Εν μέσω του 79ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου και έκανε πρεμιέρα η «Απέραντη Αγάπη», ο Εμανουέλε Κριαλέζε αποκάλυψε πως η ιστορία του κοριτσιού που μεγαλώνει θέλοντας να γίνει αγόρι στην ταινία του είναι στην πραγματικότητα η ζωή του. Το coming out του μονοπώλησε την επικαιρότητα, αλλά δεν σκέπασε και μια ταινία που κοιτάζει με τρυφερότητα την «ενηλικίωση» προς την ταυτότητα που διεκδικείς όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Στο Flix, o Ιταλός σκηνοθέτης μιλάει για την αυτοβιογραφία που είναι το ίδιο το σινεμά.
Η ταινία «Απέραντη Αγάπη» προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου.
Με αυτή την ταινία μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Αλλά η φύση μου είναι ντροπαλή. Θέλω να παρατηρώ, αλλά δεν θέλω να με παρατηρούν. Θέλω να αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να με αναγνωρίζουν. Αυτό το ντροπαλό κομμάτι μου αισθάνεται περίεργα. Κι επειδή ήμουν ανέκαθεν έτσι, αυτή η ντροπαλή φύση νιώθει μια απειλή. Δεν είμαι επιδειξιομανής, δεν βγαίνω στην τηλεόραση, πάντα μου άρεσε αυτή η δουλειά γιατί μπορώ να είμαι στο παρασκήνιο. Τώρα είναι λίγο τρομακτικό όλο αυτό, όπως κάθε τι απελευθερωτικό.
Δεν έκρυψα ποτέ ότι είμαι τρανς άνδρας. Στην Ιταλία το ήξερε πολύς κόσμος. Το γνωρίζουν όλοι οι φίλοι μου, ο κοινωνικός μου κύκλος. Δεν κάνω coming out με την ταινία. Απλώς λέω την ιστορία μου, το παρελθόν μου. Eχω αποδεχτεί ότι τώρα ένα κομμάτι της ζωής μου θα λάβει περισσότερη έκθεση, αλλά είχα την ανάγκη να κάνω μια αυτοβιογραφική ταινία και φυσικά έπρεπε να πω την αλήθεια.
Ξεκίνησα να λέω ιστορίες για να επιβιώσω από την πίεση της πραγματικότητας. Τα πάντα διαμορφώθηκαν στην παιδική μου ηλικία, όταν κατάλαβα πως κανείς δε με αναγνώριζε όπως ήθελα να είμαι. Η αντίληψη σου για τη ζωή διαρρηγνύεται και ψάχνεις να βρεις έναν συμβιβασμό ανάμεσα σε αυτό που ζεις και αυτό που θέλεις να ζήσεις. Ήθελα με όλη μου την ψυχή να καταλάβουν οι άλλοι το φύλο μου, ήταν 1975, ευχόμουν να ήταν λιγότερο προβληματικό. Η απόδραση με τις ιστορίες ήταν ο μόνος τρόπος να φτιάξω τον κόσμο όπως ήθελα, να επιβεβαιώσω αυτό που είχα στη φαντασία μου. Είμαι σκηνοθέτης λόγω αυτής της πίεσης.
Επέλεξα την Πενέλοπε Κρουζ γιατί μπορεί να κάνει τα πάντα. Ο βασικός λόγος όμως είναι ότι ήθελα η μητέρα να μιλάει μια μητρική γλώσσα άλλη από τα ιταλικά, για να είναι αυτή ο μυστικός της κώδικας με τα παιδιά της, αποκλείοντας τον πατέρα και δημιουργώντας έναν άλλο κόσμο, κάπως μυστικό και πιο αγαπησιάρικο. Αυτή η γλώσσα, επίσης, ενισχύει την αίσθηση απομόνωσης και αποκλεισμού αυτής της γυναίκας γιατί είναι σε μία ξένη χώρα και δεν έχει κάποιον συγγενή πήρε ομοεθνή για βοήθεια, μόνο τα παιδιά της. Η Πενέλοπε πάντως θα μπορούσε να παίξει καταπληκτικά σε οποιαδήποτε γλώσσα, τίποτα δεν είναι εμπόδιο για αυτή.
Δεν υπήρχαν τυχαία μάσκες στην αρχαία τραγωδία. Υπήρχε μια αλληγορία, ένας συμβολισμός, έβλεπες ένα πρόσωπο αλλά ήταν η αναπαράσταση ενός προσώπου. Οι καλύτερες ιστορίες χρειάζονται χρειάζονται πάντα κάτι που θα παρεμβάλλεται στην αλήθεια που αντιπροσωπεύουν.»
Η ιταλική τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ειδικά τα σόου του Τσελεντάνο και της Καρά, ήταν ο παράδεισος. Λυπάμαι για τα παιδιά σήμερα που δεν θα μάθουν τι θα πει entertainment. Τίποτε δεν ήταν πραγματικό, ταξιδεύαμε για μερικές ώρες σε ένα υπέροχο φανταστικό σύμπαν μέσα από το σαλόνι του σπιτιού μας. Ήταν ελευθερία. Γί αυτό και η ηρωίδα τοποθετεί την μητέρα της σε αυτό τον κόσμο.
Η μεγάλη ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην εποχή των παιδικών μου χρόνων και στο σήμερα είναι ότι τότε ο κόσμος δεν φοβόταν. Νομίζουμε ότι όλα είναι σήμερα καλύτερα, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι ο φόβος, η αναζήτηση της ασφάλειας και η πολιτική ορθότητα. Πού είναι ο πειραματισμός, πού είναι η αναζήτηση μιας νέας γλώσσας στο σινεμά και στην πολιτική; Ακόμα και η υπογεννητικότητα οφείλεται στον φόβο. Οι γονείς μας ήταν φτωχοί, αλλά ήταν τολμηροί, έκαναν παιδιά γιατί ερωτεύονταν χωρίς να νοιάζονται αν όλα είναι στρωμένα και ασφαλή για τα παιδιά τους.
Οτιδήποτε δημιουργεί ένας καλλιτέχνης έχει μέσα του κάτι το αυτοβιογραφικό. Αυτή η ταινία ήταν πιο δύσκολη για μένα γιατί υπήρχε μια αμεσότητα από την οποία δεν μπορούσα να κρυφτώ, δεν υπήρχαν εκείνα τα φίλτρα μέσα από τα οποία θα μπορούσα να αποστασιοποιηθώ από εμένα και τα βιώματα μου. Γι' αυτό το λόγο δε νομίζω πως θα έκανα και δεύτερη ταινία για τη ζωή μου, μία είναι αρκετή. Δεν υπήρχαν τυχαία μάσκες στην αρχαία τραγωδία. Υπήρχε μια αλληγορία, ένας συμβολισμός, έβλεπες ένα πρόσωπο αλλά ήταν η αναπαράσταση ενός προσώπου. Οι καλύτερες ιστορίες χρειάζονται χρειάζονται πάντα κάτι που θα παρεμβάλλεται στην αλήθεια που αντιπροσωπεύουν.
Η ταινία «Απέραντη Αγάπη» προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου.
