Στη διάρκεια μιας δεκαετίας όπου τα όρια ανάμεσα στο σινεμά και την τηλεόραση δοκιμάστηκαν με τρόπο πρωτόγνωρο, με μεγάλους σκηνοθέτες να μεταπηδούν στη μικρή οθόνη και το streaming να αμφισβητεί τα πεπραγμένα δεκαετιών για το industry, το βλέμμα μας δε σταμάτησε ποτέ να αναζητά με ενδιαφέρον ό,τι φρέσκο, τολμηρό ή ριζοσπαστικό συνέβαινε στη μικρή οθόνη. Αυτές είναι οι σειρές που ξεχώρισαν περισσότερο.
Διαβάστε ακόμη: 2010 - 2019: Αυτό ήταν το σινεμά της δεκαετίας (με τον τρόπο του Flix)
20. Game of Thrones
Aφηγηματικά ενδιαφέρον πείραμα όμοιο του οποίου σπάνια έχουμε δει ξανά στην τηλεόραση. Περίπλοκη αφήγηση πολλών προσώπων χωρίς κεντρικό ήρωα ή δίχως σαφή κατεύθυνση. Αταίριαστοι ήρωες σε άναρχες διαδρομές θριάμβου, εξιλέωσης ή τραγωδίας. Ανισο, συναρπαστικό, μαζικό, διασκεδαστικό, το «Game of Thrones» μετέφερε στη μικρή οθόνη ένα - ανολοκλήρωτο - φαινόμενο της fantasy λογοτεχνίας καταφέρνοντας στην πορεία να εξελιχθεί σε φαινόμενο με δικούς του όρους. Οταν πετύχαινε διάνα, αλλά ακόμα κι όταν αστοχούσε εντυπωσιακά.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2012, το 2013, το 2014
19. Veep
Το «Veep» χάρη σε μια γραφή που απλώνει βιτριόλι και ένα καστ που βγάζει σπίθες στις αλληλεπιδράσεις, καταφέρνει να δει την καθημερινότητα της πολιτικής μέσα από το πρίσμα μιας workplace comedy. Συνθλίβοντας έτσι μετά βροντερών γέλιων την (βασανιστικά επίκαιρη) ψευδαίσθηση πως και η πολιτική μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμα μέρα στο γραφείο. Ο Αρμάντο Ιανούτσι κι ο Σάιμον Μπλάκγουελ σα να βρήκαν τρόπο να αφηγηθούν μια ακόμα ανούσια πολιτική ιστορία με ουσιώδη τρόπο.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2013
Διαβάστε ακόμη: Κάτι για την 5η σεζόν και κάτι για το φινάλε
18. American Crime Story
Το Χόλιγουντ πολύ συχνά αρέσκεται στο να αποφεύγει τη βία της ενδοσκόπησης, ειδικά όταν μιλά για τα προβλήματα περασμένων εποχών από την άνεση του σήμερα. Το δίπτυχο του «American Crime Story» έχει, ηθελημένα ή μη, κάνει κάτι απίστευτα συναρπαστικό. Χρησιμοποίησε τις φονικές φιγούρες του Ο. Τζ. Σίμπσον για να μιλήσει για τον ρατσισμό και του Αντριου Κουνάναν για την τραγική περιθωριοποίηση της γκέι κοινότητας στη δύση του 20ου αιώνα. Και η Αμερική κάνει -πάντα- πως δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν ξέρει. Δεν καταλαβαίνει. Δεν νοιάζεται.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2016 και το 2018
17. Eastbound and Down / Vice Principals / The Righteous Gemstones
Κανείς δεν φτιάχνει αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση καλύτερη και πιο αιχμηρή σάτιρα για την σκοτεινή καρδιά της Αμερικής από ό,τι η ομάδα των Ντάνι ΜακΜπράιντ, Τζόντι Χιλ και Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Εχοντας προηγουμένως τοποθετήσει τους αδαείς αρσενικούς τους αντιήρωες σε περιβάλλοντα κατεξοχήν βαθιά αμερικάνικης εικονογραφίας (ένας παίχτης μπέιζμπολ στο «Eastbound & Down», δύο αντιμαχόμενοι εκπαιδευτικοί στο σχολικό περιβάλλον που αμέτρητες φορές έχει αποτελέσει φόντο νεανικών δραμεντί, στο «Vice Principals»), επιστρέφουν για το τρίτο χτύπημα της δεκαετίας των ‘10s κλείνοντας την άτυπη τριλογία με ένα ακόμα εντελώς αναγνωρίσιμο σκηνικό: μια μεγα-εκκλησία, παστόρων-σταρ στο «The Righteous Gemstones» .
Οι σειρές στο τοπ-10 το 2017 και το 2019
16. Skam
Μακράν η σπουδαιότερη ευρωπαϊκή σειρά της δεκαετίας, το εφηβικό δράμα από τη Νορβηγία εκμεταλλεύτηκε ριζοσπαστικά τις δυνατότητες online μετάδοσης content δίχως περιορισμούς χρόνου και όγκου, μεταφέροντας την αμεσότητα και το άγχος της εφηβικής ύπαρξης μέσα από μια συρραφή από βινιέτες που σχηματίζουν τα προφίλ μιας (δύο, τριών) εφηβείας. Γεννήθηκε, έγινε φαινόμενο, ολοκληρώθηκε πριν ο χρόνος του αφήσει σημάδια, και εξαπλώθηκε σε ένα σωρό χώρες σαν στόμα με στόμα χιτ.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2017
Διαβάστε ακόμη: Κάτι σαν εισαγωγή
15. Halt and Catch Fire
Μια ομάδα δημιουργικών ανθρώπων στις απαρχές της Silicon Valley προσπαθούν διαρκώς να βρίσκονται στην τεχνολογική αιχμή, σε μια σειρά που ξεπέρασε γρήγορα την εικόνα της ως κάτι-σαν-Mad-Men φτάνοντας σε ένα υπέροχο φινάλε, μέσα από μια διαδικασία απολύτως εναρμονισμένη με την ίδια τη φύση της δουλειάς αυτών των ανθρώπων. Οι οποίοι κάθε φορά οφείλουν να επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους, τις ιδέες τους, τους στόχους τους, για να παραμείνουν φρέσκοι σε ένα αγχώδες κυνήγι πρωτοπορίας και οικονομικής εφαρμογής πραγμάτων που ακόμα βρίσκονταν στη σφαίρα της φαντασίας. Μια σειρά που μοιάζει συμβατική prestige TV αλλά αποτελεί μια κρυφά ανατρεπτική προσέγγιση πάνω στο είδος, βασισμένη σε ένα σπουδαίο καστ και μια συνεχή αίσθηση αλλαγής. Ποτέ τίποτα δε μένει ίδιο, και διαρκώς τα πάντα μοιάζουν μια στιγμή μακριά από το θρίαμβο ή την καταστροφή, χωρίς ποτέ να έχεις ιδέα πώς θα μοιάζει ο κόσμος (της σειράς) την επόμενη μέρα. Δομή και περιεχόμενο σε απόλυτη αρμονία.
14. Mindhunter
Η βραδυφλεγής σειρά του Τζο Πένχολ, βασισμένη στο ομώνυμο true crime βιβλίο, μας ταξιδεύει στην εποχή της γέννησης του profiling των σίριαλ κίλερς από το FBI και βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και αληθινές συνεντεύξεις κρατουμένων, όμως ακόμα και μια πιστή στα γεγονότα αληθινή ιστορία έχει αμέτρητους τρόπους με τους οποίους μπορεί να αποτυπωθεί στην οθόνη. Ο Πένχολ βουτάει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και των τεράτων της ιστορίας του, κάνοντας μια σημαντική συνειδητή επιλογή, να αφηγηθεί μια εσωτερική, λαβυρινθώδη ιστορία φρίκης και πολλαπλών εγκλημάτων δίχως να δείξει σχεδόν την παραμικρή σωματική βία. Ενώ ο Φίντσερ μοιάζει φρέσκος και γεμάτος ιδέες, αναζητώντας διαρκώς νέους τρόπους για να χτίσει ψυχολογική ένταση σε στατικές σκηνές 2-3 ανθρώπων, όπου η δράση μπορεί να αποτυπώνεται σε ανεπαίσθητες εναλλαγές ψυχολογικής ισχύος.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2017 και το 2019
13. Girls
Λένε πως κάθε άνθρωπος αλλάζει την πλειοψηφία των φίλων του κάθε λίγα χρόνια και όσο κι αν μια τέτοια ιδέα ακούγεται αντι-τηλεοπτική, ήταν εν τέλει καθήκον της σειράς να κοιτάξει τις Girls της όταν, δίχως καμία τους να το έχει απαραιτήτως συνειδητοποιήσει, ξυπνήσουν μια μέρα και δεν είναι πια η παρέα που κάποτε ήταν. Η σειρά φέρνει τις 4 τους μαζί στον ίδιο χώρο μια τελευταία φορά που, την ώρα προβολής, δύσκολα φαντάζεσαι πως είναι η τελευταία. Όπως συμβαίνει και στη ζωή δηλαδή. Το εξαιρετικό φινάλε, αντίθετο με κάθε ένστικτο δραματουργίας ή συγγραφικής παρόρμησης, ξεχνά το σύμπαν και εστιάζει στη Χάνα, στις 3 γενιές γυναικών της οικογένειάς της, στη φίλη που εν τέλει (της) έμεινε. Στο βλέμμα της μάνας προς την κόρη, στα όσα ξέρουμε πως πρόκειται να της μεταδώσει. Και η ζωή συνεχίζεται.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2012
Διαβάστε ακόμη: Κάτι για την 5η σεζόν
12. Breaking Bad universe: Breaking Bad, Better Call Saul, El Camino
Ο Βινς Γκίλιγκαν έβαλε σε ένα καζάνι επιρροές που ξεκινούν από τους αδερφούς Κοέν και φτάνουν ως τον Σέρτζιο Λεόνε, σε ένα κατάμαυρο μοραλιστικό δράμα για έναν καθημερινό τύπο που μετατρέπεται σε κοινωνιοπαθή εγκληματία, διαποτισμένο με σωτήριες δόσεις χιούμορ και παλπ ευαισθησίας, δημιουργώντας μια σημαδιακή σειρά-φαινόμενο. Επέκτεινε το μύθο της σειράς του με ένα πρίκουελ πιο όμορφο και πιο ανθρώπινο: Το «Better Call Saul» είναι μια ιστορία για ανθρώπους του περιθωρίου και την καταδικασμένη να αποτύχει αναζήτηση λύτρωσης, γεμάτη ανθρωπιά, χιούμορ, απόγνωση (και πανέμορφα καδραρισμένες σκηνές ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους) που διαφοροποιείται από, δίχως απαραίτητα να προδίδει, το αρχικό του υλικό προέλευσης. Και επέστρεψε με μια μελαγχολική μπαλάντα χαμηλών τόνων σε μορφή τηλεταινίας, δείχνοντας πως διατηρεί εντυπωσιακό έλεγχο του κόσμου που δημιούργησε, αναδεικύνοντας συνεχώς νέες γωνίες και νέες πτυχές του με απρόσμενους, διαφορετικούς τρόπους.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2013
Διαβάστε ακόμη: Κάτι για το θρίαμβο του «Breaking Bad» στα Βραβεία Εμμυ, κάτι για το Better Call Saul και κάτι για το El Camino
11. Fleabag
Μην ψάχνετε το όνομα της ηρωίδας, δεν μας το λέει. Ο τίτλος μάλλον ψιθυρίζει μυστικά την έλλειψη αυτοεκτίμησής της, ή παραδέχεται γενναία ότι δε θα γίνουμε μάρτυρες της ζωής μίας 30+ γυναίκας στο σύγχρονο Λονδίνο που, πολύ αθώα, ψάχνει τη χαμένη ευτυχία, σύντροφο, την ταυτότητά της. Η «Fleabag» δεν είναι καθόλου αθώα: απολαμβάνει το σεξ, δεν πληρώνει στην ώρα τους τούς λογαριασμούς της, κοροϊδεύει τη νευρωτική, «τέλεια» αδελφή της, κλέβει κάτι αγαπημένο για να τη σπάσει στη μητριά της, ερωτεύεται ένα one night stand της, δεν εκτιμά το γλυκό βαρετό της αγόρι, δεν είναι η κόρη που θα καμάρωνε ο πατέρας της. Αν ο πατέρας της δεν ήταν τόσο εγωκεντρικό καθίκι κι ο ίδιος. Αν η «Fleabag» δεν ήταν προϊόν των συνθηκών που της έτυχαν (όχι, δεν κλαίγεται, αλλά κλαίει γοερά και περήφανα και άγρια, με οργή που της ανήκει και δεν βλέπουμε συχνά στην οθόνη). Αυτή η θυμωμένη, τρωτή, αυτοσαρκαστική γυναίκα που καταργεί τον «τέταρτο τοίχο», γυρνά δηλαδή στην κάμερα και μας εξομολογείται ανά πάσα στιγμή τις πιο ξεκαρδιστικές, πονηρές, σεξουαλικές, κοροϊδευτικές, επώδυνες σκέψεις της είναι όσο αστεία, όσο ειλικρινής, όσο μαλακισμένη, όσο συγκινητικά τσακισμένη θέλουμε. Και την αναγνωρίζουμε μέσα μας.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2016 και το 2019
Διαβάστε ακόμη: Μια εισαγωγή στο «Fleabag»
10. The Knick
Στη Νέα Υόρκη του 1900, ο ταλαντούχος, ιδιοφυής μα και τόσο προβληματικός γιατρός Τζον Θάκερι γίνεται διευθυντής του χειρουργικού τμήματος του νοσοκομείο Νικερμπόκερ της Νέας Υόρκης, ακριβώς πάνω στο πέρασμα σε ένα νέο αιώνα που κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει. Είναι μια εποχή σκηρή, βίαιη, αιματοβαμμένη. Στο χειρουργικό τραπέζι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους επειδή το ηλεκτρικό δεν λειτουργεί καθώς γέροι, λευκοί άντρες τους μελετούν από τα καθίσματά τους. Στους δρόμους οι διαφυλεκτικές και ταξικές εντάσεις μαίνονται δίχως όρια, με κανόνες που όλοι σκέφτονται επί τόπου. Ο Σόντεμπεργκ βυθίζει τον φακό στο πιο ξεθωριασμένο οπτικό του φίλτρο και κοιτάζει το παρελθόν σαν σκηνικό τρόμου από κάποιο μετα-αποκαλυπτικό μέλλον δίνοντας στην Ιστορία έναν αχρονικό χαρακτήρα απόγνωσης και πανικού. Οι εικόνες του είναι αγχώδεις, είναι γκροτέσκες, είναι ξεθωριασμένες και σκονισμένες, είναι άλλοτε παγερά ψύχραιμες ή ματωμένα νευρώδεις, είναι ένας εφιάλτης που είδαμε και δεν ξέρουμε αν είναι ανάμνηση ή όραμα. Και στο κέντρο όλων, ένας φοβερός κεντρικός χαρακτήρας, ένας χειρούργος που τα βάζει με τους δαίμονες (τους δικούς του), τον Θεό (στον λυσσαλέο αγώνα του για να αγγίξει μια τελειότητα που δεν έχει ιδέα πόσο ατελής -πάντα- είναι) και την ίδια του την κοινωνία καθώς κανείς δεν κατανοεί τον άλλον. Σκληρό πράγμα η εξέλιξη.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2014 και το 2015
9. The Good Wife
Οι άνθρωποι αναπτύσσουν δεσμούς. Προσωπικούς. Επαγγελματικούς. Ερωτικούς. Φιλικούς. Δεσμούς συμφέροντος. Και κάποιες φορές το ένα αρχίζει να μπαίνει στα σύνορα του άλλου, μπλέκοντας την αλήθεια, συγχέοντας δυναμικές με τρόπο που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις από πού ξεκινάει μια απόφαση και πού φτάνουν οι συνέπειές της. Το «TheGood Wife» πάντα ήταν μια σειρά που βουτούσε βαθιά για να ανακαλύψει τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό, το δημόσιο και το επαγγελματικό για να βγει ξανά στην επιφάνεια αποφασισμένο πως αυτοί οι διαχωρισμοί δεν υφίστανται καν. Και στην οπερατικού μεγαλείου 5η σεζόν της αυτός ο μη-διαχωρισμός, μαζί με πληγές, επιθυμίες (κρυφές και φανερές), κόντρες, απωθημένα, όλα μα όλα μα όλα έρχονται στην αναπόφευκτη σύγκρουση που σιγόβραζε εδώ και χρόνια. Όπως και στην πραγματική ζωή: Ο εχθρός δεν είναι οι άλλοι. Ο εχθρός δεν υπάρχει καν. Είναι θέμα στάσης και αποφάσεων. Και το «Good Wife» υπήρξε σπουδαία procedural, παλιομοδίτικη τηλεόραση με έναν τρόπο που μόνο η τηλεόραση μπορεί να είναι σπουδαία.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2013, το 2014 και το 2018
8. The Leftovers
Το μυστήριο κατά Ντέιμον Λίντελοφ δεν είναι -μόνο- ένας γρίφος ή ένα κουτί μυστηρίου για ό,τι είναι αυτό που θα έρθει μετά, μα πολύ περισσότερο είναι μια κατάσταση νοητική, συναισθηματική, ηθική, πνευματική. Το μυστήριο είναι η ανθρώπινη κατάσταση στην μεγάλη αναζήτηση νοήματος. Και ποια δοκιμασία μπορεί να είναι μεγαλύτερη για την κάθε προσωπική αναζήτηση, από την διαχείριση της απώλειας. Το «The Leftovers», αρκετά κοντά σε αμόλυντο προσωπικό όραμα ενός έτσι κι αλλιώς άνισου (μα συναρπαστικά εμμονικού) δημιουργού, είναι λοιπόν μια τέτοια επική εξερεύνηση, μια παγκόσμια περιπέτεια που κύκλο με τον κύκλο δεν φοβήθηκε ποτέ να μεγαλώσει τον κόσμο της και το εύρος της, ψάχνοντας την ελπίδα και την πίστη σε κάθε γωνιά του χωροχρόνου.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2015 και το 2017
7. Hannibal
Ένα από τα πιο επιθετικά auteur-ίστικα shows στην τηλεόραση της δεκαετίας, στο πέρασμα των σεζόν αφέθηκε ολοένα και βαθύτερα στους πανέμορφους εφιάλτες του. Όχι απλά αποστομωτιοκά όμορφο αλλά και ψυχολογικά υπόγειο, σκαζίλοντας τον ψυχισμό των ηρώων του όπως ο Χάνιμπαλ δεν μπορεί να σταματήσει να σκαλίζει το μυαλό του Γουίλ. Ο ένας για τον άλλον είναι ένα πείραμα, μια παρατήρηση, ένας εθισμός, ένας φίλος- ένας αντικατοπτρισμός. Μια ιδέα την οποία η σειρά εξερευνά αφήνοντας το δίπολο των ηρώων της χαμένο σε ένα πεδίο όπου κανείς τους δεν είναι βέβαιος για τη θέση του (για το τι είναι, τι έχει διαπράξει, για τι είναι ικανός), παρά μόνο ο καθένας τους σε σχέση με τον άλλον. Μόνο έτσι αυτοκαθορίζονται. Η πρώτη σεζόν ήταν ένα ονειρώδες whydunnit με υπόπτους και καταδιώξεις και κίνητρα και τόπους εγκλήματος, όλους και όλα μες στις δαιδαλώδεις διαδρομές του μυαλού. Η δεύτερη σεζόν ήταν η, με τους ίδιους αφηγηματικούς όρους, μονομαχία στην Αγρια Δύση. Δύο σπουδαίοι μονομάχοι κάθονται αντικρυστά και τραβούν τα όπλα τους. Είναι ένα θαύμα το ότι αυτή η σειρά υπήρξε στις οθόνες, με αυτούς τους όρους, για τρεις ολόκληρες σεζόν.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2013 και το 2014
6. Atlanta
Με επιρροές σαν το «Twin Peaks» και το «Community», ο Ντόναλντ Γκλόβερ και η ομάδα του (όλοι πρωτάρηδες στη συγγραφή σειρών) παραδίδουν το ένα επεισόδιο-έκπληξη μετά το άλλο, στήνονοντας μια αφήγηση που δε σταματά δευτερόλεπτο να σε πιάνει απροετοίμαστο, τόσο με τη διεισδυτική ματιά της (σε ζητήματα φυλής, σεξουαλικότητας, λόγου, κουλτούρας) όσο και με τη διαρκή της διάθεση να δοκιμάζει περίεργα, ονειρικά πράγματα.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2016 και το 2018
5. Nathan for You
H απόλυτα σουρεαλιστική προσέγγιση στον παραλογισμό του σύγχρονου marketplace σε μορφή σατιρικού ας-το-πούμε-ντοκιμαντέρ. Ο κωμικός Νέιθαν Φίλντερ - ντυμένος με την περσόνα του «Νέιθαν Φίλντερ», ο οποίος «αποφοίτησε από ένα business school του Καναδά με πολύ καλούς βαθμούς»- βοηθά ανθρώπους με επιχειρήσεις να βελτιώσουν το τζίρο τους, προτείνοντας εξωφρενικού σουρεαλισμού λύσεις. Πρέπει να το δεις για το πιστέψεις- όποιος άνθρωπος έχει δει αυτή τη σειρά ξέρει πως έχει small talk να ξοδέψει για την υπόλοιπη ζωή του. Ίσως η πιο εύστοχη κωμική ματιά στην εποχή, με όρους διαχρονικού παραλογισμού κι ένα φινάλε ξεγυμνωμένα συναισθηματικό, συντριπιτικά μεταμοντερνιστικό.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2017
4. Mad Men
Θυμήσου για μια στιγμή τους «Sopranos», αυτό το ονειρώδες τηλεοπτικό αριστούργημα που άλλαξε τα πάντα (για πάντα), στο οποίο ο Γουάινερ απλώς ακόνισε τα μολύβια του. Εκεί, ο Ντέιβιντ Τσέις ολοκλήρωσε μια άσκηση πεσιμισμού διερωτώμενος αν οι άνθρωποι μπορούν τελικά να αλλάξουν. Στο «Mad Men», όλο και πιο έντονα, ένας όχι πια μαθητευόμενος Γουάινερ εξερευνά το κατά πόσο μπορούν να αλλάξουν σε σχέση με την εποχή τους. Μπορεί και οι δύο να καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα;
Η σειρά στο τοπ-10 το 2012 και το 2013 |
Διαβάστε ακόμη: Ολα τα recaps του Flix
3. Rectify
Αυτό που στα χέρια κάθε άλλου τηλεοπτικού δημιουργού θα αποτελούσε πρώτης τάξεως υλικό για ένα μεστό δράμα διαφόρων πιθανών προεκτάσεων -άλλοι θα το έκαναν οικογενειακή σαπουνόπερα, άλλοι κοινωνικό δράμα, άλλοι δικαστικό θρίλερ-, ο Ρέι ΜακΚίνον το εκμεταλλεύεται για να ζωγραφίσει ένα δυσβάσταχτης ομορφιάς ψηφιδωτό ραγισμένων ψυχών. Του Ντάνιελ και όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στην τροχιά του. Ναι, στην πορεία χρησιμοποιεί στοιχεία οικογενειακού δράματος (δε θα γινόταν αλλιώς εξάλλου), κοινωνικού δράματος (προσεγγίζοντας τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας), δικαστικού δράματος (ακολουθώντας στην 3η κυρίως σεζόν τις προσπάθειες του τοπικού σερίφη να ανασύρει τη σκοτεινή αλήθεια). Ομως δεν υπηρετεί τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, εκείνα υπηρετούν τη μεγάλη εικόνα.
Ως εκ τούτου, ο ΜακΚίννον δε μοιάζει να ενδιαφέρεται για παραδοσιακά δραματικά arcs. Βλέπει τους διάφορους χαρακτήρες που περιστοιχίζουν τον Ντάνιελ ως μικρά, χρωματιστά πετραδάκια στο ψηφιδωτό του. Τα χρώματα δεν αλλάζουν, ή τελοσπάντων δεν ενδιαφέρεται να τα αλλάξει. Μα όλα μαζί σχηματίζουν ένα πολύχρωμο american gothic πορτρέτο εξιλέωσης. Επανόρθωσης, όπως λέει κι ο τίτλος. Το «Rectify» δεν είναι σειρά, είναι πίνακας.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2013, το 2015 και το 2016
2. BoJack Horseman
Αναζητώντας το κλειδί του μυστηρίου της μεταμοντέρνας δυστυχούς κενότητας του 21ου αιώνα, η σειρά κοιτάζει στο παρελθόν και στα εμφανή σημάδια που αφήνει στο κορμί όχι μόνο του ήρωά της, αλλά και του γενικότερου Σήμερα. Είναι μια δίχως έλεος αναζήτηση του μεγάλου υπαρξιακού κενού στην καρδιά της σημερινής Δύσης. Τα προβλήματα πρώτου κόσμου σπάνια εξερευνήθηκαν με τόση ειλικρίνεια και τόσο μεράκι.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2015 και το 2017
1. Twin Peaks: The Return
Η ιδέα μιας νοσταλγικής επιστροφής με κλασικούς τηλεοπτικούς όρους εξαφανίστηκε γρήγορα, όταν από τα πρώτα ήδη επεισόδια ο Κούπερ παρουσιάζεται ως μια φυλακισμένη ψυχή, ο Μπομπ είναι μια μοχθηρή ανεξέλεγκτη φιγούρα, και στην πόλη του Τουίν Πικς οι χαρακτήρες που θυμόμασταν και αγαπούσαμε μοιάζουν παγωμένοι στο χρόνο. Η πόλη μοιάζει όπως τότε όμως καθώς στέκεται δίπλα στις άγριες, ψυχρές οπτικές αποχρώσεις και τη βίαιη ηχητική απόδοση του κεντρικού στόρι, τα παλιά σκηνικά, τα παλιά χρώματα, οι παλιοί ήρωες, 25 χρόνια μεγαλύτεροι αλλά σχεδόν όλοι και όλες στις ίδιες θέσεις με τότε, σαν καταραμένοι να στέκονται ακίνητοι στο πέρασμα του χρόνου, μοιάζουν όλα όχι σαν νοσταλγική αναβίωση αλλά σαν ηχώ.
Ο Λιντς, με τον Μαρκ Φροστ εκ νέου μαζί του στο σενάριο, τοποθετεί αυτή την Επιστροφή σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι φυσικά τα 25 χρόνια αργότερα που υποσχέθηκε τότε η Λόρα Πάλμερ, είναι η αναγέννηση του Κούπερ ως αγνή ύπαρξη που μαθαίνει τον κόσμο από την αρχή (το πιο γλυκό και αστείο coming of age στόρι της χρονιάς, μέσα σε όλα), είναι η επίσκεψη του Κούπερ, της Νταϊάν (η Λόρα Ντερν στο αποκορύφωμα ενός επικού 2017 για την ίδια) και του Γκόρντον του ίδιου του Ντέιβιντ Λιντς στο Τουίν Πικς που είχαν αφήσει ακίνητο. Και, τελικά, είναι η ανατριχιαστική επιστροφή της Λόρα Πάλμερ σε ένα σπίτι που πια δεν την αναγνωρίζει, σε έναν κόσμο άλλο από αυτόν που κάποτε υπήρξε - επειδή η βύθιση στο παρελθόν πάντα γεννά νέους εφιάλτες, σε ένα φρικιαστικό, εκπληκτικά θλιμμένο φινάλε μιας σειράς που ποτέ δε θα μπορούσε να κλείσει οριστικά και τακτοποιημένα.
Στην διαδρομή, ο Λιντς μιλά για την αναγέννηση και την κυκλικότητα της ύπαρξης, μέσα από τον ηλεκτρισμό που πάντα γεννά το καλό και το κακό μέσα στην ίδια μήτρα. Στο μυθικό 8ο επεισόδιο η γέννηση του κακού πραγματοποιείται μέσα από τις πράξεις βίας της ίδιας της ανθρωπότητας (ήταν πάντα εκεί), ενώ ο Ντάγκι και αργότερα ο Κούπερ έρχονται στη ζωή μέσα από μια κυριολεκτική σπίθα. Κάθε γέννηση και αναγέννηση αποτελεί βίαιη πράξη, και κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή καθώς η ενέργεια της ύπαρξης οδηγεί διαρκώς στο μετά.
Η σειρά στο τοπ-10 το 2017Διαβάστε ακόμη: Ολα τα recaps του τρίτου κύκλου του «Twin Peaks»
Διαβάστε ακόμη: Το Flix ψηφίζει τις 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας 2010-2019)
