Μπορεί οι «Αθικτοι» να μην ήταν η πρώτη τους ταινία, αλλά τόσο ο Ολιβιέ Νακάς όσο κι ο Ερίκ Τολεντανό, ξέρουν πολύ καλά, ότι είναι η ταινία που θα τους χαρακτηρίζει πάντα, εκείνη στην οποία τόσο το κοινό όσο και οι κριτικοί θα επανέρχονται κάθε φορά που οι δυο τους θα κάνουν ένα καινούριο φιλμ. Οπως λέει ο Ολιβιέ Νακάς «Μετά την επιτυχία των «Αθικτων», είχαμε δύο επιλογές. Η μία είναι να τα παρατησουμε και να ανοίξουμε ένα εστιατόριο με σούσι ή να αποφασίσουμε να συνεχίσουμε».
Και δυο ταινίες μετά (αφού μεσολάβησε το «Samba») μπορεί να μην ανοίγουν εστιατόριο, αλλά μας προσκαλούν στο «Ετσι Είναι η Ζωή», σε μια βραδιά γάμου, με πλούσιο catering και ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορούν -και θα πάνε- στραβά σε μια κωμωδία με κοινωνικό πρόσημο όπως λέει ο ίδιος και αφορμές για πλούσιο γέλιο.
Το «Ετσι Είναι η Ζωή» προβάλεται στις αίθουσες από τις 5 Ιουλίου σε διανομή Odeon
Ο Ολιβιέ Νακάς με τον Ερίκ Τολεντανό
Η αφετηρία της γιορτής
Η ταινία ξεκίνησε από την επιθυμία μας να εξερευνήσουμε μια κλασική κινηματογραφική φόρμα: μια ομάδα ηθοποιών, σε ένα μέρος, στην διάρκεια μιας μέρας. Μια ensemble ταινία δηλαδή.Κάτι πολύ γνώριμο που θέλαμε να μεταμορφώσουμε σε κάτι πρωτότυπο. Μας αρέσουν τα μεγάλα καστ, όπως στις ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του 70 ή τα βρετανικά φιλμ που έχουν μια κοινωνική ματιά. Το καλό είδος της κωμωδίας, αυτό στο οποίο μπορεί ένα μεγάλο μέρος του κοινου να αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό του.
Ο Ζαν-Πιερ Μπακρί
Ξέραμε από την αρχή ότι θέλαμε να δουλέψουμε με τον Ζαν-Πιερ Μπακρί. Τον είχαμε προσεγγίσει για πρώτη φορά πριν από χρόνια και του είχαμε πει «μια μέρα θα κάνουμε μια ταινία μαζί». Είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός, αλλά και σπουδαίος σεναριογράφος, είναι δημιουργός, κι ένας συνεργάτης που ανεβάζει κάθε ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί σε μια άλλη κατηγορία. Εχει δουλέψει σε ταινίες καλλιτεχνικές, σε ταινίες εμπορικές και είναι πάντα εξαιρετικός. Κι ιδανικός γι αυτή την συγκεκριμένη ταινία. Γιατί αυτή η ταινία για εμάς βρίσκεται κάπου ανάμεσα, είναι μια ταινία με μια σαφή κοινωνική ματιά, αλλά την ίδια στιγμή μια ανοιχτή κωμωδία.
Δυο σκηνοθέτες στην τιμή του ενός
Είμαστε δυο σκηνοθέτες οπότε κάθε φορά που κάνουμε μια ταινία πρέπει να είναι ένα θέμα τόσο ισχυρό ώστε να μας συναρπάζει και τους δυο. Κάτι που να μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον και των δυο μάς στην διάρκεια της προετοιμασίας, των γυρισμάτων και του post production. Είναι πιο δύσκολο από το να κάναμε ο καθένας μια ταινία μόνος του, αλλά από την άλλη είναι και πολύ πιο συναρπαστικό.
Το βάρος μιας επιτυχίας
Μετά την επιτυχία των«Αθικτων», είχαμε δύο επιλογές. Η μία ήταν να τα παρατησουμε και να ανοίξουμε ένα εστιατόριο με σούσι ή να αποφασίσουμε να συνεχίσουμε. Ξέραμε ότι εκείνος ο θρίαμβος ήταν κάτι που συμβαίνει μια φορά στη ζωή σου και πως ειναι σχεδόν απίθανο να επαναληφθεί, οπότε αποφασίσαμε να τον απολαύσουμε και να συνεχίσουμε από εκεί. Ξέραμε ότι πάντα θα συγκρίνουν την επιτυχία κάθε ταινίας μας με εκείνη, αλλά δεν πειράζει. Είμαστε από τους ανθρώπους που προσπαθούν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Για μένα κάθε ταινία είναι σαν το κρασί. Καταλαβαίνεις την ποιότητά της αφού περάσουν λίγα χρόνια αφού την αφήσεις να «καθίσει», να ηρεμήσει, να ωριμάσει.
Πάνω απ όλα, το σενάριο
Το πιο βασικό για μας όταν κάνεις μιας ταινία, είναι το σενάριο. Αν το σενάριό σου έχει πρόβλημα, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το λύσεις στα γυρίσματα. Θα είμαστε ευτυχισμένοι αν κάθε φορά γυρίζαμε το σενάριο που γράψαμε ακριβώς όπως είναι στο χαρτί. Είναι πάντα δουλεμένο στην τελευταία του λεπτομέρεια, αποτελεί για εμάς έναν τέλειο οδηγό. Από την άλλη, ειδικά όταν δουλεύεις με μια ομάδα τόσο καλών ηθοποιών, δεν μπορείς παρά να αφήσεις χώρο στη μαγεία που συμβαίνει στα γυρίσματα. Στον αυτοσχεδιασμό, στα ερεθίσματα που παίρνεις από την ενέργεια του σετ.
Με βασική αναφορά το γέλιο
Οι αναφορές μας έρχονται από πολλές διαφορετικές πηγές. Το ίδιο το γαλλικό σινεμά φυσικά, αλλά και οι βρετανικές κωμωδίες, το ιταλικό σινεμά και οι αμερικάνικες ταινίες. Οι ταινίες μας είναι ένα μείγμα όλων αυτών των αναφορών, αλλά όταν γράφουμε το σενάριο, κάθε μέρα, σε κάθε σκηνή, σκεφτόμαστε πάντα το κοινό που θα πάει σινεμά. Οταν εγώ πηγαίνω στο σινεμά, θέλω πάντα να εκπλήσσομαι, το τελευταίο που θέλω είναι να βαριέμαι. Κάθε φορά ακολουθούμε τις ταινίες μας στις αίθουσες διαφορετικών πόλεων και κάθε φορά που πάμε κάπου, καθόμαστε και βλέπουμε ξανά ολόκληρη την ταινία. Το να ακούς το κοινό να γελάει είναι σαν ναρκωτικό.Γιατί συνεχώς αναρωτιόμαστε. Από την στιγμή που γράφουμε το σενάριο στο μικρό μας γραφείο, μετά στα γυρίσματα, και στη συνέχεια στο μοντάζ, πάντα ρωτάμε ο ένας τον άλλο: «νομίζεις ότι θα γελάσουν με αυτό το αστείο;». Και τελικά, όταν τους ακούς να γελάνε είναι σαν να βρήκες μια φλέβα χρυσού. Ή ίσως το να κάνεις σινεμά είναι ο δικός μας τρόπος να ψάχνουμε την αγάπη του κόσμου.
Η μαγική φόρμουλα
Δεν ξέρουμε τι λειτουργεί και τι όχι. Δεν εχουμε μια μαγική φόρμουλα. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να είμαστε όσο ειλικρινείς μπορούμε και κάθε φορά να προσπαθούμε να είμαστε λίγο πιο φιλόδοξοι. Γιατί το δικαίωμα να κάνεις σινεμά -κάτι που είναι πολύ ακριβό και περίπλοκο- δεν είναι κάτι που πρέπει να παίρνεις ελαφρά. Είναι μια τύχη και μαζί μια τεράστια ευθύνη.
Το «Ετσι Είναι η Ζωή» προβάλεται στις αίθουσες από τις 5 Ιουλίου σε διανομή Odeon
