρτιν Σκορσέζε θα τη διαβάσετε στο Flix όταν η ταινία κάνει την πρεμιέρα της στις αίθουσες και το Netflix το Νοέμβριο
Ο 76χρονος πρωταγωνιστής, ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας, εμφανίστηκε σεμνός, ταπεινός και ντροπαλός - μία φημη που τον ακολουθεί και τον κάνει να είναι ιδιαίτερα κοφτός στις απαντήσεις του σε τέτοιες παρουσιάσεις. Ομως, καθώς ο ενθουσιασμός που ακολουθεί τις προβολές του «Ιρλανδού» είναι μεταδοτικός, ο Ντε Νίρο λύθηκε, χαλάρωσε κι αποκάλυψε εξαιρετικές παρασκηνιακές λεπτομέρειες από την τεράστια φιλμογραφία του - τόσο ως ηθοποιός, όσο κι ως σκηνοθέτης.
Ποια η σχέση του με τον Σκορσέζε; Πόσο είχαν καταλάβει όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του σινεμά των αντι-ηρώων των 70ς ότι μεγαλουργούσαν κι έγραφαν ιστορία; Πώς κατασκευάζεται μία ερμηνεία Μεθόδου κα αυτοσχεδιασμών; Πόσο απλό ή δύσκολο ήταν να μεταμορφώνεται για τους ρόλους του; Τι του χάρισε το πέρασμα στη σκηνοθεσία;
Το Flix πέρασε 2 ώρες ρουφώντας όλα όσα είχε να πει ο Ντε Νίρο και σας τα μεταφέρει αυτούσια.
Δείτε όμως πρώτα την είσοδό του στο masteclass, με το standing ovation του κοινού:
Με τον Μάρτιν Σκορσέζε γνωρίζονται από έφηβοι: Συχνάζαμε στα ίδια μέρη στην Little Italy. Δεν ήμασταν φίλοι, αλλά είχαμε κοινούς φίλους και τον ήξερα. Μου έλεγαν ότι “ο Μάρτι ενδιαφέρεται να γίνει σκηνοθέτης, έχει στήσει αυτό το θεατρικό, ή έχει πάρει μία 16άρα κάμερα” κλπ. Και αργότερα, όταν ήμουν πια 25 χρονών, έβγαλε το “Who's That Knocking at My Door” και τον γνώρισα σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι των κοινών μας φίλων και του είπα πόσο μου άρεσε. Και τότε μου είπε για τους “Κακόφημους Δρόμους”.
Mean Streets: ο Σκορσέζε του πρόσφερε 3 ρόλους για να διαλέξει Μου είπε ότι μπορώ να διαλέξω όποιον θέλω από τους 3 ανδρικούς ρόλους – όχι όμως του Χάρβεϊ (γέλια). Επεσα πάνω στον Χάρβεϊ στο δρόμο και η δική του γνώμη μέτρησε: “πρέπει να κάνεις τον Τζόνι Μπόι – αυτός σου ταιριάζει μπλα μπλα μπλα” Το μπλα μπλα μπλα του Χάρβεϊ μπορούσε να είναι πολύ πειστικό.
Ηξερα τον τύπο που ο Μάρτι βάσισε τον Τζόνι Μπόι Μου ήταν εύκολο να τον αποτυπώσω γιατί τον ήξερα. Ηταν πολύ χαρακτηριστική φιγούρα των νεοϋορκέζικων δρόμων. Οταν μου το είπε ο Μάρτι, το έπιασα αμέσως.
Η Νέα Υόρκη ήταν πιο βρώμικη και κατεστραμμένη τότε. Είχε χαρακτήρα. Ομως δεν είμαι από τους νεοϋορκέζους που μένουν κολλημένοι στο παρελθόν και λένε συνέχεια “α δεν έχεις ζήσει την πόλη, αν δεν την έχεις ζήσει στα 70ς”. Δεν είναι καλό πράγμα η νοσταλγία...»
Η φεντόρα του Τζόνι Μπόι ήταν δική του Αυτό ήταν δικό μου καπέλο. Φορούσα καπέλα όταν ήμουν νέος. Γενικά δίνω μεγάλη βάση στην γκαρνταρόμπα, τα αξεσουάρ των ηρώων μου. Κάνω έρευνα, μιλάω με τους ενδυματολόγους – μια γραβάτα, ένα καπέλο, είναι όλα σημαντικές λεπτομέρειες.
Πώς ήταν η Νέα Υόρκη στα 70ς; Ηταν πιο βρώμικη και κατεστραμμένη. Είχε χαρακτήρα. Ομως δεν είμαι από τους νεοϋορκέζους που μένουν κολλημένοι στο παρελθόν και λένε συνέχεια “α δεν έχεις ζήσει την Νέα Υόρκη, αν δεν την έχεις ζήσει στα 70ς”. Δεν είναι καλό πράγμα η νοσταλγία. Τα πράγματα πάνε μπροστά. Κι επίσης, δεν νομίζω ότι έζησα κάποια εμπειρία στην Νεα Υόρκη τότε, που θα ήθελα να την ξαναζήσω σήμερα.
Νονός: είναι αλήθεια ή αστικός μύθος ότι πέρασε από ακρόαση για το ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε; Νομίζω πως ναι. Μπορεί να μην το πιστέψετε αλλά δεν θυμάμαι πια (γέλια). Νομίζω πως ναι. Ο ρόλος πέρασε στον Αλ, αλλά πάντα με τον Αλ οι καριέρες μας προχωρούσαν παράλληλα. Συναγωνιζόμασταν μια ζωή για τους ίδιους ρόλους.
Αν είχα επιλογή, ήθελα να παίξω τον “Σάνι Κορλεόνε” Πέρασα κι από αυτή την ακρόαση, αλλά ο ρόλος ήταν κλειδωμένος από την αρχή στον Τζέιμς Καν. Νομίζω ότι ο Φράνσις ήξερε πολύ καλά ποιους ήθελε για κάθε ρόλο. Τον πιέζαν όμως από το στούντιο και έπρεπε να δει κι άλλους ηθοποιούς. Να τους κάνει τη χάρη ότι το έψαξε λίγο. Ηξερα όμως ποιους ήθελε και γιατί.
Οχι, δεν νομίζω ότι τότε είχαμε την εικόνα ότι κάναμε κάτι σπουδαίο. Σπουδαίο ήταν έτσι κι αλλιώς για εμάς ότι δουλεύαμε. Αλλά δεν νομίζω ότι κανείς είχε την αίσθηση του μεγαλείου.»
Πόσο πρόκληση να παίξει τον νεαρό Βίτο Κορλεόνε, όταν πρέπει να ακολουθήσει τον Μπράντο; Το αντιμετώπισα ως μελέτη. Είχα το περίγραμμα του ρόλου κι έπρεπε να μελετήσω την ερμηνεία, τη συμπεριφορά, τις μανιέρες του Μπράντο για να μπορέσω να δημιουργήσω τον χαρακτήρα ως νέο. Πήγα στο κτίριο της Paramount, κατέβηκα στην ταινιοθήκη, μου πρόβαλαν την ταινία και με την κάμερά μου μαγνητοσκόπησα τις σκηνές του Μπράντο. Και πήγα σπίτι μου και τις έπαιζα ξανά και ξανά στον τοίχο. Για να τον μελετήσω. Γιατί δεν είχαν σημασία τόσο οι ιδέες μου ή ακόμα και του Φράνσις. Σημασία είχε να μείνω μέσα στις γραμμές που χάραξε ο Μπράντο.
Πώς έμαθε σισιλιάνικα; Αρχικά πήγα στη Σικελία. Αλλά μπερδεύτηκα: πήγαινες σε μία περιοχή μιλούσαν με έναν τρόπο. Πήγαιναν στο δίπλα χωριό, μιλούσαν αλλιώς. Οι προφορές και οι ντοπιολαλιές άλλαζαν από χιλιόμετρο σε χιλιόμετρο. Οπότε επέστρεψα στο Λος Αντζελες, βρήκα εκεί έναν σισιλιάνο και ακολούθησα τις διδαχές του και τέλος (γέλια)
Αισθανόταν στα 70ς ότι ανήκαν σ' ένα κινηματογραφικό νέο κύμα; Οχι, δεν νομίζω ότι τότε είχαμε την εικόνα ότι κάναμε κάτι σπουδαίο. Σπουδαίο ήταν έτσι κι αλλιώς για εμάς ότι δουλεύαμε. Αλλά δεν νομίζω ότι κανείς είχε την αίσθηση του μεγαλείου.
Μπορείς να βρεις λεπτομέρειες στα ζώα που θα κάνουν τη διαφορά. Ο Τράβις του Ταξιτζή, για παράδειγμα, είναι ένα καβούρι. Κινείται, κρύβεται, φυλάγεται σαν καβούρι.»
Ο Ταξιτζής: είχε καταλάβει ότι θα προκαλούσε αυτή η ταινία; Οχι. Δεν σκεφτόμουν ποτέ έτσι. Δεν υπήρχαν όρια. Μου έδωσε το σενάριο ο Πολ Σρέιντερ και το βρήκα καταπληκτικό. Ημασταν όλοι ενθουσιασμένοι με το σενάριο. Δεν το σκεφτήκαμε πόσο θα ενοχλήσει. Ναι, είναι μια τρομαχτική ιστορία. Αλλά δεν με προβλημάτισε ποτέ αυτό.
Αυτοσχεδιασμός και Μέθοδος Μία ερμηνεία είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Μελετάς, έχεις κάτι υπόψη σου και μετά ο συμπρωταγωνιστής σου θα σου πετάξει κάτι στον αέρα και πρέπει να το πιάσεις και να συνεχίσεις. Ο Χάρβεϊ το κάνει πολύ – στους Κακόφημους Δρόμους παίζαμε έτσι συνέχεια. Στον Ταξιτζή υπήρχαν πράγματα που με ενοχλούσαν, δεν ήξερα τι να κάνω με το όπλο, αλλά τελικά αυτή ακριβώς η αμηχανία λειτούργησε στη σκηνή. Και, ναι, μετά ήταν η σκηνή του καθρέφτη, που από μόνη της ήταν μια άσκηση.
Εβγαλε πραγματική άδεια ταξιτζή για να μελετήσει το ρόλο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα Οχι κανείς δεν με αναγνώριζε. Ολοι όσοι έμπαιναν στο ταξί μου νόμιζαν ότι ήμουν πραγματικός ταξιτζής. Μόνο ένας μια μέρα με κοίταξε λίγο επίμονα μέσα από τον καθρέφτη και είδα στο βλέμμα του μια απορία “αυτός δεν είναι ο...”. Αλλά πολύ γρήγορα άλλαξε βλέμμα, διώχνοντας τη σκέψη. Αυτή είναι η Νέα Υόρκη άλλωστε. Κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Τα πρώτα 7-10 κιλά είναι ΟΚ. Μετά γίνεται κάτι το άρρωστο. Πήρα 30 κιλά. Ηταν άθλος να τα χάσω. Το σώμα έχει μνήμη και χάνεις, με κόπο αλλά τα χάνεις, τα πρώτα 20. Τα τελευταία 10 τα παντρεύεσαι. Ολη μου τη ζωή παλεύω τα τελευταία 10 κιλά του ΛαΜότα.»
Πόσο έχει αλλάξει η σχέση του με τον Σκορσέζε μέσα στα χρόνια; Είναι φυσικό ότι έχουμε κοινό κώδικα. Οχι μόνο γιατί δουλεύουμε μαζί τόσα χρόνια - δουλεύουμε τόσα χρόνια μαζί γιατί έχουμε κοινό κώδικα. Ομως μην νομίζετε. Δεν είναι ότι δεν χρειάζεται να συζητάμε, να διαφωνούμε, να δοκιμάζουμε πράγματα. Δεν είναι απλό. Πρέπει πάντα να του δείχνω ό,τι εννοώ κ άλλες φορές το δέχεται κι άλλες όχι. Εκείνος αποφασίζει.
Οργισμένο Είδωλο – ήταν ιδέα του Ντε Νίρο, όχι του Σκορσέζε Διαβάσα το βιβλίο του Tζέιλ ΛαΜότα και το έφερα στον Μάρτι. Του είπα ότι σπουδαίο - δεν είναι σημαντική λογοτεχνία, αλλά η ιστορία έχει κάτι. Εκείνα τα χρόνια πετύχαινα και τον ίδιο τον ΛαΜότα στην Νέα Υόρκη – ήταν πορτιέρης σε κλαμπς. Και σκεφτόμουν αυτή η αντίθεση του πρωταθλητή και του υπέρβαρου τώρα σεκιουριτά, κάτι μου έκανε. Ηταν κάτι που ήθελα να κάνω. Η άνοδος και η πτώση ενός ανθρώπου.
Η μεταμόρφωση του Συμφωνήσαμε με τον Μάρτι ότι θα δώσουμε χρόνο σε αυτά τα γυρίσματα. Ωστε να αποκτήσω τη γράμμωση του μποξέρ και μετά να πάρω όσα περισσότερα κιλά μπορούσα. Διακόψαμε 4 μήνες για να παχύνω. Ηταν δύσκολο πολύ. Τα πρώτα 7-10 κιλά είναι ΟΚ. Μετά γίνεται κάτι το άρρωστο. Πήρα 30 κιλά. Ηταν άθλος να τα χάσω. Το σώμα έχει μνήμη και χάνεις, με κόπο αλλά τα χάνεις, τα πρώτα 20. Τα τελευταία 10 τα παντρεύεσαι. Ολη μου τη ζωή παλεύω τα τελευταία 10 κιλά του ΛαΜότα (γέλια).
Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας Το σενάριο ήταν του Πολ Ζίμερμαν, ενός νεοϋορκέζου κριτικού κινηματογράφου – μάς το έφερε και μάς άρεσε. Θυμάμαι ότι έσερνα τον Μάρτι από κλαμπ σε κλαμπ για έρευνα. Γίναμε γκρούπις stand up comedians και πήραμε ιδέες. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σ' ένα υπόγειο ενός τύπου, του Βίνι, και κλέψαμε την ιδέα για το υπόγειο.
Μακάρι να είχε κλέψει το μανεκέν της βιτρίνας Για τον «Βασιλιά της Κωμωδίας» είδα σε ένα μαγαζί στην Μπρόντγουεϊ, ένα από αυτά τα φανταχτερά μαγαζιά που πουλούσαν αλά Λας Βέγκας ρούχα και δεν υπάρχουν πια, ένα μανεκέν που φορούσε το λαμέ κοστούμι. Εφερα τον Μάρτι και τον ενδυματολόγο μας τον Μπρούνο. Ο Μάρτι ενθουσιάστηκε και το πήρε όλο – αντέγραψε το κουστούμι, τα παπούτσια ακόμα και τα μαλλιά και το μουστάκι. Μακάρι να είχαμε κλέψει και το μανεκέν και να το είχα σήμερα.
Κάπου στα 90ς, η στροφή στην κωμωδία με το «Midnight Run» Μου άρεσε πολύ το σενάριο. Βρήκα τη γραφή πανέξυπνη και πραγματικά αστεία. Αυτό είναι το θέμα με την κωμωδία. Αργησα να κάνω κωμωδίες γιατί δεν τις έβρισκα όλες (αυτές τουλάχιστον που μου πρότειναν) έξυπνες. Το «Midnight Run» το κυνήγησα. Το «Meet the Parents» ή το «Analyse This» μου τα πρότειναν. Ο Μπίλι Κρίσταλ μου πρότεινε αυτό το ρόλο που θα αυτοσαρκαζόμουν για τους ρόλους που έχω παίξει στο παρελθόν. Το βρήκα εξαιρετική ιδέα. Αλλά και πάλι κάναμε πολλές αλλαγές μέχρι να βρούμε την αλήθεια των ρόλων. Οι κωμικοί ρόλο πρέπει κι αυτοί να έχουν μια ειλικρίνεια, γιατί αλλιώς δεν γελάς.
Ο Τσαζ Παλμιντέρι ήθελε να σκηνοθετήσει το "Α Bronx Tale". Ομως του μίλησα. Μπορείτε να πείτε ότι του έκανα μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί...»
Αλ Καπόνε στους Αδιάφθορους Ηθελα και πάλι να μεταμορφωθώ αρκετά για το ρόλο, να “στρογγυλέψω” όχι μόνο παίρνοντας κιλά, αλλά ξυρίζοντας τα μαλλιά μου. Η πρώτη μου σκηνή είναι ένα πλάνο από το ταβάνι στην καρέκλα του μπαρμπέρη – μιλώντας για αξεσουάρ, μακάρι να είχα κρατήσει αυτή την καρέκλα!
Πρώτη σκηνοθεσία: Α Bronx Tale Είδα το θεατρικό του Τσαζ Παλμιντέρι και μου άρεσε πολύ. Ο Τσαζ τότε είχε κι άλλες προτάσεις κι επίσης ήθελε να το σκηνοθετήσει ο ίδιος. Του είπα ότι θα έπαιζα τον πατέρα, αν μου έδινε τα δικαιώματα για να σκηνοθετήσω και έτσι να πάρουμε και χρηματοδότηση από τα στούντιο – κάτι που δε θα κατάφερνε να πετύχει αν πήγαινε ο ίδιος. Μπορείτε να πείτε ότι του έκανα μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί (γέλια).
Ηταν μία υπέροχη πρώτη εμπειρία πίσω από την κάμερα Το απήλαυσα. Μου άρεσε πολύ η συνεργασία με τα παιδιά. Βρήκαμε παιδιά, ερασιστέχνες, που τα δοκιμάζαμε σε αυτοσχεδιασμούς και ήταν τόσο εύστροφα, τόσο φρέσκα. Πέρασα πολύ καλά.
Ο Καθοδηγητής: βρέθηκε απέναντι στον Σκορσέζε Με αυτή τη δουλειά, ειρωνικά ήρθα σε σύγκρουση με το πρόγραμμα του Μάρτι και τον «Πληροφοριοδότη» του. Γιατί, αρχικά, θα έπαιζα εγώ στον «Πληροφοριοδότη», κι όχι ο Τζακ Νίκολσον, ενώ στον «Καθοδηγητή» μου είχα προτείνει το ρόλο στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος δεσμεύτηκε με τον «Πληροφοριοδότη» κι αποχώρησε από μένα. Μεγάλο μπέρδεμα (γέλια). Τελικά πήρα τον Ματ Ντέιμον και ήταν άψογος.
Ο Τραμπ είναι τόσο βρώμικος παίκτης αλλά, για λόγους που δεν καταλαβαίνω, περνάει το δικό του. Είναι πολύ λυπηρό και αηδιαστικό το ότι οι ίδιοι οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν σηκώσει ανάστημα απέναντί του. Δε θα του περνάει για πάντα, πιστέψτε με. Οι μέρες του είναι μετρημένες.»
Πόσο ειρωνική είναι μία ανάγνωση του « Καθοδηγητή» σήμερα στην εποχή του Τραμπ; Μου άρεσε πάντα το σενάριο της ταινίας και πώς παρουσιάζει τον κόσμο της CIA. Πάντα με γοήτευε αυτός ο κόσμος. Πώς κλείνονται οι μυστικές συμφωνίες μεταξύ των πρακτόρων. Στις μέρες μας, όλοι οι κυβερνητικοί θεσμοί είναι υπό αμφισβήτηση λόγω του Τραμπ – από το Κογκρέσο και τη Γερουσία, μέχρι το FBI, τη CIA, αλλά ακόμα και τον Τύπο ή το Σύνταγμα. Γιατί είναι τόσο βρώμικος παίκτης και, για λόγους που δεν καταλαβαίνω, του περνάει. Δε θα του περνάει για πάντα, πιστέψτε με. Οι μέρες του είναι μετρημένες. Είναι πάντως πολύ λυπηρό και αηδιαστικό το ότι οι ίδιοι οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν σηκώσει ανάστημα απέναντί του. Θα είχαν γίνει ήρωες στην κοινότητά τους. Αλλά δεν το κάνουν.
1995: Η συνεργασία με τον Μάικλ Μαν στο Heat Ο Μάικλ Μαν είναι ένας σκηνοθέτης που εκτίμησα γιατί είναι πολύ ακριβής. Καταλαβαίνεις από την αρχή ότι έχει μία επιμονή στην λεπτομέρεια. Είναι σοβαρός, αφοσιωμένος, ακριβής. Ο τρόπος που μας έβαλε να εκπαιδευτούμε στα όπλα, για παράδειγμα. Οχι μόνο πώς τα κρατάει, αλλά πώς τα χειρίζεται μία συμμορία. Εκτιμώ πάρα πολύ τους ανθρώπους που είναι nerds και ψάχνουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Μοιάζουμε με τον Μαν σε αυτό.
Μη με ρωτάτε τέτοιες λεπτομέρειες. Δε θυμάμαι πια – πέρασαν τόσα χρόνια. Γέρασα και δε θυμάμαι.»
Ντέιβιντ Ο Ράσελ και Οδηγός Διαπλοκής Ο Ντέιβιντ είναι από τους νέους σκηνοθέτες που θυμίζουν την προσέγγιση των 70ς. Γυρίζει ταινίες με αυτή την ενέργεια κι ατμόσφαιρα. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά, άκουσε τις ιδέες μου – εγώ του είπα, για παράδειγμα, ότι θα έχει πλάκα ο ήρωας στη σκηνή να αρχίσει να μιλάει αραβικά κι ενθουσιάστηκε. Επίσης, πόσο σπουδαίος ηθοποιός ο Κρίστιαν Μπέιλ!
Ο ήρωας των Καλών Παιδιών θέλει να τον θυμόμαστε ως «καλό παιδί». Εκείνος ποια θέλει να είναι η κληρονομιά του; Δεν έχω ιδέα (γελάει ντροπαλά). Θα ήθελα να με θυμάστε με αγάπη. Δεν ξέρω (γελάει).
Είναι αλήθεια ότι μελετά τα ζώα ως μέθοδο υποκριτικής; Πολλά από αυτά που κυκλοφορούν είναι αστικοί μύθοι. Αλλά, ναι, μπορείς να μάθεις πολλά μελετώντας την κινησιολογία των ζώων. Μπορείς να βρεις λεπτομέρειες στα ζώα που θα κάνουν τη διαφορά. Ο Τράβις του Ταξιτζή, για παράδειγμα, είναι ένα καβούρι. Κινείται, κρύβεται, φυλάγεται σαν καβούρι. Δεν το συνηθίζω όμως πια.
Πώς ήταν συνεργασία με τον Τέρι Γκίλιαμ στο «Brazil»; Πολύ καλή – ο Τέρι είναι καταπληκτικός. Αλλά μη με ρωτάτε τέτοιες λεπτομέρειες. Δε θυμάμαι πια – πέρασαν τόσα χρόνια. Γέρασα και δε θυμάμαι.
Αγαπημένοι του ηθοποιοί όταν ήταν νέος: Ο Τζέιμς Ντιν – ακόμα κι αν μάς έδωσε μόνο 3 ταινίες. Ο Μάρλον Μπράντο – πάνω από όλους. Ο Μοντγκόμερι Κλιφτ ήταν κάποιος που αγαπούσα πολύ. Αλλά κι ο Σπένσερ Τρέισι, παρόλο που ήταν άλλης γενιάς και σχολής. Ηταν καταπληκτικός.
Αγαπημένοι του σύγχρονοι ηθοποιοί; Αχ θα ξεχάσω πολλούς και μετά θα το σκέφτομαι και θα στεναχωριέμαι. Αλλά - ο Κρίστιαν Μπειλ, η Κέιτ Μπλάνσετ. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ και όσα πέτυχε και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης – πώς μεταμόρφωσε τη Lady Gaga. Οι Αυστραλοί είναι εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ο Χοακίν Φίνιξ κι αυτό που έκανε με τον «Joker» - δεν υπάρχει αυτό που κατάφερε. Οπως και το μέγεθος της αφοσίωσής του στο ρόλο.
Διαβάστε περισσότερα:
- «The Irishman»: Το Flix συναντά τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο κι Αλ Πατσίνο
- «Μην το χάσετε!»: Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο γράφει κριτική για το «Irishman» του Μάρτιν Σκορσέζε
- «Αυτόματα κλασικό», «Αριστούργημα», «Συναρπαστικό»: Αυτές είναι οι πρώτες κριτικές για τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε
- Κάτι ανεπανάληπτο έχει προγραμματιστεί για τις προβολές του «Irishman» στη Νέα Υόρκη
