Ο Μανουέλ και ο Ντρις γεννήθηκαν κάτω από τον ίδιο Θεό, στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Εκεί όπου οι επιλογές που έχεις όταν μεγαλώνεις είναι τόσο λίγες, όσες και αυτές που τελικά επέλεξαν οι δυο αδελφικοί φίλοι.
Ο Μανουέλ ενσωματώθηκε εύκολα στον κόσμο του υποκόσμου μιας μαφιόζικης οικογένειας αλγερινής καταγωγής, διακινδυνεύοντας διαρκώς τη ζωή του, τη ζωή της κοπέλας που αγαπάει και του μικρού του παιδιού. Ο Ντρις υπήρξε πιο αποφασιστικός αφού προτίμησε να ξεφύγει από τη προδιαγεγραμμένη μοίρα του και έγινε αστυνομικός, κατευθείαν στα βαθιά στο τμήμα των ναρκωτικών, εκεί όπου η γνώση του για τον κόσμο που άφησε πίσω θα μπορούσε να τον βοηθήσει.
Μια λάθος εκτίμηση με επίκεντρο μια μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών, θα τους φέρει αντιμέτωπους σε ένα ανθρωποκυνηγητό χωρίς προβλέψιμη έκβαση. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν και κανένας από τους δύο δεν εμπιστεύεται πλέον τον άλλον, η επιβίωση τους είναι πια κοινή τους υπόθεση.
Η παραπάνω υπόθεση θα μαρτυρούσε ακόμη μια (γαλλική) ταινία για το οργανωμένο έγκλημα στα προάστια του Παρισιού, την ταξική ανισότητα, τις κοινότητες που τις ενώνει όχι μόνο η κοινή αραβική καταγωγή, αλλά και άγραφοι κανόνες τιμής και τιμωρίας, τα βρώμικα παιχνίδια που παίζονται όχι μόνο μέσα στους κόλπους της αστυνομίας αλλά και ανάμεσα σε ανθρώπους που δένονται με δεσμούς αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.
Και είναι αλήθεια πως ο Νταβίντ Ελοφέν παίζει με όλα τα κλισέ ενός σύγχρονου policier, αλλά όπως το εξαιρετικό «Μακριά από τους Ανθρώπους» δεν ήταν άλλη μια ταινία για τον πόλεμο στην Αλγερία, έτσι και το «Αδελφικοί Εχθροί» δεν είναι μόνο ένα αστυνομικό στη μακρά παράδοση του γαλλικού σινεμά.
Χωρίς να απαρνείται τις δύσκολες αλλά με τεχνική εκτελεσμένες σκηνές δράσεις και το σασπένς που χτίζεται με ρυθμό και μεθοδικότητα πάνω στις συνεχείς καθόλου εκβιαστικές ανατροπές, ο Ελοφέν ξύνει την επιφάνεια μιας αστυνομικής ταινίας για να αποκαλύψει τα κομμάτια μιας αρχαίας τραγωδίας, χτισμένης πάνω στους χαρακτήρες: το παρελθόν και το παρόν τους, τις αποφάσεις και το ένστικο επιβίωσής τους, τον προσωπικό αγώνα του καθενός να αποδείξει πως ο δρόμος του στη ζωή δεν ήταν ο λάθος.
Στα πρόσωπα του Ματίας Σχούναρτς (ένας σταθερά τόσο δυνατός ηθοποίος που αποφεύγει την τυποποίηση ακριβώς επειδή κάθε φορά γίνεται τόσο πολύ ο χαρακτήρας που υποδύεται που είναι διαρκώς ο διαφορετικός ίδιος ήρωας) και του Ρεντά Κατέμπ (το εκτόπισμα ενός μεγάλου ταλέντου του γαλλικού σινεμά αναδεικνύεται εδώ περισσότερο από κάθε προηγούμενη του ταινία), ο Ελοφέν κινηματογραφεί τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, έναν και μόνο ήρωα που σε έναν τέλειο κύκλο κάθαρσης θα χάσει τα πάντα ακριβώς επειδή όσοι γεννιούνται κάτω από τον ίδιο Θεό, συνήθως πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο.
Διάφανη πικρή οπτική (και κριτική) μιας κοινωνίας και μιας χώρας που νιώθει πιο ασφαλής όταν παραμένει με τα τραύματά της ανοιχτά.
