«Παράλληλες Μητέρες» (Madres Paralelas) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Μάς έχει αποδείξει πόσο αγαπά κι εκτιμά και τιμά τις γυναίκες. Ξέρουμε πόσο, ειδικά οι μητέρες, έχουν σημαντικό και κύριο λόγο στις ταινίες του. Δεν φανταζόμασταν όμως ποτέ, ότι στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ θα επέμενε στο σύμβολο της μάνας για να συνθέσει ένα πολύ μεγαλύτερο καμβά ως φόντο και τελικά προορισμό της ταινίας του. Οτι, «παράλληλα» με την προσωπική ιστορία των ηρωίδων του, θα έκανε μία ταινία τόσο πολιτική, τόσο συγκινητική για το παρελθόν, τόσο σημαντική για το παρόν και το μέλλον.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2021;
Power Points
Το σενάριο. Η ιδέα μίας ιστορίας που θέλει να επανεξετάσει τι σημαίνει μητρότητα, οικογένεια, ρίζα. Πόσο σημαντικό είναι να κοιτάξεις με μάτια διάπλατα το DNA της ιστορίας σου, να το τιμήσεις, να μην το αφήσεις θαμμένο, ξεχασμένο. Και, «παράλληλα», να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι φτιαγμένη/ος κι από πολλά περισσότερα υλικά: αγάπη, φροντίδα, αλληλεγγύη. Και μπορείς να χαράξεις ένα μέλλον που επιλέγεις εσύ - με την εναλλακτική οικογένειά σου. Η αγκαλιά σου χωράει παιδιά που μπορεί να είναι ή να μην είναι αίμα σου. Κανείς όμως δεν είναι ξένος όταν υπάρχει αποδοχή, συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια. Και, κάπως έτσι, ο Αλμοδόβαρ καταλήγει να μην μιλάει για αυτό που συνέβη στην Γιάνις και στην Τερέσα. Αλλά στην Ισπανία μετά τον Φράνκο, την Αμερική μετά τον Τραμπ, τη σύγχρονη τραυματισμένη Ευρώπη, σε όλους μας που ζούμε σε κοινωνίες που αλλάζουν, ανοίγουν τα σύνορά τους και καλό θα ήταν να ανοίξουν και τις αγκαλιές τους.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί φέρει ασυμβίβαστα τη σφραγίδα συγκίνησης του Πέδρο Αλμοδόβαρ (δεν φοβάται το μελό, ανεβάζει τις θερμοκρασίες στην χρωματική παλέτα, τις μουσικές, τις ερμηνείες), ενώ ταυτόχρονα περνά διαυγέστατα το πολιτικό της μήνυμα. Ενα πρώην enfant terible και σήμερα ένας καταξιωμένος, διεθνής, οσκαρικός (και λάβαρο για την ισπανική κινηματογραφία πλέον) σκηνοθέτης υπογράφει κάτι που ξεπερνά το σινεμά του κι απευθύνεται στην Ιστορία.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Οι αληθινές ιστορίες των εξαφανισμένων, με την επιστροφή στο χωριό. Οι μαμάδες, οι γιαγιάδες να αφηγούνται στους νεότερους τα τραγικά γεγονότα, τις «εξαφανίσεις» δεκάδων χιλιάδων πολιτών κατά την περίοδο του Ισπανικού Εμφυλίου, αλλά και στα πρώτα χρόνια της πολύχρονης δικτατορίας του Φράνκο. Η συγκίνηση ότι, λίγο πριν κλείσουν τα μάτια τους, μπορεί να έχουν την ευκαιρία να θάψουν τους νεκρούς τους.
Γράψαμε στο Flix
Με έναν ολόκληρο αστερισμό από γνώριμες και μη μορφές, μεταξύ των οποίων η πάντα έτοιμη να κλέψει την παράσταση Ρόσι Ντε Πάλμα, με μία χρωματική παλέτα που αγκαλιάζει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και υπογραμμίζει τη συναισθηματική πορεία προς την κάθαρση, με την απρόβλεπτα χιτσκοκική μουσική επένδυση του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας και μια ερωτική σκηνή ανθολογίας με υπόκρουση του Summertime της Τζάνις Τζόπλιν (η οποία, άλλωστε, ήταν η πηγή έμπνευσης για το όνομά της ηρωίδας), και με ένα συγκλονιστικό τελευταίο δεκάλεπτο, ικανό να σου φέρει δάκρυα στα μάτια, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κάνει κάτι τελικά παραπάνω από μια (υπέροχη) ταινία. Δημιουργεί ένα safe place και ανοίγει μια κινηματογραφική αγκαλιά. Σαν μια μητέρα. Παράλληλη ή μη. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ
Και κάτι ακόμη
Τελικά δεν υπήρχε λογοκρισία μόνο στην Ισπανία του Φράνκο. Αλλά συνεχίζει να υπάρχει σήμερα - στον «καθωσπρεπισμό» των social media. Οπως πιθανότατα γνωρίζετε, το instagram έχει πρόβλημα με τις γυναικείες θηλές -ενώ δεν έχει βεβαίως με τις αντρικές- οι οποίες θεωρεί ότι προσβάλλουν τους κανόνες του περί γυμνού, οπότε είχε ένα τεράστιο πρόβλημα με την αφίσα της νέας ταινίας του Πέδρο Αλμοδοβάρ, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από υπέροχη, αλλά που για την πλατφόρμα ήταν κάτι προσβλητικό. Ο σχεδιαστής της αφίσας Χαβιέρ Χαέν ήταν ο πρώτος που δήλωσε ότι το instagram κατέβασε το πόστερ που πόσταρε στον λογαριασμό του και σύντομα η πλατφόρμα επανέφερε τα λογοκριμένα ποστ και απολογήθηκε
Το Top 10 του Flix για το 2021:
