Σε ποιο σχολικό reunion υπάρχει κομμάτι «In Memoriam»; Στης Βερόνικα Μαρς, να σε ποιο. Η μνήμη παίζει τεράστιο ρόλο στην πορεία αυτής της ηρωίδας, τόσο στη διαδρομή της ως έφηβη ντετέκτιβ στα τηλεοπτικά της χρόνια, όσο και στο πώς η άρνηση των φανς να ξεχάσουν, την έφερε πίσω στις οθόνες μας. Ετσι, στο δεκαετές reunion του Neptune High, οι αλκοολούχες διαδικασίες διακόπτονται για την εισαγωγή ενός μοντάζ εκείνων που χάσαμε, επειδή ο Ρομπ Τόμας (και μέσω αυτού οι χαρακτήρες της σειράς) δεν ξεχνούν ποτέ τίποτα και κανέναν.
Αυτό ήταν και ένα διαρκώς επανερχόμενο μοτίβο της σειράς, το πώς το παρελθόν και τα τραύματα που άφηνε, επανερχόταν για να κινήσει διαδικασίες εκδίκησης ή συγχώρεσης στο παρόν. Πόσες φορές είδαμε επεισόδια όπου κάποια υπόθεση της βδομάδας έκρυβε τη λύση της βαθιά στον τραυματισμένο ψυχισμό κάποιου εφήβου που κάποτε είχε αδικηθεί και κουβάλαγε ακόμα το άχτι; Ξεχνάμε τη μαύρη ψυχή της 2ης σεζόν;
Στη «Veronica Mars» πάντα οι πράξεις του παρόντος ξεκινούσαν από κάποιον πόνο ή κάποιο κενό του παρελθόντος. Συνεπές λοιπόν το «In Memoriam». Συνεπές το «a long time ago» του τραγουδιού των τίτλων αρχής (της σειράς, τέλους της ταινίας) που ήρθε να δέσει τέλεια με τις θεματικές του show. Συνεπές λοιπόν και το πώς τα πάντα σε αυτήν την ταινία ξεκινούν, τελειώνουν και περιστρέφονται γύρω από τη σκοτεινή έλξη του παρελθόντος.
Ο Ρομπ Τόμας -χωρίς ποτέ να αφήνει το σενάριο που συνέγραψε με την υπολοχαγό του στη σειρά, Νταϊάν Ρουτζέρο, να γίνει εξυπνακίστικο- δεν καταρρίπτει ακριβώς τον τέταρτο τοίχο, αλλά σίγουρα σκάβει ένα παραθυράκι αρκετά μεγάλο ώστε να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με το κοινό του. Η ταινία αφορά αποκλειστικά επιστροφές:
Την επιστροφή (σχεδόν) σύσσωμου του σχολικού καστ, με αφορμή το reunion των 10 ετών, επειδή φυσικά, τι είναι κι η ταινία αν όχι ένα reunion 10 ετών.
Και,
Την επιστροφή της Βερόνικα στο Neptune λόγω ισχυρών παρελθοντικών δεσμών που δε λένε να σβήσουν (με τον Λόγκαν, εν προκειμένω), επειδή φυσικά, τι είναι κι η ταινία αν όχι μια απαίτηση των φανς για μια παρελθοντική τηλεοπτική αγάπη που δε λέει να σβήσει.
Η Βερόνικα λοιπόν, έχοντας πλέον απομακρυνθεί από τη φωτεινή κόλαση του Neptune (επειδή, καταλαβαίνεις, δεν κοιτάζαμε εμείς, το κοινό), λαμβάνει όλα τα σήματα που θα την κάνουν να γυρίσει πίσω. Ενας φόνος, παλιάς συμμαθήτριας. Ενας ύποπτος, ο παλιός αγαπημένος. Ενα kickstarter campaign, οι παλιοί φανς. Και φυσικά, just when she thought she was out, και τα λοιπά. Η ευγενέστατη Τζέιμι Λι Κέρτις μπορεί λοιπόν να της προτείνει όσους λόγους θέλει ώστε να γίνει η Βερόνικα μια μεγαλοδικηγόρος στο Μανχάταν. Η καρδιά της συνεχίζει να βρίσκεται στο Hellmouth (η απαραίτητη αναφορά στη «Buffy», επειδή ΟΚ, σεβασμός) του Neptune.
Αφήνει πίσω τον τόσο-καλούλη-μα-μη-δημοφιλή Πιζ και γυρνάει για να βρει ξανά τον πατέρα της, και τον Λόγκαν, και τον Γουίβιλ, και τον Γουάλας και τη Μακ, και έναν ντούσμπαγκ σερίφη Λαμπ, και τα σκοτεινά μυστήρια που τόσο αγαπά. Ελάτε κι εσείς ξανά μαζί μας, λατρεμένοι φανς, σαν να λένε οι Ρομπ Τόμας και Κρίστεν Μπελ. Ελάτε, έχουμε και μπισκοτάκια.
Και φυσικά, όταν η Βερόνικα γυρίζει πίσω για να καθαρίσει το όνομα του Λόγκαν από το φόνο για τον οποίο κατηγορείται, εκείνον της παλιάς τους συμμαθήτριας Κάρι Μπίσοπ (τώρα σε καριέρα διάσημης ποπ σταρ), όλα θα οδηγήσουν σε τι άλλο, σε ενοχές και μυστικά και ψυχικά βάρη που επιστρέφουν πίσω, εκεί λίγο πριν τα 20, όταν κάθε τι που μας συμβαίνει, μας στιγματίζει για πάντα.
Οπως και το μυστήριο της τέλειας 1ης σεζόν «Veronica Mars», έτσι κι ετούτο της ταινίας κερδίζει πόντους επειδή αντί να στοχεύει σε εφέ και υπερβολικά πολύπλοκες καταστάσεις, ποντάρει στο συναίσθημα και στις συνδέσεις των εμπλεκόμενων προσώπων. Εδώ βέβαια με την ουσιώδη διαφορά πως ο Τόμας, που τόσο ιδανικά είχε απλώσει το «Ποιος Σκότωσε τη Λίλι Κέιν» σε μια ολόκληρη σεζόν 22 επεισοδίων, εμφανώς δεν νιώθει άνετα εντός του περιορισμού των κάτι-λιγότερο-από-δύο ωρών. Το μυστήριο δεν έχει τα πολλά επίπεδα και τα συνεχή αδιέξοδα που μπορεί να σου προσφέρει μια σεζόν, όμως την κάνει τη δουλειά του.
Ξεκινώντας από το πάρτι του reunion, αρπάζοντας παράλληλα και την ευκαιρία να μας θυμήσει ένα μάτσο πρόσωπα από το παρελθόν της σειράς (και της Βερόνικα, που είναι δηλαδή το ίδιο πράγμα), ο Τόμας εισάγει έναν ικανότατο αριθμό υπόπτων για το μυστήριο που θα κληθεί να λύσει η Βερόνικα στην ακόλουθη μιάμιση ώρα. Και θα καταφέρει να το αναπτύξει και λύσει με τρόπο που να εμπλέκει πρόσωπα παλιά και νέα, να προσφέρει το ένα κάποιο σοκ του, τις ανατροπές, αλλά και να δέσει σε αυτό όλη την πορεία της Βερόνικα ως χαρακτήρα. Κάθε απόφαση που θα πάρει για τον εαυτό της, για το μέλλον της, για τους αγαπημένους της, περνάει μέσα από τα στάδια επίλυσης του μυστηρίου: Αυτό είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της σειράς, το οποίο ο Ρομπ Τόμας δεν έχασε στη μεταφορά ανάμεσα στα φορμάτ.
Είναι λοπόν η «Veronica Mars» μια καλή ταινία, είναι ένα καλό επεισόδιο, είναι ένα ικανό σημείο επανεκκίνησης του τίτλου; Τι απ’όλα είναι; Πάντα με τις μεταφορές σειρών στο σινεμά υπάρχει η ίδια αμηχανία, ως τι δηλαδή το κατατάσσουμε, με τι τρόπο το κρίνουμε. Το «Serenity» του Τζος Γουίντον ας πούμε, η πιο κοντινή αντιστοιχία για μια σειρά από λόγους, εμφανέστατα στόχευε στο να φτάσει σε νέο κοινό, και απέτυχε (τότε). Ομως την απάντηση στα αντίστοιχα ερωτήματα για τη «Veronica Mars» την προσφέρει ο ίδιος ο λόγος ύπαρξής της.
Η ταινία αυτή υπάρχει αποκλειστικά χάρη στην επιθυμία των φανς. Ο Ρομπ Τόμας προσπαθούσε επίμονα να ζωντανέψει ξανά το σπουδαίο αυτό χαρακτήρα που δημιούργησε πριν 10 χρόνια, όμως ποτέ δεν τα κατάφερε. Το Kickstarter ήταν το hail Mary του, η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, που βρήκε στόχο. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από τους φανς, και ο ίδιος ο Τόμας έχει παραδεχθεί πως μες στη διαδικασία συγγραφής του σεναρίου, αυτό ήταν πάντα ένας παράγοντας: Αυτή η ταινία είναι των φανς, και προς αυτούς απευθύνεται.
Ναι, υπάρχει μια εισαγωγή σαν recap, ναι, όλοι οι βασικοί χαρακτήρες επανεισάγονται με τρόπο που να τους κάνει κατανοητούς και σε έναν τυχαίο θεατή, όμως τίποτα σε αυτή την ιστορία δεν κρύβει το γεγονός πως γράφτηκε έχοντας στο μυαλό ανθρώπους που έχουν αφιερώσει ώρες και μέρες και μήνες και χρόνια της ζωής τους σε αυτή και το σύμπαν της. Και πολύ ορθώς. Σίγουρα, ποτέ τίποτα ριζοσπαστικό δε συνέβη έχοντας στο μυαλό σου ως πρώτο μέλημα το να ικανοποιήσεις τους φανς (αντί ας πούμε να ανατρέψεις τις προσδοκίες τους), όμως η ταινία «Veronica Mars» δεν είναι εδώ για να ανατρέψει τίποτα. Δεν είναι εδώ για να γίνει επιτυχία στο box office. Δεν είναι εδώ για να πουλήσει action figures.
Η ταινία «Veronica Mars» είναι εδώ επειδή ο δημιουργός της αρνείτο να την αφήσει να ξεχαστεί κι επειδή οι φανς συμφώνησαν εμφατικά μαζί του. Αυτό το δίωρο reunion party δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα διπλό επεισόδιο της σειράς που άργησε 7 χρόνια να έρθει-- κι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που θα ήθελε κανείς να ακούσει. Τόσο ο δημιουργός, όσο και οι φανς.
Διάφορες ακόμα παρατηρήσεις για την ταινία «Veronica Mars», αλλά με προσοχή γιατί ακολουθούν spoilers:
- Επειδή η μετέπειτα καριέρα της δε μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να το πούμε: Πόσο μα πόσο καλή είναι η Κρίστεν Μπελ; Διαλύεται η καρδιά μου όταν βλέπω σε τι ανοησίες έχει αναλωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Εχοντας στα χέρια της ένα τόσο πολύπλοκο χαρακτήρα κάνει μαγικά πράγματα ξανά. Υπέροχη.
- Δεν είναι τέλειο πώς ο Κιθ Μαρς μπορεί να γκρινιάζει στην κόρη του και να ανησυχεί για το μέλλον και για τη ζωή της χωρίς στιγμή να γίνεται ο κλισέ ενοχλητικός γονιός των σειρών; Εχει να κάνει και με το γράψιμο των Τόμας/Ρουτζέρο όσο και με τη χημεία Κολαντόνι/Μπελ, όμως είναι κάτι αληθινά αξιέπαινο και ανεκτίμητο. Θα μπορούσα να βλέπω τον έναν να φροντίζει τον άλλον για ώρες.
- Και όχι ότι φοβήθηκα στιγμή πως ο Κιθ θα σκοτωνόταν, όμως οι σκηνές με αυτόν και τη Βερόνικα ήταν πολύ σκληρές.
- Κρίστεν Μπελ και Τζέισον Ντόρινγκ. Χημεία ακόμα ακαταμάχητη. Τζέισον Ντόρινγκ: Ακόμα βαριέται να πει τις ατάκες του.
- Κλαίω που το σύμπαν έχει ξεχάσει πως υπήρξε ποτέ ο Ντάνκαν Κέιν. (Θα επιστρέψει για το σίκουλ. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ.)
- Κλαίω με τον Τζέιμς Φράνκο, δεν μπορώ πια δηλαδή.
- Από όλους τους παλιούς ήρωες που επέστρεψαν χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, την απολαυστικότερη σκηνή την είχε η Μάντισον. Η «είσαι εκεί από τη μέρα της αποφοίτησης» ατάκα της Βερόνικα με έριξε κάτω από τα γέλια.
- Από την άλλη, Γουάλας και Μακ, χάρηκα μεν που τους ξαναείδα (και είχαν κι οι δυο τους από ένα πράγμα να κάνουν για να βοηθήσουν τη Βερόνικα έτσι, σαν τον παλιό καλό καιρό), αλλά δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό πέραν του να προσφέρουν λίγη επιπλέον αίσθηση τόπου και χώρου. Αν ας πούμε αντί για reunion movie είχαμε νέα σειρά (ή σειρά ταινιών), δεν ξέρω κατά πόσον θα είχαν θέση σε αυτή.
- Αντιθέτως ο Γουίβιλ, ανέκαθεν ο αγαπημένος μου μη-Βερόνικα/Κιθ/Λόγκαν χαρακτήρας της σειράς, πάντα θα έχει κάτι να προσφέρει. Πιθανώς επειδή είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με τον τρόπο με τον οποίο η σειρά σκιαγραφεί ταξικά την κοινωνία του Neptune. Επιπλέον, μπορεί εδώ να μην έκανε πολλά πράγματα σχετικά με το κεντρικό μυστήριο, όμως η διαδρομή του χαρακτήρα του ήταν ένας ταιριαστός καθρέφτης απέναντι σε εκείνη του χαρακτήρα της Βερόνικα. Η επιστροφή στη συμμορία του ήταν, πιστεύω, κάτι που έπρεπε να δούμε, όσο και η μόνιμη επιστροφή της Βερόνικα στο Neptune.
- Ολο αυτό το b-story με την αστυνομική διαφθορά και τον Γουίβιλ και τη Σελέστ Κέιν και τον άγνωστο λεφτά που βασικά αγοράζει ό,τι υποβαθμισμένο κομμάτι του Neptune βρει μπροστά του; Πιθανά πρώτα ίχνη για ένα μεγαλύτερο μυστήριο σε επόμενη ταινία; Οχι; Μόνο εγώ;
- Σε αυτή την περίπτωση, θα περίμενα τον Τζέρι Ο’Κόνελ, ικανότατος στο ρόλο του ακόμα-χειρότερου των Λαμπ, να επιστρέψει με άγριες διαθέσεις. Ευχαρίστως, ήταν απολαυστικότατος.
- Αλλά ας πούμε για αυτό το μυστήριο πρώτα. Χωρίς να με ενοχλήσει ποτέ, είχα την αίσθηση από την πρώτη στιγμή που είδαμε την Κρίστεν Ρίτερ να αλληλεπιδρά με τον Μάρτιν Σταρ στο reunion πως αυτός ήταν πίσω από όλα. Είναι ο κανόνας του Διάσημου Γκεστ Σταρ (αν σε ένα επεισόδιο έχεις 5 υπόπτους κι ένας ερμηνεύεται από διάσημο γκεστ, αυτός το έκανε) αλλά επαναδιατυπωμένος για να καλύπτει το ενδεχόμενο reunion ταινιών: Αν σε μια reunion ταινία επιστρέψει σύσσωμο το καστ της σειράς και έχεις έναν ύποπτο που τον παίζει ένας διάσημος νεοεισελθών στο franchise, αυτός το έκανε.
- (Οπότε στο σίκουελ που ήδη χτίζω στο μυαλό μου, ο Λαμπ του Ο’Κόνελ είναι ήδη το πρώτο φαβορί για την ενοχή.)
- Ωστόσο δεν έχει σημασία. Μου άρεσε και ως στόρι, αλλά και ως προς το ότι είδα τον Μάρτιν Σταρ σε σκοτεινό ρόλο μανιακού κακού.
- Και, πραγματικά, Ρομπ Τόμας. Δεν αρκούσε ο χαρακτήρας του Σταρ να θέλει να προστατεύει ένα ένοχο μυστικό και να τον έχει διαπράξει φόνο για να το διαφυλάξει; Επρεπε να εκβιάζει την Τζία για μια ολόκληρη δεκαετία, και στο τέλος ΝΑ ΤΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ κιόλας; Κάθε φορά μας ξεγελάνε τα λαμπερά χρώματα της Καλιφόρνια και οι δροσεροί και αστείοι διάλογοι, αλλά ο Τόμας δίνει σοβαρό σκοτάδι στα σενάριά του, όχι αηδίες.
- Για να μην το ξεχάσω, ΕΥΓΕ για επιστροφή + ενισχυμένο ρόλο Κρίστεν Ρίτερ.
- Από την άλλη, ένα μεγάλο «boooo» σε όποιον ευθύνεται για το recast της Κάρι Μπίσοπ. Δεν ήθελε η Λέιτον Μίστερ να επαναλάβει το ρόλο της από τη σειρά; Τι συνέβη εκεί; Πολύ μεγάλο κρίμα που χάλασε έτσι η πληρότητα του reunion.
- Για να κλείσουμε τα του reunion: Ντικ Καζαμπλάνκας, και το λέω αυτό με την άνεση που μου προσφέρει το γεγονός ότι δεν είμαι γυναικείος χαρακτήρας στο Neptune, μην αλλάξεις ποτέ. Πόσο πολύ διασκεδάζει ο Τόμας κι η Ρουτζέρο να τον γράφουν; Πιθανώς όσο ο Ράιαν Χάνσεν να τον παίζει.
- Αγαπημένη μου meta αναφορά: Το παράλληλο σύμπαν στο οποίο η Βερόνικα έχει γίνει πράκτορας του FBI, σύμφωνα με την πρόταση του Ρομπ Τόμας στο CW για την 4η σεζόν της σειράς που δεν ήρθε ποτέ.
- Α, μην το ξεχάσω: Λόγκαν. Δηλαδή ναι, προφανώς. Δε θα στηνόταν το μεγαλύτερο fan service στην ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης και θα αρνείτο ο Ρομπ Τόμας στους φανς της σειράς τη μεγαλύτερη συλλογική τους επιθυμία. Αφήνοντας ωστόσο το παραθυράκι των μερικών μηνών υπηρεσίας του Λόγκαν ώστε να στηθεί κάποιο μετέπειτα tension για το σίκουελ.
- Ναι το ξέρω πως το αναφέρω συνέχεια. Δεν είναι πως αυτή η ταινία μού δημιούργησε συγκεκριμένες προσμονές για σίκουελ. Ηταν ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν φτιάχτηκε για να παρακαλέσει και για άλλο. Αλλά θέλω να πω, το βλέπουμε όλοι, ναι; Το σίκουελ είναι αναπόφευκτο. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν δεν θα συμβεί κι άλλη «Veronica Mars»; Ανετα και έντιμα θα μπορούσε ο Τόμας να ζητά λεφτά από τους φανς κάθε 2-3 χρόνια για μια νέα περιπέτεια της Βερόνικα και εντελώς φυσιολογικά και αδιαμαρτύρητα θα συνεχίζαμε να του τα δίνουμε.
- Η Βερόνικα επέστρεψε στο Neptune. Κι αυτό είναι τέλειο και σαν φινάλε και σαν αρχή.
