Κάθε χρόνο στο κλείσιμο της χρονιάς, γυρίζουμε το χρόνο πίσω στην τηλεόραση που αγαπήσαμε.
Μέσα σε έναν όγκο τηλεοπτικής πληροφορίας που αποτελείται από καινούριες σειρές, σειρές που συνεχίζονται, σειρές που ξεχειλώνουν μέσα στα χρόνια και άλλες που χειροτερεύουν ή καλυτερεύουν με το πέρασμα του χρόνου, ξεχωρίσαμε αυτές που αγαπήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στο 2014.
Και σας τις παρουσιάζουμε σε αντίστροφη μέτρηση:
Το νούμερο 10 / «Game of Thrones» (4η σεζόν)
Το «Game of Thrones» συνεχίζει να γίνεται καύτερο φτάνοντας φέτος για πρώτη φορά σε ένα επίπεδο όπου νιώθω πως δεν είχε καν κάποιο επεισόδιο-αδύναμο κρίκο. Από τις ‘αυτά θέλει ο κόσμος’ crowd-pleasing στιγμές εντυπωσιακών θανάτων (αντίο, Τζόφρι!) και μάχες που μας έκαναν να στεκόμαστε όρθιοι μπροστά στην τηλεόραση σα να επρόκειτο για live μετάδοση του τελικού του Μουντιάλ (Όμπεριν Μαρτέλ: Κέρδιζε 1-0, έπαιζε με παίχτη παραπάνω, κι όμως κατάφερε να βάλει αυτογκόλ και να χάσει το ματς στην παράταση με χρυσό γκολ), μέχρι τις πιο υπόγειες, αριστοτεχνικά κλειστοφοβικές στιγμές των επεισοδίων της Μισέλ Μακλάρεν και την πλήρη μετάβαση της αφηγηματικής εστίασης στην πολιορκία και τον Τζον Σνόου, η σεζόν τα είχε όλα. Μεμονωμένα επεισόδιο-δυναμίτες, αξέχαστες σκηνές, καταραμένα love stories, εξιλέωση, ύβρη, και ακόμα σημαντικότερα, ένα πέπλο θανάτου που μοιάζει όλο και περισσότερο να καλύπτει τον κόσμο της σειράς.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Game of Thrones»
Το νούμερο 9 / «Rick and Morty» (1η σεζόν)
Μαζί με τον συνδημιουργό του Τζάστιν Ρόιλαντ, ο Νταν Χάρμον ξεκίνησε στο Adult Swim αυτό που μάλλον περιγράφεται καλύτερα ως «Επιστροφή στο Μέλλον»-συναντά-«Doctor Who» αλλά μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ξέφρενης φαντασίας και του περίπλοκου ψυχισμού του Νταν Χάρμον. Ένας ιδιοφυής επιστήμονας κι ο εντελώς απλοϊκός εγγονός του βολτάρουν το γνωστό και άγνωστο σύμπαν ζώντας αδιανόητες περιπέτειες σε παράλληλες διαστάσεις που τολμάς και δεν τολμάς να φανταστείς. Ο παππούς Ρικ αποδρά από τον βαρετό μας κόσμο σα να μη συμβαίνει τίποτα, ακόμα και το ξέφρενο γι’αυτόν είναι ρουτίνα. Ο εγγονός Μόρτι είναι όλοι οι companions του Doctor μόνο που ετούτος δεν έχει καμία διπαθεση να γνωρίσει τον κόσμο- παρά μόνο ως εφιαλτικό παραμύθι που βιώνει καθώς κλείνει τα μάτια στην οικογενειακή του καθημερινότητα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Rick and Morty»
Το νούμερο 8 / «True Detective» (1η σεζόν)
Το «True Detective», αυτό το buddy cop, gothic americana δράμα, άγγιξε μια χορδή και το έκανε καταφέρνοντας (κι αυτό πιστώνεται κυρίως στον Νικ Πιζολάτο, έναν γραφιά αληθινό χωνευτήρι ειδών και αναφορών) να είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί. Αυτή η ιστορία δύο ντετέκτιβ κι ενός άλυτου εγκλήματος που διαπερνά διαπροσωπικές σχέσεις και δεκαετίες, βούτηξε βαθιά στο σκοτάδι αλλά στο τέλος βρήκε όχι ακριβώς το φως, μα μια χαραμάδα. Ήταν απόλυτα σοβαρό και διαρκώς τεταμένο, μα είχε στο DNA του ιστορίες ξεκάθαρων pulp καταβολών, με ανθρώπινους μπαμπούλες και ένα αδιάκοπο μυστήριο σχεδόν μεταφυσικού χαρακτήρα (τυπικά το «True Detective» δεν είναι fantasy, αλλά αν έξαφνα σε ένα επεισόδιο εμφανιζόταν ο ίδιος ο Κθούλου δε νομίζω να υπήρχε θεατής που να ένιωθε αμηχανία).
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «True Detective»
To νούμερο 7 / «The Good Wife» (5η-6η σεζόν)
Είναι περίεργη και ανακριβής η επιστήμη του να προσπαθείς να στριμώξεις σε ετήσιες λίστες φτιαγμένες για να υπηρετούν κυρίως το καλωδιακό μοντέλο των σεζόν 12 επεισοδίων, σειρές που απλώνονται σε όλη την ακαδημαϊκή σεζόν όπως συνέβαινε Τότε Παλιά, στις εποχές των προγόνων μας. Αλλά υποθέτω τα πάντα στο «The Good Wife» είναι κάτι το αξιοπερίεργο, το σχεδόν αδύνατο, όπως το να μπορεί μια σειρά να στριμώχνει τόσο πυκνή αφήγηση σε σεζόν 22 επεισοδίων και να μη νιώθεις στιγμή πως σκοτώνει χρόνο ή σου σερβίρει γεμίσματα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Good Wife»
To νούμερο 6 / «Hannibal» (2η σεζόν)
Το πιο επιθετικά auteur-ίστικο show στην τηλεόραση από κάποιον που δε λέγεται Στίβεν Σόντερμπεργκ, το «Hannibal» στη 2η σεζόν του αφεθηκε ακόμα βαθύτερα στους πανέμορφους εφιάλτες του. Παραμένει η ομορφότερη σειρά στην τηλεόραση, όμως μία που δεν αρκείται σε αυτό και συνεχίζει να σκαλίζει τον ψυχισμό των ηρώων του όπως ο Χάνιμπαλ δεν μπορεί να σταματήσει να σκαλίζει το μυαλό του Γουίλ.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Hannibal»
To νούμερο 5 / «Louie» (4η σεζόν)
Όμως αυτό που έκανε ο Λούι πριν 2 χρόνια θα είναι για πάντα κατ’εμέ το απόλυτο σύμβολο του πώς έχουν αλλάξει οι καιροί. Προερχόμενος από μια θριαμβευτική 3η σεζόν που έβαλε μια για πάντα τη σειρά του μέσα στην Μεγάλη Συζήτηση των κορυφαίων έργων των 2000s, ο Λούι, με τις ευλογίες του δικτύου που τον φιλοξενεί, αποφάσισε πως θα κάνει ένα διάλειμμα. Πως η επόμενη σεζόν θα ερχόταν σε 2 χρόνια ή τελοσπάντων όταν είχε κάτι νέο να πει. Πού ξανακούστηκε; Ήταν, είμαι σίγουρος, εν μέρει ορμούμενη η απόφαση από την επιθυμία του Λούι να παραμείνει σχετικά στο περιθώριο, όσο αυτό είναι εφικτό. Αλλά σε τεράσιο βαθμό, ήταν ακριβώς και αυτό: «Θέλω να επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου. Θέλω να βρω κάτι καινούριο να πω. Όταν το βρω, τα ξαναλέμε τότε.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Louie»
To νούμερο 4 / «Fargo» (1η σεζόν)
Κάθε επεισόδιο του «Fargo», της θαυμάσιας σειράς απο τον Νόα Χόλεϊ που βασίζεται όχι σε ιστορίες ή πρόσωπα, μα κυρίως σε σκηνικό και ύφος, στην ομώνυμη ταινία των αδερφών Κοέν, παίρνει το όνομά του από ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Δίνει τα δεδομένα και σε καθοδηγεί μέσα από διαβολικές συμπτώσεις και άλυτα διλήμματα, χαμογελώντας σαρδόνια κάθε φορά που σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Fargo»
To νούμερο 3 / «Broad City» (1η σεζόν)
Διασκευάζοντας μια παλιότερη ομώνυμη web series τους από το 2009, οι Άμπι Τζέικομπσον και Ιλάνα Γκλέιζερ μας φέρνουν μια σύγχρονη, ανίερη, σατιρική και τέρμα αστεία ματιά στη μοντέρνα ζωη μέσα από τα μάτια δυο Νεοϋορκέζων φιλενάδων που-- ΠΕΡΙΜΕΝΕ, μη φεύγεις. Έχει με το «Girls» όση σχέση έχει το «Brooklyn Nine-Nine» με το «NYPD Blue». Οι Τζέικομπσον και Γκλέιζερ πρωταγωνιστούν ως Άμπι και Ιλάνα, δύο (φυσικά) εντελώς αντίθετης προσωπικότητας κολλητές φίλες που μοιράζονται τα πάντα, συχνά καθώς τα κάνουν. Η Άμπι έχει πιο παραδοσιακούς στόχους και υπομένει μια δουλειά ως καθαρίστρια σε μουράτο γυμναστήριο με την ελπίδα πως κάποτε θα γίνει γυμνάστρια σε αυτό. Δεν την βλέπουν καν. Η Ιλάνα βλέπει τη βαρετή δουλειά της ως κάτι που απλώς γεμίζει τη μέρα μέχρι την ώρα που θα παρτάρει, ενώ σχεδόν οι πάντες την αντιπαθούν επειδή βαριέται τα πάντα. Δεν τους βλέπει καν.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Broad City»
To νούμερο 2 / «Transparent» (1η σεζόν)
Αν μου έλεγε κάποιος πριν μια δεκαετία πως η πιο σημαντική και αναγνωρισμένη σειρά του 2014 θα προερχόταν από εκείνο το σάιτ από το οποίο αγόραζα DVD και κόμικς δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα, εδώ καλά-καλά σήμερα ακόμα αυτά τα πράγματα προσπαθούμε να καταλάβουμε. Φοβερό πράγμα η αλλαγή, ε; Το οποίο μας φέρνει στο σημερινό μας θέμα, που είναι το «Transparent» της Τζιλ Σόλογουεϊ. Η Σόλογουεϊ είναι μια από τις σημαντικότερες φωνές στο αμερικάνικο τηλεοπτικό δράμα στα 2000s, έχοντας παίξει μεγάλο ρόλο σε διάφορες σειρές του ΗΒΟ (με σημαντικότερο το «Six Feet Under», την κορωνίδα των δραμάτων με δυσλειτουργικές οικογένειες), και που τώρα πήρε επιτέλους την ευκαιρία της. Στο «Transparent» των Amazon Studios ο Τζέφρι Τάμπορ («NO TOUCHING») υποδύεται έναν πάτερ φαμίλια που σε μεγάλη ηλικία αποφασίζει επιτέλους να βγει από τη ντουλάπα και να ανακοινώσει στα τρία παιδιά του πως είναι transgender.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «Transparent»
To νούμερο 1 / «The Knick» (1η σεζόν)
Όμως αυτό που παίρνει αυτό το καθηλωτικό κράμα «House» και «Deadwood» και το μετατρέπει σε ένα αληθινό βήμα -ταιριαστά, ας το πούμε- εξέλιξης για το ίδιο το μέσο της τηλεόρασης, είναι ο Στίβεν Σόντεμπεργκ, μοναδικός σκηνοθέτης όλων των επεισοδίων. Ο Σόντεμπεργκ βυθίζει τον φακό στο πιο ξεθωριασμένο οπτικό του φίλτρο και κοιτάζει το παρελθόν σαν σκηνικό τρόμου από κάποιο μετα-αποκαλυπτικό μέλλον δίνοντας στην Ιστορία έναν αχρονικό χαρακτήρα απόγνωσης και πανικού. Στήνει μικρά κρεσέντα γύρω από το κάθε μικρό και μεγάλο συμβάν, είτε αυτό είναι η αποπληρωμή ενός χρέους ή μια σύγκρουση ισχύος στο νοσοκομείο, είτε η εγκατάσταση ηλεκτρικού ρεύματος ή η δωρεά ενός επαναστατικούς μηχανήματος που θα έχει αποτέλεσμα την καλύτερη διάγνωση των ασθενών. Καμία σκηνή δεν μοιάζει να είναι εκεί απλώς για να πάει η ιστορία παρακάτω, παρά έχει τις δικές της κορυφώσεις και εκρήξεις, δίνοντας έτσι στα πάντα έναν μέγιστο συμβολικό χαρακτήρα ακόμα κι όταν το κείμενο δεν τον διαθέτει. (Κάνοντας έτσι τη σειρά αλληγορική με έναν τρόπο εντελώς ρεαλιστικό, προσπερνώντας παντελώς τα Σύμβολα.)
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο για το «The Knick»
Διαβάστε ακόμη:
