Μελαγχολική, κυνική, αστεία, τρυφερή, ρομαντική, σουρεαλιστική, σκληρή, πικρή, η σπονδυλωτή ταινία των αδελφών Κοέν χωρά μέσα στις έξι ξεχωριστές ιστορίες της, σχεδόν όλο το σινεμά τους σε ένα ακαταμάχητο πακέτο.
Οι χαρακτήρες των έξι «επεισοδίων» αυτής της ταινίας που το καθένα του θα στεκόταν αυτόνομο σαν μια υπέροχη μικρού μήκους ταινία, καλύπτουν όλη την γκάμα των ηρώων ενός γουέστερν, αλλά κι ολόκληρου του «κοενικού» σύμπαντος.
Απο εναν τραγουδιστή πιστολέρο που θα συναντήσει έναν επίδοξο αντικαταστάτη του, μέχρι έναν διπλά άτυχο ληστή τραπεζών που βρίσκει τον λαιμό του συχνά τυλιγμένο σε μια θηλιά, και μια γυναίκα έρμαιο στην πορεία της ζωής του αδελφού της που αποφασίζει να φτιάξει την δική της μοίρα όταν εκείνος πεθαίνει καθ’ οδόν προς την καινούργια τους ζωή. Από αυτή ενός περιπλανώμενου θιασάρχη που παρουσιάζει το μόνο του θέαμα, έναν άντρα δίχως χέρια και πόδια, σε ένα όλο και μικρότερο κοινό, έως αυτή ενός χρυσοθήρα που μόνος του απέναντι σε μια μεγαλόπρεπη φύση αναζητά μια φλέβα χρυσού και τους πέντε αλλόκοτους επιβάτες μιας άμαξας που δεν θα σταματήσει πουθενά, πριν φτάσει στον τελικό προορισμό της.
Ολα είναι λίγο στρεβλά μα την ίδια στιγμή τόσο αυθεντικά σε αυτό το απροσδόκητο γουέστερν που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο ταλέντο των αδελφών Κοέν να ακολουθούν και την ίδια στιγμή να υποσκάπτουν ως τα θεμέλια τους κανόνες ενός πολύ ξεκάθαρου κινηματογραφικού είδους. Και κάπως έτσι κατορθώνουν να κάνουν ένα φιλμ που χωρά μια τόσο πλούσια συλλογή αντικρουόμενων συναισθηματων, όχι μόνο στην συνολική διαρκεια του, ή στην κάθε του ιστορία, μα συχνά στην κάθε του σκηνή.
Και το ύφος των ιστοριών του που ταλαντεύεται από την εξωφρενική φάρσα στο μεταφυσικό γκοθικ, κι από το μελαγχολικό ρομάντζο και τον εσωτερικό αναλογισμό της ρυτίδας που αφήνει η ανθρώπινη ύπαρξη πάνω στην επιδερμίδα της αδιατάρακτης φύσης, είναι σταθερά απρόβλεπτο και σταθερά πετυχημένο, αποτέλεσμα του ταλέντου, της ευφυΐας, της ιδιαίτερης ματιάς πάνω στον κόσμο και πάνω στο σινεμά δύο δημιουργών που εδώ βρίσκουν την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στα διαμετρικά αντίθετα πράγματα που μοιάζουν να αγαπούν στην αφήγηση μα και στη ζωή.
Προορισμένο αρχικά για σειρά του Netflix, το «The Ballad of Buster Scruggs» δεν μοιάζει καθόλου λειψό στο πακέτο μιας μόνο ταινίας, αλλά αντίθετα είναι κάτι παραπάνω από χορταστικό κι ολοκληρωμένο: ενα φιλμ που έχει την υφή αυτών των ιστοριών που κάποτε οι άνθρωποι έλεγαν γύρω από μια φωτιά, τον ρυθμό και την μελωδία ενός δημοτικού τραγουδιού, ένα φιλμ που στέκεται πολύ πιο πάνω από το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων του κι ανυψώνεται με χάρη στη σφαίρα του σπουδαίου.
