Φτάνοντας νομοτελειακά στην καρδιά του punk, ο Λούκας Μούντισον φτιάχνει με το «We are the Best!» ένα ακόμη ταιριαστό κεφάλαιο στη νεανική φιλμογραφία του που ξεκίνησε με το «Δείξε μου Αγάπη» το 1998 και συνεχίστηκε με το «Λίλια για Πάντα» του 2002 - τις δύο ταινίες που τον έκαναν μια από τις πιο ισχυρές φωνές του σύγχρονου σουηδικού σινεμά, εδώ στην πρώτη του απόπειρα διασκευής ενός κόμικ που υπογράφει η σύζυγός του και επιστρέφει το χρόνο στη Στοκχόλμη των 80s, όταν το να είσαι punk ήταν θέμα επιβίωσης.
Η ιστορία των τριών κοριτσιών που πιστεύουν ακράδαντα πως το πανκ δεν πεθαίνει ποτέ και αποφασίζουν να αγνοήσουν τον περίγυρο που τις αντιμετωπίζει ως «διαφορετικές» μεταφράζοντας την οργή τους σε αυτοσχέδια τραγούδια και το σύνθημα «Είμαστε οι Καλύτερες!», ο Μούντισον κάνει το γύρο του κόσμου με μια ταινία ωδή στη νεότητα και παραδίδει στο Flix ένα δεκάλογο για το πως μπορείς να επιβιώσεις στον κόσμο του σινεμά, παίζοντας με τους δικούς σου όρους.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «We are the Best!»
Το να μην είσαι αρεστός σε κάνει πιο δυνατό / Δεν εννοώ ότι υποστηρίζω την περιθωριοποίηση οποιουδήποτε και για κανένα λόγο. Αλλά αν χρειαστεί - λόγω των συνθηκών της κοινωνίας στην οποία ζούμε - να παλέψεις για να είσαι αυτός που θέλεις, αυτό είναι κάτι που σε δυναμώνει, σε προετοιμάζει για τον κόσμο εκεί έξω, σε κάνει λιγότερο ευάλωτο και διαμορφώνει μια προσωπικότητα που σε κάθε περίπτωση παραμένει πιο ενδιαφέρουσα από την ομογενοποίηση που επιβάλλει ο σύγχρονος κόσμος. Τα κορίτσια στην ταινία μαθαίνουν από νωρίς να επιβιώνουν, κάτι που είχα αναγκαστεί και εγώ να κάνω μεγαλώνοντας σε μια επαρχία της Σουηδίας μέσα σε μια συντηρητική κοινωνία.
Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους γυναικείους και στους αντρικούς ρόλους / Πάντοτε προτιμούσα να γράφω γυναικείους χαρακτήρες. Ισως γιατί είμαι πιο περίεργος για το πως λειτουργούν και πως αντιδρούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Δεν πιστεύω απόλυτα στα στερεότυπα που διαφοροποιούν φαινομενικά τα δύο φύλα. Εδώ ασχολήθηκα με τρία υπέροχα κορίτσια που σπάνε έτσι κι αλλιώς τους κανόνες στο πως φέρονται - πέραν από το γεγονός ότι οι πράξεις τους είναι περισσότερο επαναστατικές επειδή δεν είναι αγόρια.
Νιώθω περήφανος που ανήκω στους σκηνοθέτες που κάνουν ταινίες για νέους / Ακόμη και ανεπίσημα υπάρχει ένα τέτοιο ρεύμα στη Σουηδία - και στη λογοτεχνία. Νιώθω ότι όταν ασχολείσαι με τους νέους, νιώθεις και εσύ νέος, νιώθεις πιο ελεύθερος. Και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορείς να πεις και να κάνεις. Είναι ωραίο να δίνεις φωνή στα νέα παιδιά, να ασχολείσαι με τα θέματα που τα προβληματίζουν, τις ανάγκες τους, τα θέλω τους.
Οι πιο σκοτεινές ταινίες γεννιούνται όταν είσαι καλά / Μοιάζει παράδοξο, αλλά είναι αλήθεια. Αν και δεν θεωρώ πως με το «We are the Best!» κάνω στροφή στη φιλμογραφία μου, η ιδέα του να κάνω αυτήν την ταινία ξεκίνησε από μια σειρά περιστατικών που με είχαν ανησυχήσει γύρω από τη νεότητα. Δεν νιώθω ότι χρειάζεται να απολογηθώ επειδή έκανα μια νεανική, feelgood - όπως τη λέτε - ταινία, ενώ ο πλανήτης φλέγεται από «σοβαρά» θέματα και δυστυχίες. Οι πρώτες μου ταινίες που ήταν πιο σκληρές, είχαν γεννηθεί επειδή εγώ ήμουν σε πολύ καλύτερη, πιο φωτεινή διάθεση. Είναι οι αντιφάσεις της διαδικασίας δημιουργίας. Κάνω συνεχώς κύκλους ανάμεσα σε πράγματα - στο σινεμά και το γράψιμο.
Δεν πιστεύω στις αυστηρές ιδεολογίες / Το ξέρω πως πολλοί θεωρούν τις ταινίες μου πολιτικές επειδή ασχολούμαι με θέματα που έχουν να κάνουμε την ακύρωση των συμβάσεων. Παλιότερα ένιωθα κι εγώ κάπως έτσι, αλλά όχι πια. Είναι δύσκολο να ασχοληθείς με πράγματα που δεν ξέρεις καλά. Φυσικά, μια ταινία για τους νέους και μια ταινία για νεαρά κορίτσια σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τους άντρες είναι κάτι το πολιτικό. Αλλά παραμένω δύσπιστός σε όσους μπερδεύουν το σινεμά με την πολιτική και προσπαθούν να ενσωματώσουν τα πιστεύω τους μέσα στις ιστορίες που αφηγούνται.
Το να διασκευάζεις ένα βιβλίο ή ένα κόμικ είναι απελευθερωτικό / Αποφεύγεις αυτόν τον τρόμο της λευκής σελίδας που πρέπει να αρχίσει να γεμίζει από το μηδέν. Δεν έχω ξαναδιασκευάσει τίποτα και στην αρχή είχα πολλές ανησυχίες, αλλα λειτούργησα λίγο σαν δημοσιογράφος κάνοντας έρευνα για την εποχή, τη μουσική και το περιβάλλον στο οποίο ήθελα να τοποθετήσω την ιστορία. Αλλαξα πολλά πράγματα από το κόμικ της συζύγου μου, αλλά δεν είχε αντίρρηση. Νομίζω πως η ταινία είναι ακόμη πιο δυναμική από το κόμικ και της άρεσε αυτή η αλλαγή...
Δεν βλέπω ταινίες / Ακούγεται παράξενο, αλλά δεν βλέπω καθόλου σινεμά. Μέσα στα χρόνια έχω δει φυσικά κλασικές ταινίες και πράγματα που με ενδιέφεραν, αλλά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να βλέπω το σύγχρονο σινεμά. Δεν το κάνω από άποψη, ούτε έχω κάτι με τους συναδέλφους μου. Οι επιρροές μου προέρχονται από πολλά πεδία - τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική, αλλά δεν ήμουν ποτέ σινεφίλ με την έννοια του να αναζητώ ταινίες ή να βλέπω ταινίες με παρόμοια θέματα με τις δικές μου για να δω τι έχουν κάνει άλλοι δημιουργοί. Ακόμη και το γιατί έγινα σκηνοθέτης το οφείλω σε μια τηλεοπτική σειρά, στο «Twin Peaks» του Ντέιβιντ Λιντς. Οταν το είδα κατάλαβα πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις με το σινεμά.
Τίποτα απ' όσα έχω κάνει δεν με ικανοποιεί 100% / Σε κάθε μου ταινία με ικανοποιούν μόνο στιγμές, λεπτομέρειες, μερικές φορές και ολόκληρες σκηνές. Νιώθω πως όλα τα φιλμ μου είναι ημιτελή. Αλλά είναι και αυτό μέρος του χαρακτήρα μου που δεν ικανοποιείται εύκολα. Είμαι ικανοποιήμενος απόλυτα μόνο για την οικογένειά μου, τους γιους μου, τον τρόπο που μεγαλώνω ως πατέρας και σύζυγος. Ως σκηνοθέτης παραμένω κάποιος που δοκιμάζει πράγματα, άλλες φορές πετυχαίνουν, άλλες φορές όχι. Αλλά αυτό είναι και το ωραίο του να ασχολείσαι με το σινεμά, με τη δημιουργία γενικότερα.
Δεν νιώθω outsider / Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τις πρώτες μου ταινίες και τώρα πια έχω κάπως την ελευθερία και την άνεση να δημιουργώ χωρίς να υπολογίζω κανέναν. Φυσικά παραμένει δύσκολο να κάνεις μια ταινία, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες. Αν νιώθω ότι δεν ανήκω απόλυτα σε ένα σύστημα είναι γιατί συνεχίζω να κάνω τις ταινίες που θέλω εγώ, χωρίς να με ενδιαφέρει το εμπορικό τους αντίκτυπο ή αν είναι αυτό που περιμένουν όλοι να δουν από μένα.
Το punk δεν θα πεθάνει ποτέ / Κυρίως γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με μια συγκεκριμένη εποχή ή ένα μουσικό ρεύμα. Το πανκ ήταν ανέκαθεν μια φιλοσοφία ζωής, το να είσαι ελεύθερος, να αντιδράς στις συμβάσεις, να αναζητάς την ταυτότητά σου, να προσπαθείς να κατανοήσεις τα ανεξήγητα αυτού του κόσμου. Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ.
Το «We are the Best!» του Λούκας Μούντισον βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 6 Νοεμβρίου από την One from the Heart.
