Ξεκινήσαμε την προηγούμενη βδομάδα την καταγραφή όλων των φετινών πιλότων που βλέπουμε, με τους 10 πρώτους (διαβάστε αναλυτικά εδώ).
Συνεχίζουμε με το 2ο μέρος αυτή τη βδομάδα, πριν το λήξουμε την ερχόμενη με ό,τι ξέμεινε.
Πριν περάσουμε στο ζουμί, θυμίζουμε και πάλι την απαραίτητη δήλωση. Οι πιλότοι είναι πάντα μια πρώτη ένδειξη. Δεν σημαίνει τίποτα για τις συνέχειες. Σπουδαίες κωμωδίες είχαν αδιάφορους πιλότους, σπουδαίοι πιλότοι δεν πήγαν πουθενά, κι από έναν αδιάφορο πιλότο μπορούν να βγουν σειρές από αδιάφορες, μέχρι καταστροφικές, μέχρι φανταστικές.
Οπότε κρατάμε αυτό. Είναι απλώς μια πρώτη ένδειξη, καθώς και τι διάθεση για τη συνέχεια μας βγάζει.
«Hostages»
Με δυο λόγια: Πράκτορας του FBI ειδικός στις διαπραγματεύσεις παίρνει όμηρο τη γιατρό που πρόκειται να χειρουργήσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, και κρατά ομήρους την οικογένειά της προκειμένου να τον αφήσει να πεθάνει στο τραπέζι του χειρουργείου.
Ξέρουμε τους: Η φανταστική Τόνι Κολέτ αξίζει σίγουρα καλύτερα από τα διάφορα ανθυπο-«24» σαν αυτό, αλλά τι να κάνεις. Ο κακός είναι ο Ντύλαν ΜακΝτέρμοτ που το παίζει καλά το ψυχάκι, ομολογουμένως. Παραγωγός ο Τζέρι ο Μπρουκχάιμερ.
Τελικά: Θα είναι μια σεζόν 15 επεισοδίων, αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να με νοιάζει. Είναι το είδος της σειράς που ξεκινάει με έναν χαρακτήρα Τόσο Μα Τόσο Badass που ας πούμε πυροβολάει εν ψυχρώ τον ύποπτο ενώ κρατάει όμηρο έναν αθώο, επειδή είδε τις μπότες που δεν του ταίριαζαν άρα κατάλαβε με τη μία ότι έχει αλλάξει θέση με εκείνον. Τελοσπάντων, υποθέτω έχει το ενδιαφέρον του, ειδικά αν σε ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον (και οι καταστάσεις που έχουμε δει χιλιάδες φορές, παιγμένες με χαρακτήρες που έχουν ενδιαφέρον).
Πώς προχωράμε: Καλά να περνάτε.
«The Goldbergs»
Με δυο λόγια: Ημι-αυτοβιογραφικό σίτκομ για έναν πιτσιρικά που μεγαλώνει στα ‘80s με την φωνακλάδικη και ‘ξεκαρδιστική’ (#hilarious) οικογένειά του. Αναφορές και κακό.
Ξέρουμε τους: Ο Τζεφ Γκάρλιν είναι ο μπαμπάς των Γκόλντμπεργκ, ενώ ο Πάτον Όσβαλτ είναι ο αφηγητής, ως ενήλικη εκδοχή δηλαδή του πιτσιρικά πρωταγωνιστή.
Τελικά: Το περίμενα πολύ αυτό αλλά δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Δεν είναι φρικτό, αλλά σίγουρα δεν περίμενα πως θα ήταν απλώς 20 λεπτά ανθρώπων να φωνάζουν μεταξύ τους. Υπάρχουν χαριτωμενιές όπως υπότιτλοι που λένε τι πραγματικά σημαίνει η κάθε προσβολή, αλλά είναι πολύ προφανείς, και γενικά παρά τα διάσπαρτα αστεία, ποτέ δεν απογειώνεται ή ξεφεύγει από την όλη ιδέα πως είναι απλά ένα πιο υστερικό αμάλγαμα του «Modern Family» με το «Married… with Children». Τελοσπάντων. Τουλάχιστον γελάς πάντως, κάτι που οι περισσότερες κωμωδίας πια ξεχνούν να προσφέρουν.
Πώς προχωράμε: Θα τα έβλεπα 1-2 επεισόδια ακόμα μήπως και βελτιωθεί κάτι.
«Lucky 7»
Με δυο λόγια: 7 συνάδελφοι σε βενζινάδικο του Κουίνς κερδίζουν από κοινού ένα λαχείο. Αν νιώθεις ότι αυτό το έχεις ξαναδεί, είναι επειδή το έχεις ξαναδεί. Και ούτε τότε ήταν ενδιαφέρον.
Ξέρουμε τους: Ο Ντέιβιντ Ζάμπελ που δημιουργεί τη σειρά (βασισμένη σε μια βρετανική) ήταν ο showrunner σε αρκετές σεζόν του «E.R.».
Τελικά: Δεν έχει σημασία. Για λόγους πληρότητας είναι αυτό εδώ, η σειρά κόπηκε. Επίσης ήταν τα πάντα τόσο προφανή κι αδιάφορα (χέι, το ήξερες ότι τα λεφτά θα δημιουργήσουν νέα προβλήματα στους τυχερούς αντί να λύσουν τα παλιά;;;) που απλά το έκλεινες στη διαδρομή. Όπως και όλο το κοινό δηλαδή.
Πώς προχωράμε: Θα το θυμόμαστε με λατρεία, κι όταν λέω θα το θυμόμαστε εννοώ ακριβώς το αντίθετο.
«The Michael J Fox Show»
Με δυο λόγια: Διάσημος παρουσιαστής ειδήσεων αφήνει τη δουλειά του όταν μαθαίνει πως έχει Πάρκινσον, αλλά 5 χρόνια μετά αποφασίζει να επιστρέψει.
Ξέρουμε τους: Μάικλ Τζέι Φοξ που έχει και το όνομά του στη μαρκίζα, στην πρώτη του σειρά μετά το «Spin City», η Μπέτσι Μπραντ του «Breaking Bad» είναι η γυναίκα του στη σειρά, ο Γουέντελ Πιρς του «The Wire» είναι το αφεντικό του.
Τελικά: Πολύ καλοφτιαγμένο και με μια ελαφρά αύρα σημαντικότητας, δικαιολογημένης ή μη. Είναι ουσιαστικά ένα έντελώς τυπικό -δομικά- σίτκομ, με τον άντρα που προσπαθεί να ισορροπήσει δουλειά και οικογένεια, κάποιους χαριτωμένα υπερβολικούς β’ χαρακτήρες, παρεξηγήσεις, κωμικές καταστάσεις κλπ. Αλλά μετά έχεις τον Φοξ, και το Πάρκινσον, και το πώς βρίσκεται εκεί, αντικείμενο εξαιρετικού χειρισμού, συνδυάζοντας χιούμορ και ευαισθησία.Γίνονται ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από το θέμα και, ακόμα κι αν η σειρά δεν φέρνει τα μεγαλύτερα γέλια του κόσμου, είναι σίγουρα ένα πολύ άρτιο δημιούργημα που κερδίζει την προσοχή μας. Για την ώρα έστω.
Πώς προχωράμε: Το παρακολουθούμε.
«We Are Men»
Με δυο λόγια: Άντρας που τον παρατά η νύφη στην εκκλησία βρίσκει άλλους τρεις παρατημένους και σχηματίζουν μια θλιβερή αντροπαρέα για γέλια. Απλά όχι από τα αληθινά γέλια, τα άλλα, τα θεωρητικά.
Ξέρουμε τους: Ο Καλ Πεν (Κούμαρ, «House»), ο Τζέρι Ο’Κόνελ, ο Τόνι Σαλούμπ είναι τα ¾ της αντροπαρέας. Ο πρωταγωνιστής είναι εκείνος που ξεχνάς πώς μοιάζει ακόμα και καθώς τον κοιτάς.
Τελικά: Επίσης τυπική η αναφορά, καθότι η επίπονα μη-αστεία σειρά ήταν το δεύτερο θύμα της φετινής σεζόν.
Πώς προχωράμε: Βλέποντας λίγο «Sex and the City» ίσως, τι να πω.
«Super Fun Night»
Με δυο λόγια: Τρεις single φίλες που για χρόνια μαζεύονται τις Παρασκευές και διασκεδάζουν σπίτι, αποφασίζουν πως τώρα ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το ΠΑΡΤΕΙ, επειδή η μία από αυτές γνωρίζει έναν δικηγόρο που εμφανώς αργότερα θα παίξει ειδύλλιο της λογικής will they won’t they.
Ξέρουμε τους: Η Ρέμπελ Γουίλσον είναι πρωταγωνίστρια και αρχι-συγγραφέας, και φαινομενικά εκεί αρχίζει και τελειώνει όλη η σκέψη που σπαταλήθηκε για αυτή τη σειρά. Δεν είναι πολύ κακό αυτό, γιατί η Γουίλσον είναι φανταστική, αλλά εδώ δεν υπάρχουν σπίθες. Καλύτερα να ξαναδούμε το «Pitch Perfect» 2-3 φορές.
Τελικά: Δεν είναι ούτε διασκεδαστικό, ούτε αστείο, ούτε πρωτότυπο. Τις δυναμικές των χαρακτήρων τις ξέρουμε όλες (η κακιά, ισχυρή και όμορφη που θέλει εκείνον που αναπόφευκτα θα καταλάβει πως αγαπάει την ηρωίδα μας) και η απόγνωση που βγαίνει από το όλο εγχείρημα δε συνοδεύεται από κάτι ανάλαφρο για αντιστάθμισμα. Ήταν απλά δύσκολο να βγάλω αυτά τα 20 λεπτά, κι εν τέλει ο λόγος που το έκανα είναι επειδή η Γουίλσον είναι τόσο μα τόσο καλή. Κάνει κάθε σκηνή της ενδιαφέρουσα. Αστεία όμως, όχι.
Πώς προχωράμε: Τα έχουμε πει για τις κωμωδίες. Το σημαντικότερο είναι το ποοι εμπλέκονται, όχι το αποτέλεσμα στον όποιο πιλότο. Η παρουσία της Ρέμπελ Γουίλσον μπορεί να σημαίνει πως σε μισή σεζόν από τώρα, αυτή η σειρά θα είναι άπαιχτη. (Μπορεί και όχι βέβαια.) Θα ξανατσεκάρουμε τότε.
«The Originals»
Με δυο λόγια: Spin-off του «The Vampire Diaries» το οποίο ομολογώ πως βαρέθηκα και σταμάτησα να βλέπω πέρσι, με την οικογένεια των original vampires να μετακομίζει στη Νέα Ορλεάνη, όπου ο Κλάους συναντά τη μητέρα του μελλοντικού παιδιού του (που θα είναι το πρώτο παιδί που θα γεννηθεί υβρίδιο λυκανθρώπου-βαμπίρ, τρομερά πράματα) και θα επιχειρήσει να πάρει ξανά την πόλη υπό την κατοχή του, από τον πρώην προστατευμόμενό του.
Ξέρουμε τους: Το μισό καστ villains από το «The Vampire Diaries». Δημιουργός είναι η Τζούλι Πλεκ (αν έτσι διαβάζεται), που ουσιαστικά τρέχει και τη μαμά σειρά τόσα χρόνια.
Τελικά: Δε θα το αντέξω αν κατάφερα επιτέλους να κόψω το «The Vampire Diaries» για να την ξαναπατήσω με το spin-off του. Μην με παρεξηγήσετε, δεν είναι ότι είδα τον πιλότο και αναφώνησα στα ουράνια πως Πρέπει να δω τη συνέχεια!, αλλά σε πρώτη φάση, έχει αρκετά πράγματα που θα μου κρατούσαν το ενδιαφέρον, ως θεατή και τέτοιων ανάλαφρων σειρών. Έχει το απαραίτητα φωτογενές καστ, έχει μια μυθολογία που είναι ήδη πλούσια λόγω της προηγούμενης σειράς, άρα τα πάντα έχουν μια αμεσότερη αίσθηση σημασίας (όχι Σημασίας, κατάλαβες, απλά κάθε τι έχει κάποιες άμεσες συνέπειες και συνειρμούς στο ευρύτερο στόρι), ενώ η Ψεύτικη Νέα Ορλεάνη εξακολουθεί ως σκηνικό να είναι πιο ενδιαφέρον από την Ψεύτικη Νέα Υόρκη ή την Ψεύτικη Generic Πόλη όπου λαμβάνουν χώρα οι περισσότερες σειρές. Και στην τελική, κυλάει ευχάριστα.
Πώς προχωράμε: Δεν το λες ακριβώς καλό, αλλά το λες ικανό. Αν είσαι φαν της αρχικής σειράς, τότε θα του δώσεις κάμποσα επεισόδια πριν αποφασίσεις.
Διαβάστε ακόμη:
