Το είπε και η Τρίσια Τατλ, η διευθύντρια προγράμματος του BFI London Film Festival: «Αυτό που ζούμε σήμερα είναι το bucket list των επιθυμιών κάθε σινεφίλ: Μάρτιν Σκορσέζε, Ρόμπερτ Ντε Νίρο κι Αλ Πατσίνο στην ίδια ταινία, στην ίδια αίθουσα...»
Κάπως έτσι βιώσαμε κι εμείς αυτό το 3ημερο αφιερωμένο στην πανευρωπαική πρεμιέρα του «Ιρλανδού» του Μάρτιν Σκορσέζε, που θα αποτελέσει απόψε και το μεγάλο κλείσιμο του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου.
Από την αποκλειστική συνέντευξη του Flix με τους Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, μέχρι το 2ωρο masterclass που τόσο γενναιόδωρα παραχώρησε ο τελευταίος στο κοινό του φεστιβάλ, πήραμε μία επική γεύση από τους ήρωες του σινεμά με το οποίο μεγαλώσαμε.
Πριν από λίγη ώρα, ολοκληρώθηκε και η επίσημη συνέντευξη Τύπου του «Ιρλανδού», με παρόντες τον Μάρτιν Σκορσέζε και τους δύο πρωταγωνιστές/κινηματογραφικούς μύθους.
Το Flix ηταν εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα ειπώθηκαν - σαν να ήσασταν κι εσείς εκεί.
Διαβάστε την κριτική του Flix: για τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε
Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν θα ξανασυνεργαζόταν με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αν ήταν να κάνουν μία από τα ίδια Είναι ο μεγάλος μου πρωταγωνιστής και εδώ και δεκαετίες και προσωπικός φίλος, όχι απλά συνεργάτης. Αλλά δε θα ξαναγύριζα μία ταινία μαζί του, αν ήταν να επαναλάβουμε όλα όσα έχουμε κάνει από τα 70ς. Από την τελευταία μας συνεργασία, το «Καζίνο», έχουν περάσει 24 χρόνια. Ψάχναμε πρότζεκτς που θα μας έβαζαν μια δημιουργική φωτιά, φτάναμε κοντά, αλλά δεν τα πραγματοποιούσαμε. Ψάχναμε κάτι που να μάς έκανε κλικ. Να είχε νόημα, μία ιστορία που θα μάς ενέπνεε και θα μας βοηθούσε να εξελιχθούμε καλλιτεχνικά. Το 2007 ήμασταν έτοιμοι να γυρίσουμε μία ταινία, που στηριζόταν σ' ένα άλλο βιβλίο για τη ζωή και το έργο ενός μαφιόζου του Σαν Ντιέγκο, το «The Winter of Frankie Machine». Θα το κάναμε για την Paramount όταν
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο τραβάει την πρίζα στο στούντιο: Οταν γύριζα τον «Καθοδηγητή» μου έφεραν να διαβάσω το «I Heard You Paint Houses» και αμέσως ενθουσιάστηκα. Το πήγα στον Μάρτι και του είπα «αυτό πρέπει να κάνουμε, όχι το άλλο». Τότε μου είπε «θέλεις να τραβήξουμε την πρίζα σ' ένα στούντιο που είναι έτοιμο να γυρίσει την ταινία μας, και να περάσουμε από όλα τα στάδια έγκρισης ενός νέου πρότζεκτ;» Η απάντηση όμως και του ίδιου ήταν «ναι». Το νιώσαμε ότι αυτή είναι η ταινία μας.
Ο Αλ Πατσίνο δεν πίστεψε ποτέ ότι θα γυριστεί «Ο Ιρλανδός» Πάντα ήθελα να δουλέψω με τον Σκορσέζε κι επίσης, μια ζωή, ψάχναμε ένα σοβαρό πρότζεκτ με τον Μπόμπι. Οταν ο Μάρτι ήρθε στο Λος Αντζελες και μου μίλησε για τον «Ιρλανδό» τον κοιτούσα με μάτια διάπλατα. Οταν τέλειωσε του είπα: αυτό τώρα θα γίνει; Γιατί, το ξέρετε, στο Χόλιγουντ κυκλοφορούν πάρα πολλά όνειρα, αλλά ελάχιστα πραγματοποιούνται. Τότε δεν πίστεψα ότι μία τέτοια ταινία θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Οσο περνούσε ο καιρός ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση. Κάναμε ένα διάβασμα του σεναρίου - όλοι μαζί, ο Μπομπ, ο Τζο (Πέσι), ο Χάρβεϊ (Καϊτέλ) και ήταν καταπληκτική εμπειρία. Οταν σηκώθηκα από την καρέκλα μου είπα "αυτό ήταν - το πλησιέστερο που θα φτάσουμε στον Ιρλανδό". Ευτυχώς, είχα άδικο.
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι προληπτικός Είχα τόσο απογοητευθεί από διάφορα πρότζεκτ που ξεκινούσαν και σταματούσαν που σχεδόν δεν ήθελα να συζητάμε τον «Ιρλανδό». Είμαι προληπτικός. Μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήθελα να μαθευτεί. Γιατί πιστευα ότι κάτι θα γίνει και θα ακυρωθεί. Ο Μάρτι τότε τελείωνε το «Hugo» και έκανε την προπαραγωγή του «Silence». Ολοι εμείς είχαμε το δικό μας πρόγραμμα. Πώς θα το συντονίζαμε όλο αυτό; Κι επίσης ήταν και η χρηματοδότηση. Φαινόταν απίθανο να βρούμε τα χρήματα.
Τα στούντιο δεν είχαν χώρο για την ταινία μου Μία τέτοια ταινία θέλει συντονισμό στα προγράμματα όλων, θέλει οργάνωση και μπάτζετ. Πάνω από όλα, θέλει να δείξεις εμπιστοσύνη στο σινεμά του μεγάλου φορμά. Στον χάρτη της σημερινής κινηματογραφικής αγοράς δεν υπάρχει χώρος. Τα στούντιο δεν είχαν χώρο για εμάς και την ταινία μας.
Κύριε Σκορσέζε, καταλήγουμε ότι το Netflix θα μάς βάλει να επανεξετάσουμε τι σημαίνει σινεμά; Ολα μάς βάζουν να επανεξετάσουμε τι σημαίνει σινεμά. Ειδικά οι εξελίξεις στην τεχνολογία. Αυτό έγινε και στην αρχή του αιώνα με τον ήχο αν θέλετε. Σήμερα, δεν είμαστε μπροστά από μία τεχνολογική ανάπτυξη - είμαστε μπροστά σε μία επανάσταση. Τι είναι σινεμά και πώς θα βλέπουμε ταινίες από εδώ και πέρα είναι η αρχή ενός μεγάλου διαλόγου. Και μπορώ να δεχθώ πολλές απόψεις, αλλά για μένα ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο: σινεμά είναι η συλλογική εμπειρία. Επρεπε να κάνω την ταινία μου, το Netflix μου εξασφάλισε το μπάτζετ, απόλυτη δημιουργική ελευθερία και το ότι η ταινία θα παιχτεί για ένα μήνα σε μεγάλες οθόνες, πριν την έξοδό της στην πλατφόρμα. Ηταν μια πολύ δίκαιη πρόταση.
Οχι, η τηλεόραση δεν είναι το νέο σινεμά Αλλά αν με ρωτάτε αν η τηλεόραση είναι το νέο σινεμά, θα σας πω όχι. Το πίστεψα για λίγο, ότι οι τηλεοπτικές σειρές σήμερα είναι το νέο σινεμά, αλλά όχι. Δεν μπορεί ένα παζλ επεισοδίων να συνθέσει μεγάλο σινεμά.
Θα βγει, θα το (ξανα)φωνάξει, θα το πει: η Marvel δεν είναι σινεμά Περί ορέξεως, αλλά αυτό δεν είναι σινεμά. Η κινηματογραφική αίθουσα δεν είναι Λούνα Παρκ. Αυτό που συμβαίνει με τη Marvel, καλώς κάνει και συμβαίνει αν σας αρέσει, αλλά σινεμά δεν είναι. Είναι κάτι άλλο.
Πώς αισθάνθηκε ο Πατσίνο, βλέποντας τον εαυτό του νεότερο με τα CGI εφέ; Ηταν τρελό, αλλά όλα στη ζωή μου είναι μια τρέλα (γέλια). Κοτάξτε, για μένα όλο αυτό δεν έχει σημασία. Είναι απλά μια τεχνική, ένα τρικ του επαγγέλματος. Οπως το μακιγιάζ, οι προσθετικές, οι περούκες, τα κοστούμια. Δεν δίνω σημασία σε όλα αυτά. Για μένα η βαρύτητα είναι στον ρόλο, στον ήρωα. Οχι στις ρυτίδες του προσώπου του. Ο Μάρτι μου έδειξε την ταινία σε ένα προηγούμενο στάδιο, όταν παίζαμε γερασμένοι και τους νεότερους ρόλους. Δεν το πρόσεξα. Είχαν τέτοια δύναμη το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες. Για μένα σημασία έχουν οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Στο τέλος, αυτό προσπαθούμε να πούμε πάντα στο σινεμά. Τις ιστορίες των ανθρώπων.
Ο Ντε Νίρο προβληματίζεται λίγο με όλο αυτό Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον Μάρτι. Ηξερα ότι εφόσον επέλεξε να το κάνει με εφέ, θα έφερνε την πιο τέλεια ομάδα ειδικών και θα το έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό δεν με ανησύχησε ποτέ, ούτε επηρέασε την ερμηνεία μου. Το ξέχασα. Με προβλημάτισε κάτι άλλο που έχει να κάνει με το μέλλον. Ποια είναι τα όρια αυτής της τεχνολογίας, που σταματάει όλο αυτό; Ποιος θα πάρει τα δικαιώματα του προσώπου μου και θα γυρίσει μια ταινία στο μέλλον με μένα απόντα; Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στην διαφήμιση. Ευτυχώς λοιπόν που πετύχαμε όλο αυτό στα πρώτα στάδιά του. Οταν μάς βοήθησε να πούμε την ιστορία μας, αλλά είχε ορατά όρια.
Είναι μία ιστορία πιστή στα ιστορικά γεγονότα;
Μάρτιν Σκορσέζε: Οχι, γιατί ποτέ δε θα μάθουμε στα αλήθεια τι συνέβη στον Τζίμι Χόφα ή ποιος σκότωσε τον JFK. Αλλά σας λέω ότι το μαθαίναμε. Θα άλλαζε κάτι; Οχι. Γιατί η δύναμη της ιστορίας, η σκοτεινή καρδιά της είναι ότι το κακό θα υπάρχει πάντα. Το σύστημα είναι ανίκητο.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Είναι μία πολύ μικρή προσωπκή ιστορία «Ο Ιρλανός». Μία ταινία για έναν ήρωα, μία ιστορία προσωπικής ηθικής, φιλίας και προδοσίας. Απλά ο καμβάς είναι μεγαλύτερος και υποψιάζει για την ευρύτερη ιστορία της ανθρωπότητας.
Πώς συγκρίνει ο Σκορσέζε τον Ιρλανδό με τα προηγούμενα γκανγκστερικά του έργα; Ημασταν 28 χρονών τότε, τώρα είμαστε μεγαλύτεροι. Κι ο χρόνος είναι το ισχυρότερο φίλτρο. Κοιτάς τα πράγματα διαφορετικά και, ας ελπίσουμε, ότι δεν κάνεις τις ίδιες ταινίες ακριβώς για αυτό το λόγο.
Διαβάστε επίσης:
