To σινεμά του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ μοιάζει με ένα συνδυασμό ακραίου νεορεαλισμού πακεταρισμένου στην πιο επιτηδευμένη αρχιτεκτονική φόρμα που έχετε δει ποτέ.
Εικόνες απίστευτου νατουραλισμού γίνονται το κέντρο παράδοξων γωνιών λήψης που παραμορφώνουν την πραγματικότητα καθώς οι εξαντλητικά αργοί ρυθμοί και η εμμονή πάνω στα πρόσωπα των ηρώων και την σωματική τους κατάσταση ολοκληρώνουν ένα οικοδόμημα ποιητικού σινεμά μόνο για δυνατούς λύτες.
Το σινεμά του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ είναι, όμως, περισσότερο απ' όλα τα παραπάνω, εξοντωτικό.
Και το «Stray Dogs» τον βρίσκει ναι μεν απόλυτα συνεπή σε όλο το προηγούμενο έργο του («I Don't Want to Sleep Alone», «The Wayward Cloud», «The Hole»), εδώ με την ιστορία ενός πατέρα και των δυο παιδιών του, άστεγων και εξαθλιωμένων στην Ταϊβάν του σήμερα, αλλά και πιο βασανιστικό κυριολεκτικά απο ποτέ.
Ολη η ταινία είναι δομημένη πάνω σε πλάνα σεκάνς που διαρκούν από λίγα μέχρι πολλά (αλλά όταν λέμε πολλά ενοούμε πολλά) λεπτά το καθένα, μέσα στα οποία ο Τσάι Μινγκ Λιάνγκ αρχίσει να ξεδιπλώνει την καθημερινότητα δύο μικρών παιδιών που περιφέρονται στα σούπερ μάρκετ της Ταιπέι περιμένοντας τον πατέρα τους να επιστρέψει από την δουλειά του που είναι να κρατάει όρθιος όλη μέρα διαφημιστικά πλακάτ στη μέση των λεωφόρων της πόλης.
Πολύ νωρίς στην ταινία (ό,τι σημαίνει αυτό σε μια ταινία του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ – μην ξεχνιόμαστε), η απελπισία του πατέρα θα γίνει εμφανής καθώς στέκεται μέσα στη βροχή κρατώντας στωικά (σαν σταυρό;) το διαφημιστικό πλακάτ του και τραγουδάει ένα τραγούδι δακρύζοντας από απόλυτη δυστυχία.
Λίγο αργότερα, μια γυναίκα – επίσης άστεγη – που δουλεύει στο σούπερ μάρκετ θα αντιληφθεί την παρουσία της μικρής κόρης του και θα την φροντίσει λούζοντάς της τα μαλλιά και προσφέροντας της ένα μητρικό χάδι.
Ναι, με τα δικά του μέτρα και σταθμά – αυτά μιας απόλυτα στατικής κινηματογράφησης που περιγράφεται πιο εύκολα με όρους αρχιτεκτονικής και... ζαρζαβατικών - , η καταγραφή μιας φτωχής και εξαθλιωμένης μερίδας απόκληρων πολιτών στο κέντρο μιας σύγχρονης μητρόπολης είναι συγκλονιστική καθώς στο γνωστό του ύφος ο Τσάι Μιγνκ Λιάνγκ αφήνει την κάμερα να αναλύσει το παραμικρό βλέμμα και την παραμικρή αγωνιώδη κίνησή τους προς μια απέλπιδα επιβίωση, ισοπεδώνοντας λες κάθε άλλο σύγχρονο σχόλιο πάνω στην ανεργία, τη φτώχεια και το τελος του Δυτικού Πολιτισμού οπως τον ξέραμε.
Αυτό, ωστόσο, δεν κάνει το «Stray Dogs» τίποτα περισσότερο από μια ερμητική – στα όρια του hardcore art house σινεμά - κινηματογραφική εμπειρία που παρακολουθείς μόνο από περιέργεια καθώς σε ελλειπτική μορφή και με τη μία ακατανόητη σκηνή να διαδέχεται την άλλη - αποκαλύπτεται στο δεύτερο μισό της ταινίας τι οδήγησε αυτήν την οικογένεια στο... δρόμο και ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της.
Φαβορί στα στοιχήματα ήδη πριν την έναρξη του 70ού Φεστιβάλ Βενετίας για τον Χρυσό Λέοντα, το «Stray Dogs» μοιάζει αδύνατον να φύγει από το Λϊντο χωρίς μεγάλο βραβείο ή ακόμη και με τον δεύτερο Χρυσό Λέοντα στην καριέρα του Τσάι Μινγκ Λιανγκ μετά το «Vive l' Amour» του 1994, δικαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν δημιουργό που εδώ και είκοσι χρόνια επιμένει μοναχικά σε ένα σινεμά απόλυτα δικό του.
Και όχι γιατί αυτή είναι μια ταινία που θα μπορέσει ποτέ να δει κανείς εκτός φεστιβαλικού κυκλώματος, αφού μοιάζει να υπάρχει μόνο εξαιτίας του.
