«Rick and Morty» (1η σεζόν)
Το «Community» φέτος επέστρεψε. Δεν είχε φύγει δηλαδή, αλλά είχε φύγει ο δημιουργός του. Ο Νταν Χάρμον επέστρεψε όμως, προσελήφθη και πάλι κατόπιν ενός δίχως προηγούμενο στα τηλεοπτικά χρονικά mea culpa από στούντιο και δίκτυο, και συνέχισε τη σειρά του σα να μην είχε συμβεί τίποτα- σε ένα σημείο της θαυμάσιας 5ης σεζόν, ο Άμπεντ μάλιστα αναφέρεται και στο «gas leak year». Το «Community» που ζητήσαμε λοιπόν επέστρεψε, και μαζί του ο Χάρμον, αυτή τη φορά ένα τσικ λιγότερο φρενήρης, σχεδόν μάλιστα μειλίχιος. Να ήταν που είχε κερδίσει μια μάχη και δεν είχε πια τίποτα να αποδείξει; Μπορεί. Ή απλά ίσως η σειρά που έβαλε μπροστά στο ενδιάμεση της απόλυσης και της επαναπρόσληψής του, να ήταν πλέον το νέο δοχείο απωθημένων και τρελών ιδεών που πάντα έχει.
Μαζί με τον συνδημιουργό του Τζάστιν Ρόιλαντ, ο Χάρμον ξεκίνησε στο Adult Swim αυτό που μάλλον περιγράφεται καλύτερα ως «Επιστροφή στο Μέλλον»-συναντά-«Doctor Who» αλλά μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ξέφρενης φαντασίας και του περίπλοκου ψυχισμού του Νταν Χάρμον. Ένας ιδιοφυής επιστήμονας κι ο εντελώς απλοϊκός εγγονός του βολτάρουν το γνωστό και άγνωστο σύμπαν ζώντας αδιανόητες περιπέτειες σε παράλληλες διαστάσεις που τολμάς και δεν τολμάς να φανταστείς. Ο παππούς Ρικ αποδρά από τον βαρετό μας κόσμο σα να μη συμβαίνει τίποτα, ακόμα και το ξέφρενο γι’αυτόν είναι ρουτίνα. Ο εγγονός Μόρτι είναι όλοι οι companions του Doctor μόνο που ετούτος δεν έχει καμία διπαθεση να γνωρίσει τον κόσμο- παρά μόνο ως εφιαλτικό παραμύθι που βιώνει καθώς κλείνει τα μάτια στην οικογενειακή του καθημερινότητα.
Το κλειδί είναι πως, εκτός από τον τρομερό όγκο ιδεών που στριμώχνουν οι Χάρμον και Ρόιλαντ σε κάθε σενάριο, όλες αυτές οι απίθανες περιπέτειες, οι παράλληλες διαστάσεις, τα τέρατα, όλα αυτά τα πανέξυπνα riffs στα γνωστά pop culture μοτίβα, οι ιστορίες που πλάθουν κρύβουν από κάτω τους πολύ πόνο και πολλή απόγωνση. Είναι ένας outsider που δεν έχει πού να χωρέσει, και είναι ένας αβάσταχτα συνηθισμένος που δεν ξέρει καν πώς να κοιτάξει τον κόσμο εκεί έξω. Και, σαν κέντρο βάρους, η μεσαία γενιά αυτού του διπόλου (οι γονείς του Μόρτι) στο δικό της λεπτογραμμένο δράμα, περί συμβιβασμών, περί δίψας για κάτι περισσότερο, περί καθημερινών αγωνιών εκφρασμένων μέσα από τις πιο εκκωφαντικά πολυεπίπεδες ιδέες.
Υπάρχει ένα επεισόδιο που είναι σωστότερο «Inception» από τον «Inception». Υπάρχει ένα άλλο όπου το concept του τζίνι που εκπληρώνει ευχές γίνεται εκρηκτική ύλη στα δομικά θεμέλια της κοινωνίας. Ένα που θα έκανε περήφανο τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Και στα καλύτερα εξ αυτών, οι σκοτεινές-από-το-πουθενά στροφές που παίρνουν θα σε κάνουν να αναρωτηθείς αν τόση ώρα έβλεπες μια κωμική περιπέτεια ή έναν αποπνικτικό στοχασμό πάνω στην τυχαιότητα (και άρα τη σημασία) της ύπαρξης.
Το «Rick and Morty» ξεκινάει φαινομενικά πολύ ταπεινά μα σχεδόν άμεσα εκρήγνυται σε κάτι κρυφά πολυεπίπεδο εκμεταλλευόμενο στο έπακρο αυτό το ουράνιο τόξο ιδέων που ζωγραφίζουν οι Χάρμον και Ρόιλαντ. Υπάρχουν bits που σε αυτή τη σειρά είναι παραπεταμένα gags και οποιοσδήποτε άλλος θα έστηνε ολόκληρα έπη στηριζόμενος πάνω τους (ο ‘τέλειος ηγέτης’ στο φινάλε της σεζόν, φτιαγμένος από συνδυαστικό DNA του Χίτλερ και του Λίνκολν). Σε σημεία αυτή η μέθοδος μοιάζει σκέτη παράνοια, αλλά για τον Χάρμον η παράνοια είναι η καλύτερη μέθοδος.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Rixty Minutes» (1x08)
Ο Ρικ φέρνει στην οικογένειά του έναν αποκωδικοποιητή όλων των καναλιών όλων των παράλληλων διαστάσεων δίνοντας έτσι πάτημα σε Χάρμον και Ρόιλαντ να βγάλουν από μέσα τους ό,τι pop culture gag είχαν σκεφτεί ποτέ τους: η ποπ σάτιρα ως σουρεαλισμός. Όμως γρήγορα αντιλαμβανόμαστε πως αυτό είναι στην πραγματικότητα το b-story του επεισοδίου, καθώς το αληθινό δράμα εξελίσσεται στην κουζίνα του σπιτιού, όπου οι γονείς του Μόρτι διαπραγματεύονται σαν από την αρχή όλες τις επιλογές μιας ζωής, αμφισβητώντας ό,τι έχουν χτίσει. Σε αυτό, και σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα. Αυτή η σειρά είναι τα πάντα.
Μια σκηνή
Και κάτι ακόμα
Το «Rick and Morty» υπήρξε φέτος καλύτερο «Community» από το «Community» και καλύτερο «Doctor Who» από το «Doctor Who». Και το λέω αυτό έχοντας μπει σε σοβαρό κόπο να εξηγήσω γιατί μου άρεσε πολύ τόσο το φετινό «Community», όσο και το φετινό «Doctor Who».
Παλιότερα
- Το περσινό 9: «House of Cards»
- Το προηγούμενα «Rick and Morty»: Νέα σειρά.
Το TV Top-Ten του 2014
