Οταν κυκλοφόρησε, πριν τέσσερα περίπου χρόνια, το «Justice League» έμοιαζε αποπροσανατολισμένo και χαμένo ανάμεσα σε δυο δημιουργικά οράματα.
Ενα ήταν εκείνο του Ζακ Σνάιντερ, ένα σαφώς πιο πομπώδες και γεμάτο επικές, στιλιζαρισμένες, στιγμές σε όλη την slow motion δόξα του, και αυτό του Τζος Γουίντον, ο οποίος αναγκάστηκε να αντικαταστήσει τον Σνάιντερ που αποχώρησε λίγο πριν ολοκληρώσει την ταινία λόγω μιας προσωπικής του τραγωδίας, αλλά και ενός στούντιο που επιθυμούσε μια πιο ανάλαφρη εικόνα στην ήδη ζοφερή και βαριά ατμόσφαιρα της ταινίας. Το αποτέλεσμα όχι απλά αδίκησε το όραμα και των δύο, αλλά έκανε τους ήρωες και την ιστορία της να εγκλωβίζονται, άθελά τους, σε μια μπερδεμένη και αδιάφορη υπερήρωική ταινία.
Κάπου κάτω από όλα αυτά όμως υπήρχε πάντοτε μια υπόσχεση ενός άλλου καλύτερου, πιο περίπλοκου, φιλμ κάτι που οι φανς πίστευαν πως είχαν το δικαίωμα να δουν, κάτι που για αυτούς θα δικαίωνε τόσο το όραμα του πραγματικού δημιουργού της όσο και τους ήρωες και ιστορία της. Και σίγουρα δεν θα άφηναν αυτή την φορά την ευκαιρία να πάει χαμένη απαιτώντας από το στούντιο την κυκλοφορία του διαβόητου director’s cut της ταινίας. Ο δρόμος μπορεί να ήταν σκληρός και οι συνθήκες δύσκολες, αλλά έπειτα από μια αδιάκοπη και σκληρή καμπάνια, με τίτλο #ReleasetheSnyderCut, η οποία θα επέτρεπε στον Ζακ Σνάιντερ να κυκλοφορήσει την ταινία που είχε πάντα σκοπό να δείξει στο κοινό του, επιτέλους οι κόποι τους, και οι ελπίδες τους, ανταμείφθηκαν.
Το θρυλικό πλέον «Zack Snyder's Justice League» είναι εδώ, σε όλο το τετράωρο μεγαλείο του.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι το πως αυτή η ταινία έχει γίνει αποκλειστικά για τους φανς. Οσο εγωιστικό και αν ακούγεται στην ουσία αυτό, ο Σνάιντερ δημιούργησε την ταινία αυτή, διάρκειας 4 ωρών και 2 λεπτών, για να ικανοποιήσει το fandom το οποίο τον υποστήριξε όλα αυτά τα χρόνια. Από αυτή την άποψη και μόνο, ναι, ο Σνάιντερ μεγαλουργεί δίνοντάς τους ό,τι ακριβώς επιθυμούσαν και ακόμα παραπάνω καθώς η ταινία καταφέρνει να ξεπεράσει οποιαδήποτε προσδοκία. Τι γίνεται όμως για το υπόλοιπο κοινό οι οποίοι ίσως «απομακρυνθούν» μόνο και μόνο διαβάζοντας για μια 4ωρη υπερηρωική ταινία;
Ο Σναίντερ είχε ξεκαθαρίσει πως η ταινία του δεν θα έχει ούτε ένα καρέ από την ταινία του Γουίντον και αυτό φαίνεται ήδη από το πρώτο κιόλας λεπτό της. Η ιστορία της δεν αλλάζει δραματικά – ακόμα μιλάμε για μια ομάδα από υπερήρωες οι οποίοι συνεργάζονται μαζί για να κατατροπώσουν ένα αρχέγονο κακό πριν αυτό καταστρέψει ολόκληρη την Γη – αλλά είναι σαφές πως ο Σνάιντερ όχι μόνο δεν θέλει να δημιουργήσει μια τυπική υπερηρωική ταινία, αλλά έχει βλέψεις για κάτι πιο μεγαλειώδες και πιο επικό, από ό,τι μας έχει συνηθίσει.
Προσπαθώντας να κάνει το δικό του υπερηρωικό magnum opus, o Σνάιντερ παραμένει πιστός στον τρόπο κινηματογράφισής του, με ένα σύμπαν που μοιάζει περισσότερο σοβαροφανές από ότι σοβαρό, με τα μουντά χρώματα και τα διάφορα φίλτρα, με τις υπερβολικά γεμάτες στόμφο ατάκες αλλά και τις slow motion σκηνές στις μάχες του. Και όμως ακόμα μέσα σε αυτό το τετράωρο, η ταινία καταφέρνει να μην δείχνει βαρετή.
Αν η πρώτη ταινία του 2017 έμοιαζε να χάνει το δέος της και την αίσθηση μεγαλείου κάτω από ένα ανεπαρκές σενάριο, εδώ τα πάντα δείχνουν πιο ξεκάθαρα από ποτέ.
Με δύο επιπλέον ώρες για να «παίξει» δημιουργικά, ο Σνάιντερ βρίσκει τον χρόνο για να δημιουργήσει μια πιο στρωτή και κατανοητή μορφή αφήγησης της ιστορίας της οποίας θέλει διηγηθεί αλλά και να δώσει στους περισσότερους χαρακτήρες περισσότερο βάθος, μια πιο ξεκάθαρη προοπτική των ενεργειών τους, διορθώνοντας έτσι αρκετά πράγματα από τις αποσπασματικές αφηγήσεις της πρώτης ταινίας. Δεν βιάζεται να μας παρουσιάσει τους ήρωές του, δίνοντας στον καθένα την ώρα και τον ρυθμό για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Και μπορεί η Wonder Woman και ο Aquaman να επηρεάζονται λιγότερο από όλο αυτό, ίσως το καλύτερο παράδειγμα να είναι ο χαρακτήρας του Βίκτορ Στόουν (aka Cyborg) ο οποίος αποκτά μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία εμπλουτισμένη με γοτθικές πινελιές, και τον Ρέι Φίσερ να δίνει στον ήρωά του, κάτω από όλες αυτές τις ψυχρές προσθετικές μηχανές, μια πιο αναγκαία ανθρώπινη πτυχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπάρι Αλεν (aka Flash) του Εζρα Μίλερ, ο οποίος ακόμα προσπαθεί να μάθει τις δυνάμεις του και η νέα εισαγωγή του χαρακτήρα του δίνει μια αναγκαία δόση αυτοπεποίθησης, η οποία παραμένει μαζί του μέχρι το τέλος.
Μπορεί οι μικρές αυτές αλλαγές, όπως σε μερικές σκηνές, η αντικατάσταση της μουσικής του Ντάνι Ελφμαν με ένα πιο δυναμικό soundtrack γραμμένο από τον Τόμας Χόλκενμποργκ των Junkie XL, αλλά και η παρουσίαση της ταινίας σε φορμάτ 1.33:1 κόντρα στο πιο κινηματογραφικό 1.78:1 του πρώτου, η μεγάλη διάφορά έγκειται σε ένα τελείως αλλαγμένο φινάλε, το οποίο καταφέρνει να δείχνει πιο συγκροτημένο και πιο επικό από το άνευρο τελευταίο μισάωρο της ταινίας του Τζος Γουίντον.
Κι ενώ η πλειοψηφία των αλλαγών που κάνει το cut του Σναίντερ δείχνουν πως έχουν μια κάπως πιο ζωτική σημασία για την ταινία, μερικές στιγμές φαίνεται να διαρκούν πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των φανς. Ακόμα και τώρα ο Steppenwolf δεν καταφέρνει να μείνει ως ένας αξέχαστος κακός του DCEU, παρά τον μεγαλύτερο ρόλο του και την αλλαγή στην πανοπλία του, η προσθήκη του επίσης κακού Darkseid υπάρχει εκεί μόνο και μόνο για να προκαλέσει μερικά επιφωνήματα ενθουσιασμού και χειροκροτήματα από τους φανς, αλλά και η περίφημη μαύρη στολή του Superman, η οποία αντικατοπτρίζει την ιδεολογία του Καλ-Ελ μετά την περίφημη ανάστασή του, δεν έχει το αντίκτυπο που θα περίμεναν οι περισσότεροι. Και οι εμφανίσεις των Martian Manhunter και του Joker του Τζάρεντ Λέτο δείχνουν απλά ως χαμένες ευκαιρίες δίνοντας την αίσθηση μιας βεβιασμένης προσθήκης για να γεμίσουν οι τέσσερις ώρες.
Ας είναι όμως. Η πραγματικότητα είναι πως και τα έξι κεφάλαια (κι ένας επίλογος) της ταινίας αυτής αποτελούν έναν φόρο τιμής σε όλους εκείνους που υποστήριξαν το όραμα που είχε ένας σκηνοθέτης για το έργο του, με όλα τα καλά, αλλά και κακά, που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Ακόμα και όταν αυτό τελειώνει με ένα cliffhanger το οποίο μάλλον δεν θα δούμε ποτέ το πώς θα εξελιχθεί. Ακόμα και αν ποτέ δεν πρόκειται να ξαναδούμε κάτι ανάλογο στις οθόνες μας. Το «Zack Snyder's Justice League» είναι ένα μοναδικό επίτευγμα από μόνο του το οποίο αξίζει την προσοχή σας. Εστω και με μικρές δόσεις.
Διαβάστε εδώ τις σημαντικότερες διαφορές ανάμεσα στα δύο «Justice League».
