Ο «Απόστρατος» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή, εννιά χρόνια μετά τον «Ξεναγό». Είναι και η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συυμετέχουν στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 60ού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μαζί και μια τρυφερή, απροσδόκητη ματιά στο σήμερα και το χθες της εθνικής μας «πατριδογνωσίας».
Συναντήσαμε τον Ζαχαρία Μαυροειδή λίγο πριν την επίσημη πρώτη του στο Ολύμπιον...
Γιατί αγαπάς την ταινία;
Η πιο προσωπική απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι γιατί μέσα από αυτήν την ταινία συνάντησα τον παππού μου.
Πώς θα χαρακτήριζες τον κεντρικο σου ήρωα;
Εναν έφηβο στρατηγό του σήμερα στο πεδίο μάχης του καταναλωτισμού.
Τι θα ήθελες να νιώσει ο θεατής φεύγοντας από την ταινία;
Σίγουρα συγκίνηση. Η ταινία έχει μια τρυφερή κατάληξη. Και σε δεύτερο χρόνο, η ταινία νομίζω ότι δίνει πολύ τροφή για σκέψη γύρω από το τι είναι οι ήρωες, ποιοί ήταν οι ήρωες του παρελθόντος και ποιοί οι ήρωες του σήμερα.
Τι κρατάς και τι πετάς από τη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας;
Σίγουρα κρατάω την ταινία. Δεν θα την αποκηρύξω... Κρατάω πολύτιμη γνώση, πολύτιμα μαθήματα σε όλο το φάσμα του «κάνω σινεμά», από το σενάριο μέχρι την αναζήτηση του ποιος θα βγάλει την ταινία στην αίθουσα. Πετάω το στρες. Επειδή είμαι γενικά πολύ ηρεμος άνθρωπος είναι πολύ παράξενο που έχω επιλέξει να κάνω μια δουλειά τόσο στρεσογόνα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια πολύ λογική ψυχαναλυτική εξήγηση γι' αυτό. Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω ταινίες με όλο και λιγότερο στρες.
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σημαίνει...
Για μένα σημαίνει κάτι πολύ τρυφερό, γιατί επειδή σπούδασα εδώ από τα 18 μου, ερχόμουν στο Φεστιβάλ ως θεατής πολύ πριν μου μπει στο μυαλό ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Ανακάλυπτα τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, τον Γουόνγκ Καρ Γουάι, τα αφιερώματα σε άγνωστους δημιουργούς και σιγά σιγά μου γεννήθηκε η επιθυμία να γίνω κινηματογραφιστής, στη συνέχεια έγινα φέρελπις κινηματογραφιστής, μετά ήρθα με τον «Ξεναγό» να κάνει εδώ τις πρώτες προβολές του και να φτάσουμε σήμερα εδώ. Ανυπομονώ για την προβολή στο Ολύμπιον. Εχω ρίξει κάτι ύπνους σε αυτα τα καθίσματα...
Μια ευχή για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ
Καλούς απογόνους.
