«Η δουλειά αυτή είναι μέρος της ζωής μας, οπότε ποτέ δεν την αφήνουμε έξω από την πόρτα», λέει η Μαριόν Κοτιγιάρ όταν τη ρωτάμε για το αν «χωράνε» τα τού επαγγέλματος στην κατ’οίκον οικογενειακή καθημερινότητα. Λογικό.
Είναι κόρη θεατρικής φαμίλιας μεγαλωμένη μέσα στην τέχνη. Δουλεύει ασταμάτητα από παιδί και μετρά ήδη, στα 47 της, πάνω από 70 μεγάλου μήκους ταινίες, ανάμεσά τους πολλές χολιγουντιανές. Κι έχει σύζυγο έναν επίσης παραγωγικότατο ηθοποιό και σκηνοθέτη, τον Γκιγιόμ Κανέ, στου οποίου την υπερπαραγωγή «Αστερίξ και Οβελίξ στο Δρόμο για την Κίνα» κρατά τον σύντομο αλλά χαρακτηριστικό ρόλο της Κλεοπάτρας. Ρόλο κωμικό. Μα κωμικό, για μια ηθοποιό που κέρδισε το Οσκαρ για μια «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο» κι έκτοτε χύνει δάκρυ σαν κορόμηλο σε κάθε της σχεδόν φιλμ;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να σας θυμηθούμε σε καμία άλλη κωμωδία πριν…
Δεν είμαι συνηθισμένη σε κωμικούς ρόλους. Δεν είναι ο χώρος στον οποίο νιώθω άνετα. Oχι πως ψάχνω για ζώνες άνεσης, ίσα-ίσα. Αλλά το δράμα είναι ένα σύμπαν που γνωρίζω καλά, ενώ η κωμωδία ένας κόσμος άγνωστος, συναρπαστικός μεν, αλλά ακόμα ανεξερεύνητος για μένα. Μού αρέσει πάντως να βλέπω κωμωδίες. Και θα ήθελα να κάνω περισσότερες.
Σας άγχωσε καθόλου αυτή η μη εξοικείωση με το είδος;
Δε θα το έλεγα. Εχει πλάκα να κάνεις πράγματα στα οποία δεν έχεις συνηθίσει. Μού αρέσει να δημιουργώ έναν χαρακτήρα, να βρίσκω την αυθεντικότητα σε ένα είδος όπου εξ ορισμού καλείσαι να ωθήσεις τα πράγματα στην υπερβολή. Βέβαια, έχω μόνο μιάμιση σκηνή στο φιλμ, οπότε δεν ήταν απαιτητικό. Εννοείται πως δε χρειάστηκε να ανατρέξω στη ζωή της αυτοκράτειρας όπως θα έκανα για έναν μεγαλύτερο ρόλο. Εστίασα απλώς στον καρτουνίστικο χαρακτήρα της, μιας και το «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» ήταν η αγαπημένη μου ιστορία σαν παιδί. Τη φανταζόμουν πάντα σαν ένα πρόσωπο πανίσχυρο, δυναμικό, μαζί και λίγο έξαλλο, εκκεντρικό. Κι έτσι προσπάθησα να την αποδώσω. Αν καλούμουν να κάνω μια ταινία πάνω στην Κλεοπάτρα, η προσέγγιση θα ήταν φυσικά τελείως διαφορετική.
Να υποθέσουμε πως, εκτός από δουλειά, ήταν και διασκέδαση το όλο γύρισμα, αφού μιλάμε για μια κωμωδία με πολύ σλάπστικ, φτιαγμένη σε κλίμα παρεΐστικο, από ανθρώπους που οι περισσότεροι είναι φίλοι…
Ναι, το διασκεδάσαμε, γιατί είχαμε κι όλους αυτούς τους φοβερούς κωμικούς και γκεστ σταρ. Αλλά ως επαγγελματίες, έπρεπε να δώσουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Μένει να δούμε αν όλο αυτό θα έχει αντίκτυπο στο κοινό. Άγχος υπάρχει φυσικά, λόγω της κατάστασης στα σινεμά τα τελευταία πανδημικά χρόνια. Αλλά αισιοδοξούμε γιατί βλέπουμε πως ο κόσμος επιστρέφει στην αίθουσα. Πόσο μάλλον όταν γαλλικές ταινίες δημιουργών έχουν ξαναρχίσει να προσελκύουν πλήθη.
Ο Γκιγιόμ Κανέ αφιερώνει την ταινία στα παιδιά σας. Πόσο σημαντική είναι αυτή η αφιέρωση για σας;
Νομίζω πως ο Γκιγιόμ ήθελε να κάνει την ταινία γιατί όλοι έχουμε τους Αστερίξ και Οβελίξ στην κουλτούρα μας. Δε νομίζω πως υπάρχει Γάλλος που να μην έχει διαβάσει Αστερίξ κάποια στιγμή στη ζωή του. Ο γιος μου το ίδιο. Ναι, σίγουρα, ένας από τους λόγους που ήθελε να κάνει το φιλμ ήταν τα παιδιά.
Πού πιστεύετε πως οφείλει τη διαχρονικότητά του το κόμικς των Γκοσινί και Ουντερζό;
Μιλά για δύο ανθρώπους που βιώνουν περιπέτειες οι οποίες διευρύνουν το μυαλό, υλοποιούν το όνειρο, τους φέρνουν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, τους μαθαίνουν πράγματα για τον κόσμο. Χώρια οι αναφορές στη φιλία και οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες, όλοι τους, ακόμα και οι πιο αντιπαθείς!
Δεν είμαι συνηθισμένη σε κωμικούς ρόλους. Δεν είναι ο χώρος στον οποίο νιώθω άνετα. Oχι πως ψάχνω για ζώνες άνεσης, ίσα-ίσα. Αλλά το δράμα είναι ένα σύμπαν που γνωρίζω καλά, ενώ η κωμωδία ένας κόσμος άγνωστος, συναρπαστικός μεν, αλλά ακόμα ανεξερεύνητος για μένα. Μού αρέσει πάντως να βλέπω κωμωδίες. Και θα ήθελα να κάνω περισσότερες.
Εσάς, ποιος θα λέγατε πως είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας;
Ο Κακοφωνίξ, ο βάρδος. Δε θα άντεχα ούτε ώρα μαζί του, αλλά είναι φοβερός. Φριχτή φωνή, δήθεν παρεξηγημένος καλλιτέχνης. Θαυμάζω τον Φιλίπ Κατρίν που τον υποδύεται. Η ειρωνεία είναι πως πρόκειται για έναν από τους πιο φημισμένους τραγουδιστές της χώρας μας.
H δική σας σχέση με την τέχνη των κόμικς γενικότερα ποια είναι;
Δε θα έλεγα πως υπήρξα ποτέ φαν. Το αγαπημένο μου ήταν, και είναι ακόμα, το «Κάλβιν και Χομπς». Έχω διαβάσει όλες τις ιστορίες. Μού αρέσει, επίσης, ο Ριάντ Σατούφ, που τον θεωρώ και σπουδαίο συγγραφέα, όπως και η Μαρζάν Σατραπί, γιατί έχει έναν δικό της τρόπο, με ένα εντελώς ιδιαίτερο ύφος, να περιγράφει χώρες και καταστάσεις.
Δεν είμαι συνηθισμένη σε κωμικούς ρόλους. Δεν είναι ο χώρος στον οποίο νιώθω άνετα. Oχι πως ψάχνω για ζώνες άνεσης, ίσα-ίσα. Αλλά το δράμα είναι ένα σύμπαν που γνωρίζω καλά, ενώ η κωμωδία ένας κόσμος άγνωστος, συναρπαστικός μεν, αλλά ακόμα ανεξερεύνητος για μένα. Μού αρέσει πάντως να βλέπω κωμωδίες. Και θα ήθελα να κάνω περισσότερες. »
Τώρα που πιάσαμε τα αγαπημένα… οι αγαπημένοι σας κωμικοί;
Γουίλ Φέρελ και Στιβ Καρέλ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί με διασκεδάζουν, με κάνουν να γελώ και ταυτόχρονα να συγκινούμαι. Για μένα, το να έχεις αυτές τις αντιδράσεις σε κάτι κωμικό είναι υπέροχο συναίσθημα.
Και οι αγαπημένες σας ταινίες;
O «Aνθρωπος Ελέφαντας». Και όλος ο Τσάπλιν, με προτίμηση στον «Μεγάλο Δικτάτορα». Ξεκίνησα να βλέπω ταινίες κάπως αργά, δεν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι μέχρι τα επτά μου. Πριν, οποιαδήποτε επαφή με το θέαμα ήταν έξω, σε αίθουσες, και βασικά θέατρο. Οι γονείς μου είναι καλλιτέχνες του χώρου, οπότε παρακολουθούσα πολύ θέατρο.
Η δική σας σχέση με το θέατρο, ποια είναι;
Δεν κάνω θέατρο με την κλασική έννοια. Συμμετέχω, όμως, σε μια παράσταση εδώ και… [προσπαθεί να υπολογίσει] …18 χρόνια. Πρόκειται για ένα ορατόριο, το «Η Ιωάννα της Λωραίνης στην Πυρά» του Αρθουρ Χόνεγκερ. Δεν τραγουδάω, ούτε ακριβώς πρόζα είναι. Είναι, αυτό που υβριδικά αποκαλούμε στη Γαλλία, «προζωδία». Ενας διαφορετικός τρόπος να μιλάς, ευθυγραμμισμένος με τον ρυθμό της μουσικής. Πρέπει να βρεις αυτόν τον ρυθμό, να εξασκηθείς, να τον μελετήσεις. Και δούλεψα με πολλούς διευθυντές ορχήστρας ανά τα χρόνια, μαθαίνοντας τεχνικές και εντρυφώντας στον τρόπο ερμηνείας. Το έκανα στη Γαλλία, στη Ρουμανία, στην Ισπανία, στο Λίνκολν Σέντερ στη Νέα Υόρκη… Και συνεχίζω ακόμα.
Τα λογοπαίγνια και οι νεολογισμοί ήταν πάντα αιχμή στους μύθους του Αστερίξ, μαζί με τους αναχρονισμούς. Εδώ δεν έχετε γαλατικό όνομα, εκ των πραγμάτων. Θα μπορούσατε όμως να φανταστείτε κάποιο;
Χμ… Το παρατσούκλι με το οποίο με αποκαλούν οι παλιοί μου φίλοι είναι «Γιόνξ». Αρα «Μαριόνξ», υποθέτω..
