Επιδεικνύοντας από μελαγχολικές country μπαλάντες μέχρι επιθετικές R’n’B μελωδίες και από την παράδοση της Πολωνίας μέχρι αυτή της… Ηπείρου, η μουσική πτυχή του κινηματογραφικού 2018 ήταν τόσο πολυπολιτισμική όσο και οι ταινίες του. Μιλώντας για το όνειρο, την αγάπη, την υστεροφημία, ακόμα και τον θάνατο, αυτά είναι τα 10 τραγούδια που συμπλήρωσαν τις συναισθηματικές εμπειρίες της (τις περισσότερες φορές) μεγάλης οθόνης.
«When a Cowboy Trades His Spurs for Wings» από την «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς» των Ιθαν και Τζόελ Κοέν
Ουσιαστικά κάθε τραγούδι που συνθέτει ο θανάσιμος αλλά καλλιτεχνικά ευαίσθητος Μπάστερ Σκραγκς των αδερφών Κοέν θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στη λίστα με τα κινηματογραφικά τραγούδια της χρονιάς, όμως είναι αυτή η ειρωνεία, η μελαγχολία και τελικά η σκοτεινή ποιητικότητα του «When a Cowboy Trades His Spurs for Wings» που το ανάγει στο highlight ολόκληρου του επεισοδίου. Η Αγρια Δύση μπορεί να μυρίζει σκόνη και αίμα όμως στο βάθος θα ακούγονται για πάντα οι νότες από την ουράνια άρπα του Μπάστερ Σκραγκς.
«Dwa Serduszka» από τον «Ψυχρό Πόλεμο» του Παβέλ Παβλικόφσκι
Ένα τραγούδι ξεκινά από τραχιά παραδοσιακή μελωδία, μετατρέπεται σε χορωδιακό εμβατήριο, εμπλουτίζεται πολυφωνικά, γίνεται καθεστωτικό εργαλείο, μετατρέπεται σε τζαζ αντικείμενο αντίδρασης, αλλάζει γλώσσα και υφή και διαβρώνεται όσο παραμένει ταυτόχρονα και διαχρονικά αλώβητο. Το «Dwa Serduszka» («Δυο καρδιές») είναι το πραγματικό επίκεντρο του «Ψυχρού Πόλεμου» του Πάβελ Παβλικόφσκι και το μέσο που αποτυπώνει καλύτερα από όλα την ίδια την ψυχή των ηρώων του.
Διαβάστε ακόμη: Οι ασπρόμαυροι, τραγικοί εραστές του «Ψυχρού Πολέμου» μιλούν στο Flix
«Hit the Road Jack» από το «Σπίτι που Εχτισε ο Τζακ» του Λαρς φον Τρίερ
Φαινομενικά ασύνδετο αλλά, όπως συνειδητοποιεί κανείς στο φινάλε του «Σπιτιού που Εχτισε ο Τζακ», στην πραγματικότητα ο πιο ταιριαστός αποχαιρετισμός στον μη-ήρωα που ανατριχιαστικά δημιουργεί ο Λαρς Φον Τρίερ, το «Hit the Road Jack» κλείνει τον έτσι κι αλλιώς υπερβατικό επίλογο της ταινίας με απόλυτα σαρκαστική διάθεση, αυτοαναφορική σκωπτικότητα και μια ξεκαρδιστική ειρωνική στάση, όλα στοιχεία που αρμόζουν τόσο στη φιλμογραφία όσο και στην ίδια την προσωπικότητα του Τρίερ. Στην κόλαση, οι φλόγες χορεύουν στο ρυθμό της ροκ.
Διαβάστε ακόμη: To Flix βάζει τις ταινίες του Λαρς φον Τρίερ στη (σωστή) σειρά
«Shallow» από το «Ενα Αστέρι Γεννιέται» του Μπράντλεϊ Κούπερ
Αναπολογητικά ονειροπόλο, γνήσια λαμπερό και αυθόρμητα συναισθηματικό, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπράντλεϊ Κούπερ αποκάλυψε έναν ικανό σκηνοθέτη, παρουσίασε μια πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα και απέδειξε περίτρανα ότι μερικές αφηγήσεις παραμένουν διαχρονικές και άμεσες, ακριβώς όπως και τα όνειρα. Το «Shallow» συνοψίζει όλα τα παραπάνω, προσφέροντας στην Lady Gag όχι απλά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας της αλλά και ενδεχομένως το όχημα για την μεγαλύτερη καλλιτεχνική της επιτυχία στα Οσκαρ του 2019.
«Fernando» από το «Mamma Mia! Here We Go Again» του Ολ Πάρκερ
Μπορεί να μοιάζει σαν σκηνή από μια τελείως διαφορετική ταινία και να αποτελεί το βίντεο κλιπ ενός έρωτα που δε δικαιολογείται από τίποτα άλλο στην αφήγηση, το «Fernando» ωστόσο ως τραγούδι μοιάζει να γεννήθηκε για να ερμηνευτεί και να αποθεωθεί στο φινάλε του «Mamma Mia! Here We Go Again» από την Cher, όσο ο Αντι Γκαρσία παρεμβάλλεται εμβόλιμος στα πλάνα ερμηνεύοντας το ερωτευμένο κουτάβι. Οι ABBA χειροκροτούν περήφανοι.
«Ashes» από το «Deadpool 2» του Ντέιβιντ Λιτς
Γιατί ποιος είπε ότι χρειάζεται να έχουμε ταινία με τον πράκτορα 007 για να απολαύσουμε στα εναρκτήρια credits ταινίας μια επική μπαλάντα αλά Τζέιμς Μποντ; Οσο η Σελίν Ντιόν τραγουδά με πάθος «Μπορείς με αυτά τα δάκρυα να σβήσεις τη φωτιά της ψυχής μου;», ένας κάποιος Deadpool τοποθετεί την φωτογραφία του δίπλα στον ορισμό του «τρολαρίσματος» και ταυτόχρονα, ανοίγει τον δρόμο του για τις μουσικές υποψηφιότητες των Οσκαρ.
Διαβάστε ακόμη: Ο Deadpool γίνεται επιτέλους μια χριστουγεννιάτικη ταινία για όλη την οικογένεια με το «Once Upon a Deadpool»
«The Big Unknown» από τις «Χήρες» του Στιβ ΜακΚουίν
Μπορεί η συμμετοχή της Sade στο soundtrack του (απρόβλητου στη χώρα μας) «A Wrinkle in Time» να ήταν η ουσιαστική επιστροφή της με νέο υλικό έπειτα από χρόνια, όμως το «The Big Unknown» από το soundtrack του νέου φιλμ του Στιβ ΜακΚουίν, «Χήρες», είναι το τραγούδι που όχι απλά ξεχωρίζει αλλά τιμά την ισχύ και την δύναμη της ως καλλιτέχνιδα. Οχι άδικα, οι πρώτες νότες του τραγουδιού αρχίζουν να ακούγονται ως συνοδεία στο συγκλονιστικό βλέμμα της Βαϊόλα Ντέιβις στο φινάλε της ταινίας. «Μόνο η αγάπη θα μας μπορούσε να μας φέρει σε αυτό το πικρό μέρος.»
«Pray for me» από το «Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ
Βγαλμένο από την μουσική ιδιοφυΐα του Κέντρικ Λαμάρ και την αισθαντική φωνή του The Weeknd, το «Pray For Me» αποθεώνει μια, υπό άλλες συνθήκες συνηθισμένη σκηνή μάχης , επιβεβαιώνει τον συντονισμό της ταινίας με την εποχή της και, τελικά, επικυρώνει την επιτυχία του «Black Panther» χωρίς να ξεχνά ποτέ την μαύρη κουλτούρα που το γέννησε. Wakanda για πάντα!
Μοιρολόι από τον «Οίκτο» του Μπάμπη Μακρίδη
Σε στίχους του Ευθύμη Φιλίππου και μουσική του Coti K, το Μοιρολόι που ερμηνεύει ο Γιάννης Δρακόπουλος στον «Οίκτο» του Μπάμπη Μακρίδη μπορεί να μην είναι ένα αυθεντικό παραδοσιακό ηπειρώτικο, κουβαλά ωστόσο μέσα του και την απλότητα της παράδοσης, και την διαχρονικότητα των θεματικών της αλλά και το μακάβριο χιούμορ του Φιλίππου, ντύνοντας ίσως την πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας και επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του σεναριογράφου να εμποτίζει με απρόσμενες ανάλαφρες στιγμές τις πανέξυπνες πένθιμες αφηγήσεις του.
Διαβάστε ακόμη: Ο Μπάμπης Μακρίδης μοιράζεται τη λύπη του με το Flix
«Suspirium» από το «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο
Επιλέγοντας ορθά να μην συγκριθεί με τη μουσική των Goblin, αν και χρησιμοποιεί επίσης τα πλήκτρα και τις παραμορφώσεις στις συνθέσεις του δικού του «Suspiria», ο Τομ Γιορκ των Radiohead αντικαθιστά το συνθεσάιζερ με το κλασικό πιάνο, ενισχύει τον μουσικό θόρυβο υποκαθιστώντας την ύπαρξη των μαγισσών στη ταινία και, απρόσμενα, δημιουργεί ένα μουσικό θέμα (το οποίο φέρει και τα δικά του φωνητικά) απόλυτα μελαγχολικό και υπόγεια ρομαντικό, μακριά από κάθε κλισέ τρόμου. Σίγουρα δεν είμαστε πια στο Κάνσας, Τότο.
