Η ομάδα του Flix στο 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Τάσος Χατζηευφραιμίδης, Ρόμπυ Εκσιέλ, Θοδωρής Δημητρόπουλος.
Κάντο όπως η Τζοάνα Χογκ «Η έμπνευση έρχεται από κάτι καθημερινό, μία συνομιλία για παράδειγμα. Κοιτάζω γύρω μουσυνεχώς, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η έμπνευση έρχεται από τιςπαρατηρήσεις μου, τα ημερολόγιά μου, μικρές λεπτομέρειες που μου γίνονταιεμμονή και μετά μετατρέπονται σε ταινία». Η ιδιοσυγκρασιακή Βρετανίδα στην οποία αφιερώνει φέτος το Φεστιβάλ, με αφορμή και την προβολή της νέας της ταινίας «Souvenir», μίλησε σε συνέντευξη Τύπου για τα σημεία από τα οποία αντλεί έμπνευση και τον τρόπο με τον οποίο (προ)ετοιμάζει κάθε φορά ένα σινεμά προσωπικό, ερμητικά ανοιχτό σε αναφορές, στο φωτεινό περιθώριο του mainstream σινεμά όπως αυτό ομογενοποιείται αυτή τη στιγμή στη Μ. Βρετανία. «Δεν βλέπω αρκετές βρετανικές ταινίες για να μπορώ νααπαντήσω. Υπάρχουν αρκετοί σκηνοθέτες όπως ο Μπεν Ρίβερς, ο ΠίτερΣτρίκλαντ, η Λιν Ράμσεϊ που κάνουν πολύ προσωπικές ταινίες. Φυσικά όλοιείμαστε διαφορετικοί. Ακολουθώ το ένστικτό μου, δεν κοιτάζω γύρω μου για νασυγκρίνω τον εαυτό μου γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, μένω στον δικό μου τρόπο.Στο βρετανικό σινεμά υπάρχει πρόβλημα στον τρόπο που λειτουργεί ηχρηματοδότηση σε σχέση με τη συγγραφή ενός σεναρίου. Η διαδικασία αυτήίσως ενθαρρύνει τους νεαρούς κινηματογραφιστές για να ολοκληρώσουν τοσενάριό τους, αλλά είναι πολύ αυστηρή και πρέπει να αντισταθούμε γιατί έτσιφτιάχνονται ταινίες που έχουν παρόμοιο σχήμα, καθώς μεσολαβούν πολλέςεξωτερικές φωνές και χάνεται η εσωτερική φωνή του δημιουργού».
Ο άγνωστος εικαστικός Νίκος Κούνδουρος Οχι ότι η πλευρά του ζωγράφου του Νίκου Κούνδουρου ήταν άγνωστη, απλώς πόσοι έχουν δει, όντως, τα έργα του; Κι όχι ότι η αγάπη του για ένα συνδυασμό διονυσιακού ερωτισμού, λαϊκής παράδοσης και θρησκευτικής κατάνυξης/ενοχής είναι έκπληξη, αλλά κάποια τέτοια έργα, σαν την «Αγία Πόρνη», γδύνουν την έκθεση από όποια σοβαροφάνεια και την κάνουν παιχνίδι απολαύσεων. Λ.Γ.
Μια υπέροχη γενναία δόση βραζιλιάνικου μελοδράματος «Η Αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο»του Καρίμ Αινούζ ξεκινά με την εικόνα δύο αδερφών μέσα στην ζούγκλα της Βραζιλίας και συνεχίζει να αφηγείται τις επόμενες δεκαετίες της ζωής τους κινηματογραφώντας με το ίδιο πάθος για την φύση ακόμα και την πιο αστική εικόνα του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Πηγαία αλλά όχι κραυγαλέα φεμινιστικό, με κοινωνική αλλά όχι καταγγελτική ματιά και μελοδραματικό αλλά ποτέ επιφανειακό, το φιλμ του Καρίμ Αϊνούζ είναι μια ψύχραιμη αλλά ευαίσθητη ιστορία για τον χαμένο χρόνο, για τα απατηλά όνειρα, για την έννοια και της οικογένειας και για το πάθος μιας ζωής που ποτέ δεν σβήνει, αλλά πάνω από όλα αποτελεί μια αφήγηση για δύο γυναίκες της Βραζιλίας του 1950 που προσπάθησαν να πάρουν τις τύχες του στα χέρια, ρισκάροντας κάτι πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν: την δύναμη του μεταξύ τους δεσμού. Η ταινία κατέκτησε το μεγάλο βραβείο του τμήματος «Ενα Κάποιο Βλέμμα» των φετινών Καννών και έκανε μόλις την ελληνική της πρεμιέρα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ. Δ.Δ.
Η μνήμη του Γιώργου Καρυπίδη δεν θα μπορούσε να τιμηθεί γλυκύτερα Η προβολή του «Στη Σκιά του Φόβου» του Γιώργου Καρυπίδη ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2019 ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία. Οχι μόνο επειδή ήταν μια προβολή, μιας ταινίας που δεν βλέπουμε συχνά, καθολικά προσβάσιμη, για ανθρώπους τυφλούς και με προβλήματα όρασης, κωφούς και με προβλήματα ακοής. Αλλά επιπλέον επειδή ο φίλος του Αχιλλέας Κυριακίδης μίλησε μ' ένα κείμενο σπάνιας ευαισθησίας, προς την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, το σινεμά και τον Καρυπίδη με τη «χαμηλόφωνη και τρυφερή» προσωπικότητά του. Επειδή ο Γιώργος Αρβανίτης, διευθυντής φωτογραφίας και αυτής της ταινίας, είχε προετοιμάσει τόσα να πει αλλά τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Επειδή η σύζυγός του, Ράνια Μπριλάκη-Καρυπίδη μίλησε με απλότητα και εγγύτητα, κάνοντάς τον, σίγουρα, περήφανο. Επειδή αυτή, η μάλλον «διακριτική» προβολή, απογευματινή, είδε την πλατεία του Ολύμπιον γεμάτη και τον ηλικιακό μέσο όρο μικρό. Κι επειδή της ταινίας προηγήθηκε το σποτάκι «Βιολέτα», του Βασίλη Κεκάτου, με υπότιτλους για κωφούς, χρωματισμένους ανάλογα με το φύλο του ομιλούντος, τόσο σημαντική επιλογή για μια ταινία με μια τρανς κόρη και τον πατέρα της και ηχητική περιγραφή για τυφλούς, επισφραγίζοντας τη συγκινησιακά φορτισμένη συνάντηση. Να που σ' ένα Φεστιβάλ μπορεί να βάλεις τα κλάματα, πραγματικά εκεί που δεν το περιμένεις. Λ.Γ.
Περί ομορφιάς της ύπαρξης Με διάρκεια μόλις 76 λεπτά, το «Η Ομορφια της Υπαρξης», η νέα ταινία του σπουδαίου Σουηδού σκηνοθέτη Ρόι Αντερσον μοιάζει με το υστερόγραφο της δικής του υπέροχης τριλογίας για την ανθρώπινη κατάσταση, ένα μικρό δείγμα ενός μεγάλου σινεμά. Οσοι έγιναν μάρτυρες χθες στην κατάμεστη προβολή στο Ολύμπιον μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία.
Made in Greece Οι προβολές των ελληνικών ταινιών που αποτελούν το φετινό Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου συνεχίζονται. Χθες προβλήθηκαν το «Δεν Ακούμε τα Τραγούδια» του Τάκη Παπαναστασίου, η «Ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη και το «Meltem» του Βασίλη Δογάνη. Εδώ, σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, μπορείτε να διαβαζετε τη γνώμη του Flix για όλες τις φετινές ελληνικές ταινίες αμέσως μετά την πρεμιέρα τους.
Θεσσαλονίκη... φτου kaka To πετύχαμε στη γωνιά ενός δρόμου. Είναι «ακριβώς περίπου» ένα από τα πιο γκροτέσκα και κακόγουστα πράγματα που έχουμε δει σε επίπεδο «φροντίδα πόλης».
Τίποτα δεν είναι εύκολο… εκεί γύρω στα μεσάνυχτα Και όχι, δεν εννοούμε τις δύσκολες στιγμές που η κούραση κάνει σχεδόν αδύνατη την παρακολούθηση μιας ταινίας. Το «Round Midnight», το (σχεδόν) μεταμεσονύχτιο τμήμα του Φεστιβάλ έχει ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει το εύρος των θεματικών του και δεν πρόκειται να κάνει εύκολη τη ζωή των πρωταγωνιστών του. Είτε πρόκειται για τους θανάσιμους υποθαλάσσιους οργανισμούς του «Sea Fever», είτε για τα μυστηριώδη ψυχολογικά (ή και όχι) φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο «The Lodge» (την ταινία μάλιστα που φέρνει ξανά στη Θεσσαλονίκη τους Σεβερίν Φιαλά και Βερόνικα Φραντζ μετά το «Καληνύχτα, Μαμά»), το σίγουρο είναι ένα. Οι βραδινές προβολές του Φεστιβάλ κρύβουν pop εκπλήξεις «είδους». Δ.Δ.
