Η Ματσίκο Κίο δεν ήταν μονάχα μια σπουδαία ηθοποιός, πρωταγωνίστρια σε μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες σκηνοθετών όπως ο Ακίρα Κουροσάβα και ο Κέντζι Μιζογκούτσι. Ηταν η τελευταία μεγάλη σταρ της Χρυσής Εποχής του ιαπωνικού κινηματογράφου, το όνομα της οποίας συνδέθηκε άρρηκτα με τις διασημότερες δημιουργίες του μεταπολεμικού σινεμά της χώρας της, και κυρίως αυτές που του χάρισαν τη διεθνή αναγνώριση. Και η συμβολή της σε αυτές υπήρξε κάθε άλλο παρά αμελητέα.
Gate of Hell
Rashomon
Βασικός μάρτυρας στην παραπλανητική αφήγηση του «Rashomon» (1950) του Κουροσάβα και σαγηνευτικό φάντασμα στο «Ugetsu Monogatari» του Μιζογκούτσι (1953), η Κίο σημάδεψε με την παρουσία της τις παραπάνω ταινίες, που απέσπασαν τον Χρυσό και τον Αργυρό Λέοντα, αντίστοιχα, στο Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς και το εκθαμβωτικό «Gate of Hell» του Τεϊνοσούκε Κινουγκάσα (1953), που θα κέρδιζε το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες λίγο αργότερα. Αυτό το ανεπανάληπτο σερί πρωτοφανών διεθνών επιτυχιών τής χάρισε στους κύκλους της ιαπωνικής βιομηχανίας το παρατσούκλι «Grand Prix actress».
Διαβάστε ακόμα: Whatever will be, will be! Πέθανε η Ντόρις Ντέι
Ugetsu
Γεννημένη το 1924, η Κίο θα ξεκινούσε την καριέρα της ως χορεύτρια, μέχρι που τράβηξε την προσοχή του προέδρου της Daiei, ενός από τα κυρίαρχα ιαπωνικά στούντιο της εποχής, ο οποίος αναγνώρισε αμέσως τις προοπτικές της και αποφάσισε να την προωθήσει ως την ιαπωνική απάντηση στο χολιγουντιανό γκλάμουρ, στα πρότυπα Αμερικανίδων σταρ όπως η Μέριλιν Μονρό και η Τζέιν Ράσελ.
Ομως η Κίο ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή στάρλετ: το πηγαίο ταλέντο της και η περιέργειά της (στην αυτοβιογραφία του, ο Κουροσάβα περιγράφει πόσο είχε εντυπωσιαστεί από την αφοσίωσή της και τη συνεργασία τους) την μετέτρεψαν σύντομα σε μια από τις πιο αξιοσέβαστες σταρ του ιαπωνικού σινεμά. Υποδυόμενη με την ίδια ευκολία την παραδοσιακή πιστή σύζυγο και τη femme fatale, αλλά και όλες τις πιθανές αποχρώσεις ανάμεσά τους, η Κίο θα χάριζε παράλληλα στις ηρωίδες της έναν αισθησιασμό και μια δυναμικότητα πρωτοφανή για τους γυναικείους χαρακτήρες στο σινεμά της Ιαπωνίας, μέχρι εκείνη την εποχή.
Princess Yang Kwei-fei
Street of Shame
Η φήμη της, εντός κι εκτός της χώρας της, θα την οδηγούσε το 1956 στον πρώτο -και μοναδικό- χολιγουντιανό της ρόλο, και μάλιστα πρωταγωνιστικό, στην κωμωδία «The Teahouse of the August Moon», δίπλα στον Μάρλον Μπράντο (σε ρόλο Ιάπωνα!) και τον Γκλέν Φορντ, η οποία θα της χάριζε και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείας Ερμηνείας.
Το αμερικανικό ντεμπούτο της δεν θα είχε συνέχεια, όμως η Κίο θα συνέχιζε να μεγαλουργεί στο πλευρό των μεγαλύτερων auteurs του ιαπωνικού σινεμά, πρωταγωνιστώντας στα «Princess Yang Kwei-fei» (1955) και «Street of Shame» (1956) του Μιζογκούτσι, το «Floating Weeds» (1959) του Οζου και το «Odd Obsession» (1959, βασισμένο στο τολμηρό μυθιστόρημα του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι) του Κον Ιτσικάουα. Ταυτόχρονα, στα μέσα της δεκαετίας του '60, δεν θα δίσταζε να προσφέρει το ταλέντο της και στην υπηρεσία των ανερχόμενων τότε κινηματογραφιστών του Νέου Κύματος, όπως ο Χιρόσι Τεσιγκαχάρα («The Face of Another», 1966) και ο Γιασούζο Μασουμούρα («A Thousand Cranes», 1969).
The Face of Another
Κατά τη δεκαετία του ’70, η Κίο θα περιόριζε στο ελάχιστο την παρουσία της στο σινεμά, αλλά θα συνέχιζε να παίζει σποραδικά στο θέατρο και την τηλεόραση, για να αποσυρθεί πλέον οριστικά το 2006, έπειτα από μια τελευταία θεατρική εμφάνιση. Είχε αφήσει όμως ήδη πίσω της, πολύτιμη παρακαταθήκη, τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 80 ταινίες και, κυρίως, ένα νέο μοντέλο ηρωίδας για το ιαπωνικό σινεμά.
Η Ματσίκο Κίο πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 95 ετών.
Διαβάστε ακόμα
- Η «αμφιλεγόμενη» περίπτωση του Ζαν-Κλοντ Μπρισό
- Η Πέγκι Λίπτον δεν μένει πια στο Twin Peaks
- Ο Αλβιν Σάρτζεντ δεν ήταν ένας συνηθισμένος σεναριογράφος
