Από πολύ νωρίς στο πρώτο της επεισόδιο η σειρά «Bates Motel» κάνει την εξυπνότερη κίνηση που θα μπορούσε. Χωρίς να γίνουμε συγκεκριμένοι (δεν είναι πως πρόκειται για κάποιο ουσιαστικό spoiler, αλλά η στιγμή της διαπίστωσης είναι πολύ ωραία, οπότε θα στην αφήσουμε αμόλυντη), αφού σε έχει βάλει στη διαδικασία να αντιμετωπίσεις τα όσα βλέπεις ως ένα σαφές και απόλυτο πρίκουελ του «Ψυχώ», έξαφνα σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και στο ξεκαθαρίζει:
Δανείζεται χαρακτήρες, σχέσεις, σκηνικά, αναφορές. Ομως η ιστορία που λέει δεν περιορίζεται από τα δεσμά μιας προ δεκαετιών αφήγησης. Το «Ψυχώ» είναι έμπνευση, όχι προορισμός.
Υπό αυτήν την έννοια, το «Bates Motel» δεν είναι το παραδοσιακό σου πρίκουελ, αλλά παρόλ’αυτά διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που σε τραβάνε σε ένα. Το κεντρικό του στοιχείο έτσι κι αλλιώς είναι η σχέση του Νόρμαν με τη Νόρμα Μπέιτς, μια δυναμική απολύτως συναρπαστική στα όρια της ενόχλησης, από την οποία ποτέ δεν μπορείς να αποστρέψεις τη ματιά σου. H απάντηση στην ερώτηση που οδηγεί ένα τέτοιο εγχείρημα («τι έκανε τον Νόρμαν να εξελιχθεί στον διαταραγμένο άντρα της ταινίας του Χίτσκοκ;») δε θα μπορούσε εξάλλου να είναι κάτι λιγότερο τολμηρό ή ακραίο αν ήθελε να αξίζει τον κόπο.
Τι έχουμε λοιπόν σε αυτό το πρίκουελ.
Ο έφηβος Νόρμαν Μπέιτς είναι ο Φρέντι Χάιμορ, ο οποίος μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά με τον Αντονι Πέρκινς. Είναι καλή επιλογή κάστινγκ όμως δεν είναι αυτός που κλέβει την παράσταση. Τη μητέρα του παίζει η Βέρα Φαρμίγκα, κάνοντας με το χαρακτήρα της πράγματα που είναι δύσκολο να κατηγοριοποίησεις με τη μία. Μπορεί να είναι εντελώς τρομακτική, να είναι ερωτική και δεινή στο φλερτ, να είναι άβολη μονομανής ή απλώς συναρπαστική αντι-ηρωίδα.
Σε όλη τη διάρκεια των κοινών σκηνών της με τον Χάιμορ μας ελκύει η ένταση που προκύπτει τόσο από τη γλώσσα του σώματος όσο κι από το πόσο τεταμένες είναι οι ερμηνείες των δύο κεντρικών ηρώων. Η ένταση έχει δύναμη σχεδόν βαρυτική, ανά πάσα στιγμή νιώθεις πώς κάτι είναι έτοιμο να εκραγεί. Το πιο ενοχλητικό κάθετος ενδιαφέρον στοιχείο: Η Νόρμα έχει σαφέστατα ζητήματα κτητικότητας απέναντι στο γιο της που ίσως φτάνουν κι ακόμα παραπέρα. Η σειρά μοιάζει διατεθειμένη να εξερευνήσει αυτή την αρρωστημένη σχέση μέχρι τέλους, όταν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο φέρνει τους χαρακτήρες σε αδιαπραγμάτευτα σεξουαλική αντιπαραβολή.
Τα πρώτα συμπτώματα παρουσιάζονται όταν ο Νόρμαν αρχίζει να αναπτύσσει τους πρώτους δεσμούς με τα παιδιά της περιοχής, αλλά το ζήτημα δεν λήγει εκεί. Αντιστοίχως, ο Νόρμαν δεν θα μπορέσει να αποσχιστεί όσο εύκολα νομίζει ή ελπίζει. Είναι σα να παρακολουθούμε (για να αναφερθούμε στην άλλη σειρά που μας απασχολεί αυτό τον καιρό στο flix) την αρρωστημένη θρίλερ εκδοχή της Λουσίλ και του Μπάστερ Μπλουθ. Μόνο που εδώ τα γέλια είναι κομμένα.
Η σειρά, σε παραγωγή Κάρλτον Κιουζ (το ήμισυ του διδύμου Κιουζ/Λίντελοφ που έτρεχε το «Lost») τοποθετεί τους Μπέιτς σε ένα γνώριμο σκηνικό και αρχίζει σταδιακά να πετάει προς το μέρος τους απειλές, πειρασμούς και ερεθίσματα από τον έξω κόσμο. Το πώς μένουν ή όχι μαζί θα είναι κάτι που θα εξερευνηθεί στην πορεία των υπόλοιπων επεισοδίων - η πρώτη σεζόν θα αποτελείται από 10, και αν κρίνουμε από τη θεαματικότητα του πρώτου επεισοδίου, διόλου απίθανο να υπάρξει και συνέχεια.
Οι Χιτσκοκικές αναφορές είναι συνεχείς, τόσο από τον τρόπο που ο σκηνοθέτης του πιλότου Τάκερ Γκέιτς κινηματογραφεί τις πρώτες σκηνές πανικού και έντασης, όσο και σε καθαρά οπτικά στοιχεία. Το απομονωμένο μοτέλ στο περιθώριο του πολιτισμού, ο κοκαλιάρης γιος, ένα κρυμμένο πτώμα στην ντουσιέρα που θα συναντούσε τη μοίρα της η Τζάνετ Λι, το στρώμα που τινάζει η Νόρμα.
Είναι ένα χαριτωμένο κυνήγι αναφορών σε μια σειρά που δεν κρύβει την αγάπη της για το υλικό προέλευσής της, καθώς προχωρά αναλύοντάς το σε μικρά κομματάκια. Αν αυτό που είδαμε είναι ισχυρή ένδειξη, μιλάμε για μια γεμάτη σασπένς αφήγηση που αφομοιώνει στοιχεία ψυχολογικού πορτρέτου κεντρικής αντι-ηρωίδας, εφηβικής σαπουνόπερας, θρίλερ, πρίκουελ και σινεφίλ αινίγματος. Μπορεί το «Bates Motel» να διαχειριστεί αυτό το ιδιάζον κόλπο ισορροπίας που ξεκινά στον ενδιαφέροντα πιλότο του; Σίγουρα θέλουμε να το ακολουθήσουμε για να το διαπιστώσουμε.
Εστω κι αν (νομίζουμε ότι;) ξέρουμε πώς καταλήγουν όλα.
Tags: αλφρεντ χίτσκοκ, ΨΥΧΩ, bates motel
