Φεστιβάλ / Βραβεία

19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Θέλουμε ακόμα περισσότερες «Ιστορίες που (δεν) είπε το σινεμά μας»!

στα 10

Συνθέτοντας την ιστορία των βραζιλιάνικων 70ς μέσα από σκηνές του τότε ερωτικού σινεμά της χώρας, οι «Ιστορίες που (δεν) Είπε το Σινεμά μας» είναι η απόδειξη της δύναμης της εικόνας, η επιβεβαίωση της ισχύος της σάτιρας και η μαρτυρία της ικανότητας μιας νέας δημιουργού με σαφή ματιά και αγάπη για το σινεμά και την ιστορία.

19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Θέλουμε ακόμα περισσότερες «Ιστορίες που (δεν) είπε το σινεμά μας»!

«Το Υπερθηλυκό». «Οι Ερωτικές Περιπέτειες ενός Φούρναρη». «Αγαπημένη και Βιασμένη». «Τρόμος και Εκσταση». «Και τώρα, Χοσέ; (Σεξουαλικός Βασανισμός)». «Ιστορίες που δεν Είπαν οι Νταντάδες μας». Αυτές είναι μόνο μερικές ταινίες (όλα φιλμ μιας ταραχώδους εποχής της Βραζιλίας κατά την οποία η χώρα βρέθηκε υπό δικτατορικό καθεστώς που διήρκεσε 21 χρόνια) από τις οποίες η Φερνάντα Πεσόα δανείζεται ατάκες, σκηνές και αισθητική, για να δημιουργήσει απρόσμενα ένα συνοπτικό, περιεκτικό και, μέσα από την υπερβολή της αποτύπωσης, άκρως αστείο πορτρέτο μιας χώρας σε κοινωνική και οικονομική κρίση.

Διαβάστε ακόμη: 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Το «Cinema Novo» πάλλεται στο ρυθμό του βραζιλιάνικου νέου κύματος

Οχημά της, τα pornchanchadas, ένα σύνολο φτηνών αλλά εξαιρετικά δημοφιλών φιλμ κυρίως της δεκαετίας του 1970 στη Βραζιλία, τα οποία μέσω του softcore ερωτισμού και της λαϊκής αποδοχής τους, κατέληξαν να μαρτυρούν πίσω από την προφανή, υπερβολική και μελοδραματική τους πολλές φορές αφήγηση πράγματα που η λογοκρισία δε θα επέτρεπε σε άλλη περίπτωση. Και όμως, απομονώνοντας σκηνές, συνδυάζοντας τις κοινές θεματικές και πετυχαίνοντας ένα φρενήρες μοντάζ που δένει τα πάντα σε ένα ακαταμάχητο ενιαίο σύνολο, η Πεσόα ουσιαστικά παραδέχεται ότι όλα φανερώνουν μια κοινή, τραγελαφική ιστορία, η οποία εκτυλίχθηκε (και σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζει να εκτυλίσσεται) μπροστά από τα διψασμένα για θέαμα μάτια μας!

Stories our cinema did (not) tell 607

Stories our cinema did (not) tell 607

Υστερα από έναν σύντομο πρόλογο που αποκαλύπτει ότι οι ντόπιοι δεν έχουν αλλάξει και πολύ από… την ανακάλυψή τους σχεδόν 400 χρόνια πριν, απλά πλέον δεν μπορούν να πληρώσουν μόνο με το Βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο τους αλλά χρειάζονται μετρητά, η Πεσόα εστιάζει μέσα από τις φιλμικές της επιλογές στις υποσχέσεις των 70ς για οικονομική ευμάρεια, την δυσκολία στην εύρεση εργασίας, την εκμετάλλευση των ονείρων για ένα καλύτερο αύριο, την ευρύτερη κοινωνική αναταραχή, τον φόβο, την αντίσταση και την εμφανώς ανομοιογενή κοινωνική διαστρωμάτωση.

Διαβάστε ακόμη: 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «I am not your negro», ούτε τότε, ούτε τώρα!

Μόνο που αυτό το κάνει μέσα από μία ξεκαρδιστική γκάμα στιγμιότυπων που καμουφλάρουν την γκρίζα πραγματικότητα πίσω από εντυπωσιακές φανφάρες, απρόσμενα καίρια τσιτάτα και πολλαπλών ερμηνειών συμπεράσματα, που αποδεικνύουν όχι μόνο την ικανότητα της σάτιρας να λέει με ύπουλο τρόπο τις πιο καυστικές αλήθειες αλλά και τη διαχρονικότητά της. Όταν ένα αφεντικό προτρέπει σε μία κοπέλα να «κάνει τον φασιστικό χαιρετισμό με τα πόδια» για να βρει δουλειά, όταν μια πλούσια αστή αναρωτιέται όταν βρίσκει δυο υπηρέτες στο κρεβάτι της να κάνουν σεξ αν «είναι αυτό σοσιαλισμός» ή όταν ένας επαγγελματίας προστάζει ότι «κάποιος πρέπει να προσέχει πολύ με τα βιβλία, το καλύτερο είναι να μη διαβάζει καθόλου», είναι εμφανές ότι το χιούμορ, όσο πηγαίο και αν είναι, εμπεριέχει ταυτόχρονα και τραγικές δόσεις ειρωνείας, οι οποίες δε δείχνουν να έχουν ξεπεραστεί ιδιαίτερα όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.

Stories our cinema did (not) tell 607

Stories our cinema did (not) tell 607

Από την αφήγηση της Πεσόα, δεν απουσιάζουν και οι αναφορές στην LGBT κοινότητα (με υπερβολή και αυτοαναφορική διάθεση, ουσιαστικά κριτικάροντας την επίσημη θέση της εποχής), τα ναρκωτικά και την «αμαρτωλή φύση του σεξ», όλα στοιχεία που οδηγούν, κατά τους «ιθύνοντες» στο συμπέρασμα ότι «η ελευθερία ευθύνεται για όλα», καθώς «αυτή είναι η δημοκρατία, ακόμα και οι πόρνες θέλουν δικαιώματα». Επιλέγοντας δε να περιλάβει και σκηνές που τελικά καλύπτονται από ένα υπερμέγεθες «τα πλάνα με διαθέτουν την έγκριση των δημιουργών» (οι οποίοι δεν ήθελαν να συσχετιστούν οι ταινίες τους με όλη αυτή την πορνογραφία) αλλά και μια φευγαλέα αλλά κρίσιμη αναφορά στο 5ο άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κατά την οποία «Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε σκληρή, απάνθρωπη, ταπεινωτική μεταχείριση ή ποινή», η Πεσόα αποκαλύπτει την ευρύτερη κοινωνική υποκρισία που τελικά επιβεβαιώνει την ματιά της, καταφέρνοντας μέσα από ένα φαινομενικά φτηνό αρχικό υλικό να περιγράψει με εντυπωσιακή σαφήνεια μια ολόκληρη εποχή.

«Τι ιστορίες σου αρέσουν;» ρωτάει κάποιος στην αρχή. «Οι βρώμικες» είναι η προκλητική απάντηση. Και, ταυτόχρονα, η πιο σωστή, όπως στοιχειοθετεί αναντίρρητα η ταινία.

Οι «Ιστορίες που (δεν) Είπε το Σινεμά μας» προβάλλονται σε επανάληψη την Τρίτη, 7 Μαρτίου 2017 στις 20:30 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές.

Trailer Stories our cinema did (not) tell from Fernanda Pessoa on Vimeo.

Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται από τις 3 ως τις 12 Μαρτίου 2017. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει καθημερινά όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.

Η μπίρα Fischer, που αγαπά την τέχνη και τη δημιουργία, απονέμει για 5η συνεχή χρονιά τα Βραβεία Κοινού Fischer στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Επιπλέον, από τις 3 έως τις 12 Μαρτίου 2017, σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, σε 26 επιλεγμένα σημεία, οι σινεφίλ, καταναλώνοντας μία Fischer και με την επίδειξη του εισιτήριου της προβολής, θα μπορούν να απολαύσουν μία ακόμη δωρεάν! Γιατί όλες οι κινηματογραφικές στιγμές ξεκινούν και τελειώνουν με μία Fischer!

Διαβάστε ακόμη

Stories our cinema did (not) tell Poster