Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix για το ημερολογιακό έτος 2021 κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας, μια χρονιά που μαζί με το 2020 θα θυμόμαστε για καιρό - ευτυχώς και για τις καλές ταινίες που είδαμε στο σινεμά, στο σπίτι, με μάσκα ή και χωρίς.
Και με μια ευχή για ακόμη περισσότερες καλές ταινίες το 2022.
10. Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) του Γουές Αντερσον
Με τη δέκατή του ταινία ο Γούες Αντερσον θέλει να κάνει κάτι ξεχωριστό. Να υμνήσει με τον δικό του απαράμιλλο στιλ και ιδιοσυγκρασία, αλλά ταυτόχρονα με νοσταλγία, μελαγχολικό βλέμμα, την δημοσιογραφία εκείνη που έχει χαθεί (ίσως ανεπιστρεπτί) και να αποτίσει το δικό το φόρο τιμής σε όλους εκείνους που εργάστηκαν σε αυτήν. Το καλοκαίρι του 1925 ένας νεαρός αμερικανός αποφασίζει να παρατείνει τις διακοπές του στη φιξιόν κωμόπολη Ennui-sur-Blasé και να ξεκινήσει να γράφει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες, μεταμορφώνοντας την εφημεριδούλα του πατέρα του («Liberty, Kansas Evening Sun») σε περιοδικό με τίτλο «Γαλλική Αποστολή». Τελικά, ο Αρθουρ Xάουγιτσερ έμεινε εκεί για πάντα - μέχρι το 1975 που άφησε την τελευταία του πνοή και το τελευταίο τεύχος. Εμείς τον συναντάμε λίγο πριν το τέλος, όπου έχει συγκεντρώσει στην ταυτότητα του περιοδικού δημοσιογράφους, συγγραφείς, κριτικούς με δυνατές πένες, εκκεντρικές προσωπικότητες, ασυμβίβαστο βλέμμα, στηρίζοντας τα κείμενα τους με το δικό του αλάνθαστο ένστικτο - ένα δικό του σύστημα αξιών όπου το ταλέντο και η ακεραιότητα προστατεύονται με όποιο κόστος. Κάπως έτσι συγχωρείται ο νέος ταξιδιωτικός του αρθρογράφος, που καταστρέφει το picturesque όνειρο του μέσου Αμερικάνου, περιγράφοντας το Ennui χαριτωμένο ναι, αλλά χωρίς να παραλείπονται τα ποντίκια που κατακλύζουν τους υπονόμους του, ή τα πτώματα (ξεκαθαρίσματα της τοπικής μαφίας) που εμφανίζονται τις πρωινές ώρες να επιπλέουν στο ποτάμι του. Ετσι δικαιολογούνται τα παράλογα έξοδα της ιδιοσυγρασιακής κριτικού τέχνης, διαμονές σε spa και ακριβά δείπνα, γιατί στο τέλος θα του φέρει το πορτρέτο μίας εικαστικής διάνοιας. Κάπως έτσι, αναδεικνύεται κι ο γαστρονομικός οδηγός σε κάτι πολύ πιο ουσιώδες, που αφήνει στον ουρανίσκο γλυκόπικρη κοινωνικοπολιτική επίγευση: τον γράφει ο γκέι συντάκτης του περιοδικού ως αστυνομικό ρεπορτάζ με αιχμές και ουσία που σου σφίγγουν το στομάχι. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Γαλλική Αποστολή».
9. Παράλληλες Μητέρες (Madres Parallelas) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Μάς έχει αποδείξει πόσο αγαπά κι εκτιμά και τιμά τις γυναίκες. Ξέρουμε πόσο, ειδικά οι μητέρες, έχουν σημαντικό και κύριο λόγο στις ταινίες του. Δεν φανταζόμασταν όμως ποτέ, ότι στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ θα επέμενε στο σύμβολο της μάνας για να συνθέσει ένα πολύ μεγαλύτερο καμβά ως φόντο και τελικά προορισμό της ταινίας του. Οτι, «παράλληλα» με την προσωπική ιστορία των ηρωίδων του, θα έκανε μία ταινία τόσο πολιτική, τόσο συγκινητική για το παρελθόν, τόσο σημαντική για το παρόν και το μέλλον. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τις «Παράλληλες Μητέρες».
8. Zack Snyder's Justice League του Ζακ Σνάιντερ
Οταν κυκλοφόρησε, πριν τέσσερα περίπου χρόνια, το «Justice League» έμοιαζε αποπροσανατολισμένo και χαμένo ανάμεσα σε δυο δημιουργικά οράματα.
Ενα ήταν εκείνο του Ζακ Σνάιντερ, ένα σαφώς πιο πομπώδες και γεμάτο επικές, στιλιζαρισμένες, στιγμές σε όλη την slow motion δόξα του, και αυτό του Τζος Γουίντον, ο οποίος αναγκάστηκε να αντικαταστήσει τον Σνάιντερ που αποχώρησε λίγο πριν ολοκληρώσει την ταινία λόγω μιας προσωπικής του τραγωδίας, αλλά και ενός στούντιο που επιθυμούσε μια πιο ανάλαφρη εικόνα στην ήδη ζοφερή και βαριά ατμόσφαιρα της ταινίας. Το αποτέλεσμα όχι απλά αδίκησε το όραμα και των δύο, αλλά έκανε τους ήρωες και την ιστορία της να εγκλωβίζονται, άθελά τους, σε μια μπερδεμένη και αδιάφορη υπερήρωική ταινία.
Κάπου κάτω από όλα αυτά όμως υπήρχε πάντοτε μια υπόσχεση ενός άλλου καλύτερου, πιο περίπλοκου, φιλμ κάτι που οι φανς πίστευαν πως είχαν το δικαίωμα να δουν, κάτι που για αυτούς θα δικαίωνε τόσο το όραμα του πραγματικού δημιουργού της όσο και τους ήρωες και ιστορία της. Και σίγουρα δεν θα άφηναν αυτή την φορά την ευκαιρία να πάει χαμένη απαιτώντας από το στούντιο την κυκλοφορία του διαβόητου director’s cut της ταινίας. Ο δρόμος μπορεί να ήταν σκληρός και οι συνθήκες δύσκολες, αλλά έπειτα από μια αδιάκοπη και σκληρή καμπάνια, με τίτλο #ReleasetheSnyderCut, η οποία θα επέτρεπε στον Ζακ Σνάιντερ να κυκλοφορήσει την ταινία που είχε πάντα σκοπό να δείξει στο κοινό του, επιτέλους οι κόποι τους, και οι ελπίδες τους, ανταμείφθηκαν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Zack Snyder's Justice League».
7. Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη
Με μια έντονη αίσθηση του τόπου αλλά και της γεωγραφίας των ανθρώπων που τον κατοικούν, η πρώτη μεγάλου μήκους του Τζώρτζη Γρηγοράκη «Digger», χτίζει μαζί το κοντινό πορτρέτο ενός πατέρα κι ενός γιου που προσπαθουν να βρουν ένα κοινό τόπο και να ξαναπιάσουν το νήμα μιας σχέσης που πριν από πολλά χρόνια κόπηκε απότομα. Ο Βαγγέλης Μουρίκης κι ο Αργύρης Πανταζάρας (εξαιρετικοί και οι δυο στην αποτύπωση στην οθόνη, ανδρών που δυσκολεύονται να ανοιχτούν μα που οι ηθοποιοί που τους υποδύονται βρίσκουν τρόπους να σε κάνουν να κοιτάξεις βαθύτερα), συναντιούνται στη μέση ενός δάσους στη Βόρεια Ελλάδα, εκεί που ο ένας ζει κι όπου ο άλλος επιστρέφει μετά από χρόνια και μετά το θάνατο της μητέρας του. Ενα ορυχείο καταβροχθίζει την γη γύρω από το δάσος που ανήκει στον πατέρα κι εκείνος είναι από τους τελευταίους που αντιστέκονται στην επέλαση του. Ο γιος βλέπει την άρνηση του πατέρα του να πουλήσει το κτήμα του στην εταιρεία σαν μια κούφια πράξη ανόητης αντίστασης αλλά μένει εκεί ελπίζοντας να τον μεταπείσει. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Digger».
6. Ο Πατέρας (The Father) του Φλόριαν Ζέλερ
«Θυμάσαι;» Ενα ρήμα που χρησιμοποιούμε με ανάλαφρη βεβαιότητα στον καθημερινό μας λόγο. Κι όμως, για τους ανθρώπους που παλεύουν με τον εκφυλισμό του μυαλού και της ταυτότητάς τους, ένα ρήμα εχθρικό, επιθετικό, τραυματικό. «Ναι, φυσικά» απαντά με σπαρακτική αμηχανία ο Πατέρας, ενώ τα υγρά του μάτια προδίδουν πόσο πιο άγρια είναι η αλήθεια του. Και η κόρη; Που νιώθει ότι ο πατέρας της δεν την αναγνωρίζει πια; Πόσο πιο τραυματικός τρόπος να τον πενθήσει... ζωντανό; Πώς μπορείς να συλλάβεις, να καταγράψεις, να αποτυπώσεις αυτή την άδικη, εκφυλιστική μέθη του μυαλού σε μια ταινία; Ο Φλόριαν Ζέλερ (μέσα από την μεταφορά του θεατρικού του έργου «Le Père»), επιλέγει τον πιο δύσκολο και συνάμα τον πιο συγκινητικό, επώδυνο τρόπο: να μάς βάλει στον λαβύρινθο του μυαλού ενός ηλικιωμένου άντρα, εκεί που η συνεχής σύγχισή του δεν του επιτρέπει να αναγνωρίζει πια τι είναι αλήθεια και τι φαντασία. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Πατέρα».
5. Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) της Κλόι Ζάο
Μία 60χρονη γυναίκα κλείνει και κλειδώνει το σπίτι της. Αποθηκεύει λίγα πράγματα σε ένα ενοικιαζόμενο χώρο φύλαξης. Επιλέγει ακόμα πιο ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα, τα απολύτως απαραίτητα, για να τη συντροφεύσουν στο βανάκι που έχει μετατρέψει σε τροχόσπιτο. Και ξεκινά. Σταδιακά θα τη γνωρίσουμε. Είναι η Φραν, πρόσφατα χήρα. Δεν έχασε απλώς τον άντρα της. Με τον τρόπο που κάποια μοναχική στιγμή θα κοιτάξει υγρά μια φωτογραφία, και κάποια άλλη θα μιλήσει με λεπτή διακριτικότητα για το τέλος του, καταλαβαίνουμε ότι έχασε τον έρωτα της ζωής της. Ηταν η τελευταία απώλεια. Πιο πριν είχαν και οι δύο χάσει τις δουλειές τους: ζούσαν στο Εμπάιρ της Νεβάδα, μια κωμόπολη που χτίστηκε στην μεταπολεμική Αμερική για να στεγάσει τους εργάτες του τοπικού ορυχείου. Το 2008, όταν η εταιρία φαλήρισε και το ορυχείο έκλεισε, όλοι οι κάτοικοι του Εμπαϊρ βρέθηκαν στο δρόμο. Μέσα σε λίγους μήνες η κωμόπολη έσβησε από το χάρτη. Οταν η Φραν μπαίνει στο βανάκι της και ξεκινά την περιήγησή της στα badlands της Αμερικής, ψάχνοντας περιστασιακές δουλειές και πάρκινγκ, μπορεί να κουβαλάει ελάχιστα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι απώλειες χώρεσαν στις αποσκευές της. Τις φοράει βουβά, βαριά στο βήμα της. Με στωική αξιοπρέπεια στο βλέμμα της. Με εύθραυστη ενσυναίσθηση όταν σιγά σιγά γνωρίζει κι άλλους νομάδες κι ακούει τις ιστορίες τους. Ανθρώπους που δούλευαν μία ζωή σκληρά, αλλά τους πέταξε το χρεοκοπημένο σύστημα εκτός – από τα σπίτια τους, τις ζωές τους, την «κανονικότητα». Θα ακολουθήσουμε τη Φραν για ένα χρόνο στο δρόμο. Που πας όταν τα έχεις χάσει όλα; Και τελικά ποια ήταν αυτά τα «όλα»; Και ποια στα αλήθεια είχαν σημασία; Εσύ, πόσα θα χωρούσες σ' ένα βανάκι; Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Χώρα των Νομάδων».
4. Spider-Μan No Way Home του Τζον Γουάτς
Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψει κάποιος το τι σημαίνει ο Spider-Man για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά για κάποιο λόγο ο σκηνοθέτης Τζον Γουάτς το κάνει με μια αμέριστη ευκολία με τη νέα του ταινία «Spider-Man: No Way Home». Μια ταινία που πέρα από το όποιο fan service και αν εξυπηρετεί, καταφέρνει να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τελευταία τριλογία (αυτή με τον Τομ Χόλαντ) και να μας δώσει μια από τις καλύτερες ταινίες «Spider-Man» που έχουν γυριστεί ποτέ. Οσο κι αν ακούγεται αυτό για μερικούς ως ιεροσυλία το «No Way Home» φτάνει και σε σημεία μάλιστα ξεπερνά, το «Spider-Man 2» του Σαμ Ράιμι. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Spider-Man No Way Home».
3. Ασπρο Πάτο (Druk) του Τόμας Βίντερμπεργκ
Πολλοί αγαπήσαμε αυτή την ταινία. Για άλλους λόγους ο καθένας. Οπως και είχε πολύ ενδιαφέρον πώς ερμήνευσε ο κάθε θεατής το τέλος της. Ηταν αισιόδοξο, δοξαστικό, αφρώδες ή πικρό, καυστικό, σου έκαιγε τα σωθικά σαν malt whiskey; «Oh what a life». Ισως το πιο ωμά ειλικρινές είναι ότι η ζωή είναι και αισιόδοξη, και αφρώδης και πικρή και καυστική και όλα μαζί. Και βγάλτα πέρα, όπως μπορείς. Αποδέξου τα λάθη, εκτίμησε όσους σε αγαπούν (αν μπορείς, ας είσαι ανάμεσά τους) και παραμένουν δίπλα σου, κι όλα τα υπόλοιπα που σου ροκανίζουν το μυαλό, ας πάνε στην ευχή - στροβίλισέ τα με τα χέρια ανοιχτά, ζάλισέ τα με ένα ποτηράκι. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Κάνε το άλμα, ελεύθερος. «Oh what a life». Και δεύτερη, δεν έχει.Ο Τόμας Βίντεμπεργκ επέστρεψε, στην πιο δύσκολη στιγμή της δικής του ζωής, κι έκανε ταινία όσα μας πονάνε, όσα μας απογοητεύουν, όσα, όσο μεγαλώνουμε, δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε. Οχι, η ζωή δεν είναι αυτό που μάς υποσχέθηκαν όταν ήμασταν μικροί. Αυτό που θα ερχόταν "αν ήμασταν καλά παιδιά". Οχι, η ζωή δεν είναι ό,τι ονειρευόμασταν. Και πάνω από όλα, όχι, εμείς δεν γίναμε ποτέ, αυτό που ονειρευόμασταν. [Για δυνατούς λύτες: «Is it a dream a lie, if it don't come true / or is it something worse?»)Ο Βίντεμπεργκ όμως καταφέρνει, με τον μαγικό τρόπο που έχει το μεγάλο σινεμά των μικρών στιγμών, να σε παρηγορήσει. Η μεγάλη εικόνα της ζωής σου στερεί τον έλεγχο - κι αυτό είναι λύτρωση. Ζήσε την αληθινά. Θαρραλέα. Με αγάπη, φιλίες και άσπρο πάτο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ασπρο Πάτο».
2. No Time to Die του Κάρι Τζότζι Φουκουνάγκα
Ο χρόνος είναι, φυσικά, το κλειδί για το «No Time to Die», στο σενάριο αλλά και μ' έναν meta τρόπο. Δεν είναι η στιγμή να πεθάνεις, λέει ο τίτλος, αλλά, τότε, πότε είναι η στιγμή για να πεθάνεις, τι είναι εκείνο για το οποίο αξίζει να διακινδυνεύσεις την ίδια σου τη ζωή; Ο Τζέιμς Μποντ δεν είναι πλέον ο Πράκτορας 007, έχει αποσυρθεί, τη θέση και τον κωδικό του, μάλιστα, έχει πάρει η Νόμι, μια νεαρή μαύρη γυναίκα, κλείσιμο ματιού στον εκσυγχρονισμό των ηθών, αλλά και στον βαθύ συντηρητισμό του Ιαν Φλέμινγκ (η Λασάνα Λιντς σ' ένα ρόλο τόσο αδιάφορα γραμμένο που καθόλου δεν χτίζει προσμονή για να την ξαναδούμε - παρά την πολυδιαφημισμένη συμμετοχή της Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ στο σενάριο, δεν μοιάζει να έχει δοθεί καμία μεγαλύτερη πυγμή στις γυναίκες ηρωίδες). Ο Τζέιμς, ωστόσο, με προσωπικά κίνητρα, θα δεχτεί ν' αναλάβει μια υπόθεση που του προτείνει ο Φίλιξ, ο παλιόφιλος από τη CIA. Η υπόθεση θα τον οδηγήσει όχι μόνο σ' ένα ταξίδι από την Ιταλία (αυτή προ της δράσης), στην Τζαμάικα, στην Κούβα, στην Αγγλία και σ' ένα αχαρτογράφητο νησί, αλλά και στην MI6 και στην αντιφατική Μαντλέν Σουαν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «No Time to Die».
1. Dune του Ντενί Βιλνέβ
Από την ατελέσφορη προσπάθεια του Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι να μεταφέρει το «Dune» στην μεγάλη οθόνη μέχρι την απενοχοποιημένα cult μεταφορά του Ντέιβιντ Λιντς το 1984, η κινηματογραφική ιστορία του «Dune» δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα.
Κάτω από το βάρος της κληρονομιάς του λογοτεχνικού έπους του Φρανκ Χέρμπερτ και πίσω από τις πιέσεις ενός fandom που αποζητούσε με πάθος μια κινηματογραφική εκδοχή που θα δικαίωνε τις προσδοκίες του, η προσαρμογή μιας από τις πιο εμβληματικές αφηγήσεις στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, από την αρχή φάνταζε σχεδόν ως ένας ευσεβής πόθος, λίγο πολύ σαν την προφητεία για τον εκλεκτό που θα άλλαζε την μοίρα του πλανήτη Αράκις, την οποία όλοι γνώριζαν αλλά λίγοι ήταν διατεθειμένοι να πιστέψουν.
Ωστόσο το «Dune» του Ντενί Βιλνέβ, βασισμένο σε έναν φανταστικό κόσμο του μέλλοντος, όπου ισχυροί οίκοι οικογενειών εξουσιάζουν ολόκληρους πλανήτες ενώ το πιο πολύτιμο υλικό που υπάρχει είναι ένα πανάκριβο μπαχαρικό που επιτρέπει την διαπλανητική μετακίνηση, είναι πλέον εδώ: γυαλιστερό, πιστό στο πρωτότυπο υλικό, γεμάτο τάσεις μεγαλείου και μια αυθεντική αγάπη για όλα όσα αγκαλιάζει αυτό το σύμπαν, σε μια ευλαβική σχεδόν προσέγγιση. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Dune».
Στατιστικά, παραλειπόμενα, οι χαμένοι και οι νικητές της χρονιάς:
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από 150 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2021. Ψήφισαν ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις αίθουσες, αλλά και σε πλατφόρμες (Netflix, Cinobo, AppleTV+, Amazon), ψήφισαν και μερικές ταινίες που ανήκαν ημερολογιακά στο 2020 και κάποιες που δεν βρίσκονταν μέσα στη λίστα των ταινιών της χρονιάς που μπορούσαν να συμμετέχουν στην ψηφοφορία, αλλά και κάποιες που είδαν «παράνομα» στο σπίτι τους.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν το «Hand of God» του Πάολο Σορεντίνο, το «Μην Κοιτάτε Ψηλά» του Ανταμ ΜακΚέι, το «Matrix Resurrections» της Λάνα Γουατσόφσκι, η «Τελευταία Μονομαχία» του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο «Ανθρωπος του Θεού» της Γελένα Πόποβιτς, το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ,
Τέσσερις από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2020.
Συνολικά ψηφίστηκαν δεκαεννιά ελληνικές ταινίες. Τις περισσότερες ψήφους πήρε το «Digger» που φιγουράρει και στη δεκάδα, ενώ ακολουθούν το «Ανθρωπος του Θεού» της Γελένα Πόποβιτς, «Σμύρνη μου Αγαπημένη» του Γρηγόρη Καραντινάκη, «Μήλα» του Χρήστου Νίκου, «Πρόστιμο» του Φωκίωνα Μπόγρη, «Ράφτης» της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν, «Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» του Δημήτρη Μπαβέλλα, «The Black Bachelor» του Γιάννη Παπαδάκου, «Karditsa Forever» του Στράτου Μαρκίδη, «Δεν Ακούμε τα Τραγούδια» του Τάκη Παπαναστασίου. και τα ντοκιμαντέρ «Νίκος Καρούζος: Ο Δρόμος για το Εαρ» του Γιάννη Καρπούζη, «Καινούριος Ουρανός: Οι Γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος» του Γιάννη Ξύδα, «Ο Γιώργος του Κέδρου» των Γιάννη και Γιώργου Κολόζη, «Ορνιθες (Πώς να Γίνεις Πουλί)» του Μπάμπη Μακρίδη, «7 Λεπτά Ψυχής» του Πάνου Βλάχου, «Τα Οριά Μας» του Δημήτρη Γιατζουζάκη, «Δικαίωση 3368» της Ισμήνης Σακελλαροπούλου, «Παρόντες» του Γιώργου Αυγερόπουλου, «No Heroes» του Γιώργου Βιτσαρόπουλου.
Οι νικητές των διαγωνισμών για φέτος είναι:
α. το βιβλίο «The Art and Soul of Dune» της Τάνια Λαπουάντ με πρόλογο του Ντενί Βιλνέβ κερδίζει ο Ηλίας Μυλωνάς
β. το βιβλίο «Νο Τime to Die: The Making of the Film» του Μαρκ Σαλισμπέρι κερδίζει ο Δημήτρης Αναστασίου
γ. από ένα σετ συλλεκτικών μολυβιών και μια κονκάρδα No Time to Die οι Αγγελος Τζιμαγιώργης, Παναγιώτης Κηπουρός, Λέων Κουντουράς
δ. από ένα μπλουζάκι Dune κερδίζουν οι Γιώργος Γιαννόπουλος, Κατερίνα Γιωτοπούλου, Αλκης Νικομάνης, Βαγγέλης Τριχιάς, Παναγιώτα Κυβέλου, Γρηγόρης Τσιγαρίδας, Νίκος Φρέσσας, Γιάννης Τζούφας, Πέτρος Νικολάου, Ευαγγελία Πανάγου
ε. από ένα μπλουζάκι Matrix Resurrections οι Πέτρος Κασδαγλής, Σοφία Κροκίδα, Νίκος Καβάλος, Τζένη Λάγιου, Δημήτρης Νινίκας, Μαρία Ιντζεκώστα, Αντώνης Καλαρίδης, Χρυσαυγή Καμήτσιου, Γιώργος Μαχαιρίδης, Μαρία Φουρουσίδου
ζ. ενα μπλουζάκι polo No Time to Die ο Παναγιώτης Λαλίδης
