Η Καμίλ Πρίκερ είναι ένα σκοτεινό κορίτσι. Μία 35χρονη δημοσιογράφος, αστυνομικού ρεπορτάζ, που κουβαλά τους δικούς της δαίμονες. Ενα κορίτσι σε εμφανή κατάθλιψη - δύσκολα ξυπνάει, δύσκολα αναλαμβάνει να ξεκινήσει τη μέρα της. Ευτυχώς που σε συρτάρια, τσάντες, ντουλαπάκια αυτοκινήτου υπάρχει κι ένα μπουκάλι βότκα - συνήθως μασκαρεμένο σαν μπουκάλι Εvian. Οταν ο εκδότης της τής αναθέτει να επιστρέψει στη γενέτειρά της, την μικρή κωμόπολη του Wind Gap στο Μιζούρι, για να ερευνήσει το φόνο ενός έφηβου κοριτσιού και την εξαφάνιση ενός δεύτερου, πανικοβάλλεται. «Και στο Saint Louis εξαφανίζονται κορίτσια, γιατί να μην ερευνήσω αυτές τις υποθέσεις;» του απαντά. Εκείνος όμως, μία σχεδόν πατρική φιγούρα στη ζωή της, επιμένει. Ισως καταλαβαίνει ότι πρέπει να τη σπρώξει προς τα πίσω, για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά.
Η Καμίλ, βλέπετε, έχει βγει μόλις από ψυχιατρική κλινική. Δεν είναι μόνο Πρίκερ ("pricker", λογοπαίγνιο για όσους τρυπιούνται;) αλλά και cutter. Ολο της το σώμα είναι γεμάτο μικρές μικρές ουλές - «κόβεται» με αιχμηρά αντικείμενα («Sharp Objects») από μικρή, κάτι που κάνουν όσοι υποφέρουν από πόνο που δεν μπορούν να εκτονώσουν αλλιώς. Καλύτερα να πονάει το σώμα, να βλέπεις το αίμα, παρά να μην ξέρεις από που προέρχεται αυτή η απόγνωση, αυτός ο εγκλωβισμένος θυμός. Η επιστροφή στο προβληματικό της σπίτι, στην οικογένειά της, στην κοινωνία που μεγάλωσε θα είναι καταλυτική. Και μήπως όλα όσα της έχουν συμβεί συνδέονται και με τα κορίτσια που τόσο πρόωρα χάθηκαν;
Διαβάστε περισσότερα: Οι καλύτερες νέες τηλεοπτικές σειρές του 2018 (ως τώρα)
Slippery, when wet
Λίγο πριν κοπείς, πρέπει να προετοιμαστείς. Πρέπει να μουλιάσεις. Το πρώτο επεισόδιο του «Sharp Objects», της νέας σειράς που υπογράφει ο Ζαν Μαρκ Βαλέ («Big Little Lies») και βασίζεται στο ντεμπούτο της συγγραφέως Γκίλιαν Φλιν (που μετά μάθαμε από το «Gone Girl»), κάνει αυτό ακριβώς: σε μαρινάρει αργά και βασανιστικά στην πυκνή, πνιγερή του ατμόσφαιρα που, ναι, μπορείς να την κόψεις με το (κοφτερό) μαχαίρι. Μουσκεύεις από την υγρασία του κλειστού, κλειστοφοβικού τόπου - εκεί στις υψηλές θερμοκρασίες μιας Αμερικής που οι οικογένειες θωρακίζουν τα μυστικά και τις ενοχές τους σε σπίτια που μυρίζουν κλεισούρα, υποκρισία και καταχνιά. Τα πάντα μποχάρουν - βρίσκεσαι σε τόπο που η οικονομία στηρίζεται στα σφαγεία ζώων και αυτή η μυρωδιά δε φεύγει από τον αέρα ποτέ. Κολλάς ιδρώτα, κάτω από τα μακρυμάνικα ρούχα της Καμίλ, που κρύβει με επιμέλεια το χαραγμένο της δέρμα. Βουλιάζεις στο γεμάτο ενοχές παρελθόν που έχει ποτίσει τοίχους, μοκέτες, αντίκες, παιδικά δωμάτια (δεν είναι spoiler, το μαθαίνουμε από την αρχή, ότι η μικρή της αδελφή έχει πεθάνει) και τις πεθαμένες καρδιές των γύρω της. Βυθίζεσαι στο θολό της βλέμμα - έτσι όπως το ποτίζει και το ναρκώνει με αλκοόλ, περηφάνεια και προκατάληψη.
Εκεί, στο Νότο
Πάνω από όλα ανατριχιάζεις. Σε κοινωνικό επίπεδο από μικρές λεπτομέρειες που σου δείχνουν που βρίσκεσαι ιστορικά, πολιτικά. Οταν η Καμίλ μπαίνει στην πόλη, την υποδέχεται ένας ξεθωριασμένος πράσινος τοίχος με απεικόνιση μία γυναίκα που μας χαιρετά από ένα 50ς κάμπριο αυτοκίνητο. Το αμερικάνικο όνειρο σε μια τοιχογραφία, ξεβαμμένο, ξεπερασμένο, ξεμπροστιασμένο. Τι το κάνει όμως πολύ πιο απειλητικό; Κάτι που έχει κι αυτό ποτίσει τον τοίχο με τη σειρά του: μία στάμπα από την προεκλογική περίοδο του Τζορτζ Μπους, ενδεικτική των ντόπιων ψηφοφόρων του: «Lick my Bush» διαβάζει το αυτοκόλλητο δίπλα στο στόμα της σέξι γυναίκας. Πόσο ταιριαστό με την σημερινή εποχή του «grub them by the pussy». Ξαφνικά, καταλαβαίνεις ακριβώς που βρίσκεσαι. Και υποπτεύεσαι, ως γυναίκα, που μπορείς να βρεθείς.
Σε προσωπικό επίπεδο όμως η ανατριχίλα είναι μεγαλύτερη και η υγρασία τρυπά την σπονδυλωτή στήλη. Εκεί που η κόρη συναντά την μητέρα και ξαφνικά η απόγνωση έχει πρόσωπο και όνομα. Η Αντόρα, μία 60χρονη πρώην καλονή και κληρονόμος (ερμηνευμένη με μαεστρία από την Πατρίτσια Κλάρσκον), μοιάζει με ηρωίδα του Τένεσι Γουίλιαμς - μεγαλοκοπέλα του Παλιού Νότου, την ενδιαφέρει η εικόνα της (και οι κόρες της είναι η δική της εικόνα), η επίφασή της, η θέση της στην μικροκοινωνία της. Σε κερνά παγερά βλέμματα και παγωμένη σπιτική λεμονάδα - και τα δυο με απροκάλυπτη τοξικότητα. Σου βάζει πάγο με όλη τη σημασία της λέξης («Καμίλ δεν ειδοποίησες και το σπίτι δεν είναι καθαρό για επισκέψεις» λέει στην κόρη που έχει να δει χρόνια). Η Καμίλ μπροστά της μουδιάζει κι εξαφανίζεται. Αλλωστε το λέει κι ο τίτλος του επεισοδίου «Vanish». Η πρώτη χαραγμένη λέξη που μας επιτρέπει να διαβάσουμε στο κορμί της.
Vanish
Θα μπορούσε να αναφέρεται στα κορίτσια που εξαφανίζονται, κυριολεκτικά, λόγω του serial killer που από ό,τι αποδεικνύεται δρα στην περιοχή. Ομως, στα χνάρια του («Big Little Lies») αλλά και του «True Detective», ο άξονας της ιστορίας δεν είναι αυτά τα κορίτσια. Αλλά όλα τα υπόλοιπα. Οσα με μητέρες σαν την Αντόρα, ή πατέρες σαν αυτόν της κοπέλας που δολοφονήθηκε (έναν βίαιο άντρα που ομολογεί «προτιμώ που την σκότωσε αλλά δεν τη βίασε») εξαφανίζονται σιγά σιγά μέσα τους. Ποια είναι η αξία της ζωής τους; Χάνονται, δολοφονούνται, κανεις δεν γράφει για αυτές. Γιατί πέθανε η μικρή της αδελφή; Γιατί κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό; Και η ετεροθαλής πιτσιρίκα αδελφή της, η Αμμα, (η Αντόρα έχει ξαναπαντρευτεί) τι ρόλο παίζει; Γιατί ντύνεται σαν κυριλέ κουκλίτσα μπροστά στην μητέρα της, ενώ εκτός σπιτιού είναι ένα σέξι κορίτσι, προκλητικό και αυθάδες, όπως όλα στην προεφηβεία; Τι παράξενη αλυσίδα γυναίκων - όλες να φορούν μάσκες, όλες να κρύβονται από την πραγματικότητα και τον εαυτό τους; Βρώμικη («Dirty»). Η δεύτερη λέξη του επεισοδίου, χαραγμένη με το δάχτυλο στο καπό της Καμίλ, απεικονίζει τις τύψεις. Μια κόρη που η επανάσταση στην clean cut μητέρα της είναι να βρίσκεται στο κατώφλι του πατρικού, βρώμικη. Ή έτσι να νιώθει. Κακό κορίτσι («Bad») η ενοχή χαραγμένη στο παιδικό της γραφείο. Ή η λαχτάρα να γίνει κακό κορίτσι, να ξεφύγει από τον εγκλωβισμό. Με τι τίμημα;
Αυτό πάθαμε στο πρώτο επεισόδιο λοιπόν. Μουσκέψαμε το δέρμα μας σε μια δραματουργία που ξεδιπλώνεται σαν ταινία του Πολάνσκι, με flash backs που παραπέμπουν σε Νίκολας Ρεγκ (προσέξτε ότι τη νεαρή Καμίλ ερμηνεύει η Σοφία Λίλις, η εξαιρετική 16χρονη από «Το Αυτό») και ατμόσφαιρα εσωτερικών χώρων με σκάλες, φωτοσκιάσεις και μοιραίες γυναίκες που βγαίνουν κατευθείαν από τα στοιχειωμένα πλάνα του Χίτσκοκ. Ο Ζαν Μαρκ Βαλέ (γύρισε τη σειρά αμέσως μετά τη λήξη των γυρισμάτων του «Big Little Lies» - δύο σειρές για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα σε 20 συνεχόμενους μήνες!) δεν βιάζεται και του έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη. Η Γκίλιαν Φλιν ομολογεί ότι το 2006 που έγραψε το βιβλίο δεν ενδιαφερόταν κανείς για ιστορίες βασανισμένων, θυμωμένων, πραγματικών γυναικών. Τώρα όμως, όλα μοιάζουν να έχουν αλλάξει. «Οι άντρες δε ήθελαν να διαβάζουν για σύνθετες γυναίκες. Οι γυναίκες δεν άντεχαν να διαβάζουν στο χαρτί την έντονη ψυχολογική μας κατάσταση. Ο γυναικείος θυμός δεν είχε εκτόνωση στην ποπ κουλτούρα – στο σινεμά, στην τηλεόραση. Κανέναν δεν ενδιέφερε το βιβλίο μου. Κι όμως, τώρα, έχουμε ωριμάσει. Μπορούμε να δούμε τις γυναίκες ηρωίδες ως πολυδιάστατα όντα – με προβλήματα, ενοχές, θυμό. Το Big Little Lies το απέδειξε. Και σήμερα είμαστε έτοιμοι για την Καμίλ...» Πράγματι. Οπως οι άντρες αντιήρωες στο σινεμά των 70ς (Σκορσέζε, Κόπολα, Λιούμετ) ήρθαν να δείξουν το πραγματικό πρόσωπο μιας Αμερικής που πουλούσε ηρωισμό, σήμερα ίσως να είμαστε έτοιμοι για στορίες με γυναίκες που μπορούμε να αναγνωρίσουμε - δίπλα μας και μέσα μας. Και μαζί με αυτές και πιο αιχμηρές αλήθειες.
Κι αυτός είναι ο θρίαμβος, μέχρι στιγμής, της σειράς. Ο τρόπος που μοιάζει ότι είναι διατεθειμένη να εισχωρήσει, με κοφτερό νυστέρι, κι ανατομήσει σε βάθος τις κοινωνικές μας σιωπές, τον οικογενειακό ευνουχισμό, τον συσσωρευμένο θυμό που έχει θύματα. Παιδιά εξαφανίζονται. Παντού. Ναι, αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το Μιζούρι (παρόλο που μοιάζει με ευλογημένη σύμπτωση ότι ένα παρόμοιο θέμα εξετάζεται και στις «Τρεις Πινακίδες, Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι») Γυναίκες γεννούν και πετούν τα μωρά τους από φωταγωγούς, δίπλα μας. Γκέι αγόρια εκτελούνται από τους νταήδες συμφοιτητές τους, δίπλα μας. Αυτοκτονούν με ένα κομμάτι σχοινί στα πίσω μπαλκόνια των πολυκατοικιών μας. Ποιος μιλά; Ποιος ξεσηκώνεται; Ποιος αλλάζει τον κόσμο; Κανείς. Σιωπή. Υγρασία. Εξαφάνιση.
Εϊμι Ανταμς
Η 44χρονη πρωταγωνίστρια είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς μας – μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πέντε φορές υποψήφια για Οσκαρ, αλλά και με ερμηνείες που μπορεί να μην αναγνωρίστηκαν ποτέ, έχει επειδείξει ταλέντο, ενέργεια και χάρισμα που την κάνουν να ξεχωρίζει: από το «Junebug» (την πρώτη της υποψηφιότητα πριν από 15 χρόνια) και το «The Fighter», μέχρι το «Doubt» δίπλα στην Μέριλ Στριπ (που η ίδια την ονόμασε διάδοχό της!) κι από το «The Master» (στον πολύ δύσκολο ρόλο να στηρίζει την ερμηνεία του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν) και το «American Hustle» (που κέρδισε τις εντυπώσεις από τη Τζένιφερ Λόρενς, να τα λέμε κι αυτά), μέχρι την αριστουργηματική «Αφιξη», η Ανταμς είναι μία αριστοτεχνική ηθοποιός – εκφραστική, συγκινητική, έντονη. Mπορεί, το σινεμά είναι «το μεγάλο ψέμμα» και ηθοποιός να σημαίνει εξ ορισμού ότι «προσποιείσαι κάποιον άλλον», η Ανταμς όμως κουβαλάει μία αλήθεια μεγατόνων σε κάθε της ερμηνεία που σε χτυπά σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Και το κάνει να φαίνεται εύκολο.
«Νομίζω ότι το βιβλίο μου περίμενε την Εϊμι» ομολογεί η Γκίλιαν Φλιν. «Είναι μία ηθοποιός που μοιάζει γλυκιά, ζεστή, φωτεινή. Και, ω, είναι τόσα πολλά περισσότερα. Είμαι ευγνώμων που βρήκα την Καμίλ μου». Ο συμπρωταγωνιστής της Κρις Μεσίνα (στο ρόλο του ντετέκτιβ Ρίτσαρντ Γουίλις), ο οποίος έχει ξαναπαίξει με την Εϊμι Ανταμς στο «Τζούλι και Τζούλια» συμπληρώνει: «σε κάθε ρόλο είναι συγκλονιστική, αλλά εδώ απογειώνεται. Καθόμουν στο πλάνο και την παρατηρούσα και έλεγα δεν μπορεί, δεν μπορεί, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει κι άλλο να δώσει...»
Κι είναι αλήθεια. Η Ελίζαμπεθ Μος που σαρρώνει τα βραβεία με το «Handmaid's Tale» θα πρέπει είναι έτοιμη να παραδώσει τη σκυτάλη του χρόνου. Η Ανταμς ήρθε για να απογυμνωθεί εντελώς - κι όχι μόνο κυριολεκτικά, φανερώντας σημάδια και πληγές. Ηδη, από το πρώτο επεισόδιο, έχει επιτρέψει στον εαυτό της να βουλιάξει σε επικίνδυνα σκοτάδια. Κι αυτό, σχεδόν βουβά. «Η ηρωίδα μου είναι τρομαγμένη, δεν πρέπει να μιλά πολύ». Τι κάνει αντ' αυτού; Πίνει. Παρατηρεί. Σταματά να παρατηρεί. Αποσύρεται ενώ είναι παρούσα. Κλείνει τα μάτια, ενώ τα έχει ορθάνοιχτα. Ναρκώνεται με ουσίες, ενώ η έντασή της ξεπηδά κι από το πλάνο. «Οι πιο δύσκολες σκηνές ήταν με την Αντόρα, την μητέρα της. Οταν τέλειωνα το γύρισμα πήγαινα σε μια γωνία κι έκλαιγα. Γιατί, πρώτον, η Καμίλ δε θα χαριζόταν στη μητέρα της, δε θα έκλαιγε μπροστά της. Ταυτόχρονα όμως, αυτή είναι η μήτρα της απόγνωσης. Κανονικά θα έπρεπε να ουρλιάζει. Για αυτό κόβεται...»
Αντί επιλόγου: Dead
Η λέξη αυτή δεν υπάρχει. Αλλά πλανάται στο μυαλό του θεατή σε όλη τη διάρκεια της περιήγησής του. Γιατί είναι ειρωνικό να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα τόπο που τα κορίτσια πέφτουν νεκρά, ενώ το πένθος ενός άλυτου παρελθόντος αρνείται να πεθάνει. Καλωσήρθατε λοιπόν στο γκοθ Νότο, με τα φαντάσματα να κερνούν τύψεις, θλίψη, ενοχή και απώλεια. Να κρατάτε κάτι αιχμηρό - για άμυνα κι επιφυλακή.
Το «Sharp Objects» έρχεται στην Ελλάδα αποκλειστικά από τα κανάλια Novacinema
Περισσότερη τηλεόραση:
